Excuus alvast voor de superlange blog. Er gebeurt zoveel in de eerste dagen. Ik wil alles beschrijven aan jullie ;) foto's volgen later.

Vrijdag 14 augustus

Het is vertrekdag! Vandaag gaat het gebeuren. Het gekke is dat ik eigenlijk helemaal niet het gevoel heb alsof ik echt ga. Ik heb zoveel gezellige afscheidsetentjes en borrels gehad de laatste weken, maar ik zou net zogoed over 6 weken pas kunnen gaan. Ik heb het nog niet helemaal door. Bas en ik gaan op tijd van huis om de bus en trein richting Schiphol te pakken. Daar haal ik eerst wat amerikaanse dollars op voor aan de grens met uganda, waar ik een visum moet kopen (alleen biljetten van na 2006 zijn, rare afrikanen). Daarna meeten we papa en michiel en doen we nog twee rondjes bier en kletsen we gezelig nog wat bij. Daarna is het echt tijd op richting de douane te gaan en afscheid te nemen. Dat is toch wel echt raar! Ga ik echt vier maanden weg? En helemaal naar Afrika?! Nou daa-haag daar ga ik dan. Helemaal in mijn upppie. Met mijn kleine rugzakje. Op avontuur. SPANNNEND!

Ik vlieg met Qatar Airways. En wat is dat een chic de friemel toestel zeg. Ik mocht van te voren al online inchecken, dus heb mezelf mooi aan het raam geplaatst. Van die schermpjes voor het raam, doen ze hier niet aan. Nee er zijn knopjes om de tint van je raam mee te veranderen, donkerder of lichter. Fancy! Iedereen heeft zijn eigen schermpