Vandaag een nieuwe week, nieuwe kansen op het project. Ik ben met een nieuwe energie ernaartoe gegaan. Gewoon lekker vrolijk zijn en praten met de meiden. Weinig verwachtingen. Ik bedacht me ook dat ik van de 28 meiden eigenlijk weinig nog maar gesproken had. Ik moest er meer leren kennen en ook namen, achtergronden. Ik ben de ochtend begonnen door met de meiden mee te gaan naar hun agraculture les. Naast het compound waar wakisa op zit is er een moestuintje waar ze hun eigen groente (leren te) verbouwen. Vandaag moesten ze een nieuw stuk aarde omwieden, zodat daar nieuwe planten in kunnen worden gezaaid. Net zoals eigelijk iedere les zijn er een aantal die goed meedoen de hele les en hard werken, een aantal die niet goed mee doen en maar een beetje hangen en een groepje die halverwege afhaakt. Het is ook altijd wel zooitje ongeregeld, maar anti Faith moest deze keer echt 1000 keer roepen om de meiden bij elkaar te krijgen. Het zijn wel altijd dezelfde die afzijdig blijven en gewoon ergens op een stronk gaan zitten, of als het middag is, gewoon ergens gaan liggen. Dat is wel jammer. Maar je ziet ook meteen de meiden die wat extraverter zijn (ook in het begin meer naar mij toekwamen) en die ook beter opletten in de les. Verschillende groepen meiden zijn deze les met andere dingen bezig. Ik ga bij een groep zitten en begin een praatje. Ik zit grotendeels van de les met sommige meiden te klesten, of gewoon om me heen te kijken. Ik praat met een meid, die ik blijkbaar al eerder had gesproken, maar niet meer herken omdat ze haar haar veranderd heeft (oeps).

Na de ochtendpauze ga ik bij een aantal meiden zitten die de kookshift heeft deze ochtend. Ik kletst met de meiden wat en we zingen wat liedjes. Het is leuk dat ik nu wat meer aanspraak heb met meiden.wanneer ik besluit om een spelletje te gaan halen om te doen met hen, komt de directrive me vragen of ik een les wil geven, want ze zijn zo druk bezig met die stafvergadering, dat de les die er zou moeten zijn al 45 minuten te laat is. Ik ben wat overvallen, maar besluit de feedback les van vorige week te geven. Het is wel wat gestuntel. Ik had een hele constructie in mijn hoofd, maar ik heb het natuurlijk van te voren niet rustig doorgenomen, dus in het begin van de les ga ik te snel. Ik probeer het interactief te maken, maar ik krijg weinig reacties, ze zitten me een beetje glazig aan te kijken. Al snel begin ik maar met rollenspellen. Dat vinden ze in het begin wel spannend. Eerst doe ik zelf nog mee, maar als snel laat ik ze tegen elkaar rollenspellen. Ik laat ze zelf situaties aandragen en probeer na het (zeer korte) rollenspel feedback te geven. Later ga ik nog eens met ze aan tafel zitten en neem nog eens door wat je kunt doen als iemand je aanvalt, wat ze echt pissig maakt en hoe ze dan reageren, wat voor situaties ze thuis tegenkomen. Hierna doen we nog meer rollenspellen. Op een gegeven gaan meiden ook aangeven wie nog niet zijn geweest en wie er nog aan de beurt moeten komen. Heel leuk.

Hierna is het lunch. Tijdens het rustuurtje van de meiden, probeer ik te denken wat voor lessen ik allemaal nog kan geven. Hierna hebben de meiden een persoonlijke hygiene-les. En om vier uur is er een muziek/dansles. De meiden gaan in de algemene zaal zitten en iemand speelt op de trommel, terwijl er in de kring steeds iemand moet dansen. Degen met de paarse sjaal moet dansen, en die sjaal wordt de hele tijd doorgegeven. Ja ik moet ook. Ik voel me voor lul staat tussen al die losse afrikaanse heupjes, maar ik doe gewoon mee.

Aan het eind van de middag komt Sheila terug van het ziekenhuis. Zij is 10 jaar en heeft vorige week een keizersnede gehad en een meisje gekregen. Alle meiden stormen toe om de baby te bekijken. Sheila zelf oogt nog erg zwak, ze praat erg zachtjes. Logisch ook na zo’n ingreep op die leeftijd. Ik vraag me heel erg af, hoe het nu met haar verder zal gaan. Wie het kind zal gaan opvoeden sowieso? Morgen maar eens navragen aan de directrice.

Dinsdag 25 augustus.

Vandaag ga ik vroeg naar het project gegaan, zodat ik de ochtendopening mee kon maken. Ze hadden het over galaten 5, de vruchten van de geest. Er is s ochtends een dominee die deze opening doet. Hij praat vooral oegandees, dus veel snap ik er niet van. Na de opening wordt er gebeden door de hele kring. Op dinsdag volgt hierna een bijbelstudie. Ze hebben het vooral over het werk van de heilige geest, het aannemen van jezus waardoor de geest in je komt etc. En hoe het gaat werken in je leven. Aan het eind van de les vraagt ze wie Jezus al heeft aangenomen en of iemand nog Jezus wil aannemen vandaag. Kevin Mila steekt haar hand op, wat ik heel tof vind. Ik heb vrijdag en gister aardig wat met haar gepraat en ik vind haar sowieso een sterke, leuke, actieve meid. Ze mag dus naar voren komen en Rachel pakt beide haar handen vast en gaat samen bidden. Eerst in het oegandees met handoplegging, later ook nog in het engels, waarbij het de bedoeling is dat wij allemaal meebidden en ook onze handen omhoog doen. Het is vrij heftig, zeker wanneer iedereen met hand omhoog richting Mila zit, tegelijkertijd vind ik het ook heel mooi en bijzonder. Dat ze zo naar voren durft te komen en dat het zo gedragen wordt door de groep. Als Mila terug naar haar plek gaat, vraagt Rachel of ik afsluitend wil bidden. In het engels. Uuuuh help. Super spannend. Ik ga voor de groep staan en begin dankzegging te zeggen. Mijn benen beginnen trillen kei hard mee, dus ik hoop maar dat iedereen braaf ook zijn ogen dicht heeft.

Smiddags zoek ik de manager op en wil met haar onze creatieve les doornemen die we morgen zouden geven. Ze is het helemaal vergeten. Het blijkt morgen niet te kunnen, dus gaan we het meteen vanmiddag doen. Ruth en ik doen de les samen, dus dat is wle fijn qua ondersteuning. We definieren eerst vier vruchten: joy, kindness, patient en love. Ruth helpt me een beetje bij de reacties, maar het lukt me op een gegeven moment ook best goed zelf. Een aantal meiden antwoord vooral. Hierna verdelen we de meiden in vier groepen. Ieder mag een eigen vrucht van de geest kiezen, ze krijgen een a3 vel en verf, stiften, krijtjes en mogen gan schilderen rondom hun thema. In het begin verloopt het wat stroef en moeten ze vooruit geholpen worden om dingen te bedenken. Uiteindelijk zijn ze allemaal goed bezig en schrijven ze ook de kwaliteiten op die ze vinden dat bij die vrucht horen. Ik ben super trots op ze, hoe ze erover na hebben gedacht en de kunstwerken die ze maken (foto’s op facebook). Een van de komende dagen wil ik er werk van maken om ze op te gaan hangen, in de leszaal.

In het vrijwilligershuis, hebben we een vast ritme gekregen vanaf de thuiskomst van project. Vaak zitten we eerst buiten even de dag na te praten en alle verschillende projecten. Van de huisgenoten hoor ik best heftige verhalen. Petra was op outreach geweest naar o.a. een moeder met drie gehandicapte kinderen in the middle of nowhere. Ze was ook verstoten door de buurtbewoners omdat die haar verdenken van witchcraft. Ze moet overdag werken en niemand zorgt dan voor de kinderen, maarja wat moet ze anders. Ook op het project van anja kwam blijkbaar een dominee binnenlopen, die letterlijk twee dagen lopen onderweg was geweest naar nafasi, bijna niet had gegeten en gedronken omdat ze hulp zocht voor een kind van haar kerk. Echt bizar.

Na de doorspreking gaan we boodschappen doen of koken. Hierna is het vaak douchen, beetje opruimen en beetje op mijn computer zitten, blog schrijven. 10uur naar bed

Woensdag 26 augustus

Vandaag eindelijk de diretrice gesproken. Bij aankomst op het project meteen voor haar deur gaan liggenZe geeft nogmaals aan hoe belangrijk ze de life skills vindt, die de meiden niet hebben. Of ik dat op wil pakken. De meiden hebben vaak weinig eigenwaarde, voelen zichzelf 2^e rangs burgers, wat ook in de cultuur zit. Hier zitten ze op een goed project met 3x per dag eten en tussendoortjes, maar straks als ze terug naar huis gaan, hebben sommige maar 1 maaltijd per dag. Ondanks de situatie waar ze uit komen of naar terug gaan, moeten we ze hier proberen dingen aan te leren waar ze verder mee kunnen. Ik geef ook aan dat ik dit ook moeilijk vindt, aangezien ik niet echt een beeld heb van de woonomgeving waar ze uitkomen. Vivian bied aan dat ik de meiden mee naar huis kan begeleiden, na hun bevalling. Zo kan ik ook hun verzorger spreken, wat foto’s maken. Superleuk! Dat wil ik dus graag doen.

Ik vraag haar ook nog na over de samenwerking met Nafasi (een kindertehuis voor tijdelijke opvang voor kinderne met lastige thuissituaties 0-5). Terwijl we het erover hebben, ontstaat het idee dat het baby’tje van Sheila mogelijk wel beter voor korte tijd naar Nafasi kan. Ik zal dus vanmiddag langs Nafasi gaan om te kijken of ze plek hebben. Vivian vertelt me wat meer over de achtergrond en het blijkt dat de moeder van Sheila 7 kinderen heeft. Sheila is de oudste en de jongste ligt nog aan de borst. Haar moeder kon niet meer voor haar zorgen, dus is Sheila naar haar grootmoeder gegaan. Hier is ze twee keer verkracht door een man uit de buurt (de tuinier?). deze man is op de vlucht geslagen en nog niet gevonden. Toen Sheila maar bleef groeien, bleek dat ze zwanger was. Aangekomen bij Nafasi, heeft de manager daar niet veel overtuiging nodig en het is al snel geregeld dat er een plekje is voor de baby. Goed nieuws dus. Er moet wel wat papierwerk in orde worden gemaakt, maar dat zal Vivian gaan doen.

’s Avonds gaan Anja en Petra naar een dansshow waar ze ook eten. Ik heb dus het huis voor mij alleen. Wat een luxe. Ik spendeer de avond lekker lui op de bank. Glaasje wijn erbij en vier afleveringen Grey’s anatomy.

Donderdag 27 augustus

Ik zit ’s ochtends net achter een bureau, als Harriet binnenkomt om te vragen of ik een les wil doen met Dokos (een meid die hier een paar jaar geleden heeft gezeten). Ik vraag aan dokos wat zij nodig had, toen ze hier zat. We besluiten samen om een bijbelstudie te doen over de verloren zoon. Ik laat haar de leiding nemen, zodat ik niet al teveel hoef te improviseren (dikke prima). Na de les spreek ik Merinda, zij is vandaag net nieuw aankomen. Ze lijkt me iemand die uit een goed milieu komt. Ze spreekt goed engels en praat uitgebreid. Ze vertelt me meteen haar verhaal: ze was opgevoed door haar ouders, alleen bleken dat niet haar ouders te zijn. Het bleek dat haar ouders waren omgekomen in een auto-ongeluk en dat toen de beste vriendin van haar moeder (een businessvrouw) haar in huis heeft genomen. Ze is twee keer verkracht door haar adoptieve vader (een derde keer vechtte ze hard terug, waardoor hij haar niet verkrachte). Ze heeft dit op school en thuis gemeld, maar haar adoptie moeder gaf aan dat ze loog (waarom doe je dit, na alles wat we voor je gedaan hebben?). ze is uit huis gezet en is naar Jinja gezworven. Hier heeft ze ergens op een veranda geslapen. De vrouw van dit huis heeft de politie gebeld en toen bleek dat ze zwanger was, is ze bij Wakisa terecht gekomen. Het is zo heftige de verhalen van deze meiden te leren kennen. Bizar al de dingen die ze hebben meegemaakt en ook bizar dat deze meiden zovaak niet geloofd worden. Want waarom zouden zo ooit liegen over verkrachtingen, zeker als er in Uganda zo’n taboe ligt op seks voor huwelijk.

Later in de middag gaat een van die meiden, Samantha, terug naar huis (ze is net bevallen). Samantha moet huilen als ze weggaat. Dit lijkt me ook zwaar voor die meiden. Ze hebben met elkaar zo close opgetrokken in de afgelopen paar maanden, tijdens hun zwangerschap. Het is een hechte gemeenschap. En dan moet je opeens afscheid nemen. Ik denk dat grotendeels van die meiden elkaar nooit meer zal zien. Ik begeleid samantha mee naar huis, samen met een andere counselor. We gaan in een taxi-busje, matatoe genoemd. Het is een klein bestelbusje, helemaal volgestouwd met 15 stoelen (gangpad is niet nodig). En de taxi is nooit vol. Altijd kunnen er meer mensen bij, gewoon even opschuiven. Samantha geeft bij vertrek meteen haar baby aan mij om te dragen. Ook wanneer we een uur later uit de taxi stappen, moet ik de baby dragen. We lopen door een achteraf steegje tussen huizen door en wanneer we bij het huis van haar tante aankomen, zien we dat die vlak bij de grote weg woont. We hadden dus helemaal niet zo achteraf hoeven te lopen. Blijkbaar wilde samantha dit, omdat ze via de andere route niemand kende. Dan heb je pas door wat voor stigma er hier op tiener zwangerschap ligt. Ik moet de baby dragen en niemand die ze kent, mag zien dat ze aankomt. Op positieve noot is de tante van samantha wel een hele leuke vrouw. Ze is warm en verwelkomt haar met open armen terug.

Bij terugkomst op het project is het net drie uur. Er is niemand om ze een les te geven, dus pak ik het op. Ze moeten van mij allemaal een papier pakken en hun naam erop schrijven. Hierna gaan deze vellen rond en kunnen andere meiden erop schrijven welke karakteristieken ze bij deze persoon vinden passen. Zo krijgen ze een vel vol met indrukken van hoe de ander hen ziet. Het is bedoeld als opbouwings-oefening. Ik laat de meiden hun vel hardop voor de groep voorlezen en vraag ze of ze het er mee eens zijn wat er geschreven is. In het begin is er een erg leuke sfeer. Er staan veel leuke en positieve dingen op en er wordt door de hele groep meegedaan en aangegeven of ze het ermee eens zijn of niet. Bij een aantal meiden staan er ook lullige dingen op de vellen en er zijn twee meiden die boos worden of beginnen te huilen, doordat ze gekwetst zijn. Een van de meiden staat op om zich te verdedigen en uit te leggen dat ze gewoon wat stiller en rustiger is. Ik vind dit heel knap van haar dat ze zo voor de groep durft te staan. Ik probeer haar te complimenteren en met de groep te bediscussieren waarom men lullige dingen over elkaar schrijft, dat woorden pijn kunnen doen en dat dat niet de manier is om met elkaar om te gaan. Uiteindelijk kap ik de les af en ga naar de manager, Ruth, toe om te bespreken wat we hiermee moeten. De situatie in de groep is intussen wel gesust, maar ik vond het toch heftig dat ze zulke dingen over elkaar schreven en dat sommige meiden zo van slag waren. Ruth is heel boos en roept alle meiden weer bij elkaar. Ze laat sommige meiden hun excuses aanbieden en ze probeert erachter te komen wie bepaalde dingen heeft geschreven. Natuurlijk wil niemand dit zeggen. Uiteindelijk nemen we de briefjes mee en worden ze aan de directrive, Vivian, overgedragen. We besluiten om morgen een groepssessie met alle meiden te doen, om dit verder aan te pakken. Inmiddels is het al half6 dus veel kan er nu niet meer gedaan worden. Ik ga dus maar naar huis.

Vrijdag 28 augustus

’s Ochtends verdiep ik me in mijn life skilss programma en probeer ik een opzet te maken voor welke onderwerpen ik wil aansnijden, met wat voor lessen en hoe ik dit ga voorgeven. Fijn om voor mezelf een richtlijn te hebben, waar ik naartoe kan werken. Af en toe loop ik op het project wat rond, praat ik met de meiden die in naailes zitten, of aan het koken.

Na de lunch en het slaapuurtje plannen we tijd in om de groepssessie te doen met de meiden. We gaan de hele groep doen, en niet alleen de meiden die gisteren bij mij in de klas zaten. Julianne, een van de counselors neemt de leiding in de groepssessie. Er worden allerlei onderwerpen besproken, de sterke kanten van iemand en de zwakke kanten (iedereen moet dit van zichzelf noemen. De meiden vinden het moeilijk om een zwakke kant te benoemen, maar veel benoemen dat ze snel boos zijn, of snel geirriteerd raken), we hebben het over dat iedereen anders is, iedereen zijn eigen verhaal heeft, respect hebben voor de ander etc.. Tegen het einde word een meisje, Johanna, naar voren geroepen. Zij wil iets met de groep delen. Ze vertelt dat ze HIV positief is. Dit valt echt als een bom in de groep, heel heftig. Ze wilde dit blijkbaar al een tijd mededelen aan de groep, maar er was eerder nog geen goed tijdstip voor geweest. Sommige meiden beginnen te huilen.. Het is wel mooi dat ze dit zo kan zeggen binnen de groep. Er wordt door de counselor ook aangegeven dat Johanna gewoon een heel mooi leven tegenmoet gaat en veel mooie dingen gaat doen en dat ze juist nu de steun van de andere hard nodig heeft. Er wordt nog gezamelijk gebeden en daarna wordt de sessie afgesloten. Een heftig einde dus, maar wel echt een goede samenkomst denk ik. Na de sessie vertrek ik naar huis. Tijd voor weekend.

Ik heb deze week heel slecht geslapen en ben iedere nacht meerdere keren wakker geworden, ook hoest ik nog steeds als een 90-jarige kettingroker. Ik doe ’s avonds dus rustig aan en ga vroeg naar bed. Een lange nacht pakken en morgen heerlijk uitslapen.

Weekend 29 en 30 augustus

Klokje rond geslapen, ik ben weer helemaal bijgetankt heerlijk. Vandaag is Anja jarig. Ze stelt voor om naar Acacia mall te gaan, in een van de betere wijken van Kampala. Hier komen alleen maar blanke en die poepie-rijke ugandezen. We lopen wat winkeltjes langs, halen nieuwe hoestsiroop voor mij en gaan in een eettentje uitgebreid op het terras zitten, om wifi af te tappen, wat te drinken en een verjaardagstaartje te eten.

Op een gegeven komt de ober naar ons toe. We verstaan hem niet goed, het accent engels is hier al moeilijk te verstaan, maar ze praten vaak ook wat binnenmonds. Eerst denken we dat hij wil dat we weggaan, omdat iemand anders er moet zitten. Uiteindelijk blijkt dat we drankjes aangeboden krijgen van iemand en de ober wil weten wat we willen drinken. Anja bestelt een koffie en ik dan maar een smoothie. Vanuit onze ooghoeken zien we dat de ober terugloop naar een tafel en Anja en ik schieten keihard in de lach. Petra (die vorige week nog onze mama werd genoemd door andere) is er even niet om ons te beschermen en ze proberen meteen hun slag te gaan. Vorige week op de boda tour probeerde onze tourgids het blijkbaar ook, maar toen gingen de onderhandelingen nog via mama Petra. Nadat we onze drankjes krijgen, komt de jongen in kwestie naar ons toe, een kleine japanner. Hij vraagt of hij ons nummer mag hebben en of hij ons mee uit eten mag nemen. We bedanken vriendelijk voor de drankjes, maar zeggen dat we helaas morgen (allebei) vertrekken en dat we nu voor Anja haar verjaardag heir zitten en dus ook al vanavond plannen hebben. Dat lijkt natuurlijk de grootste smoes ooit, maar is wel waar. We praten sociaal nog wat. Hij heeft een bedrijf hier en woont al 5 jaar in Kampala (hij heeft ook drie smartphone’s in zijn hand haha). Hierna vertrekt ie al snel.

Nadat we terugkomen van acacia mall, gaan we ’s avonds eten bij ICU voor de verjaardag van Anja. Ik vertrek wat eerder naar huis omdat ik last van mijn rug heb en zet op bed nog een filmpje aan.

Zondag doe ik vrijwel niets. Lekker uitslapen en chillen. Vanmiddag komt er nieuwe vrijwilliger en zal Anja naar huis gaan.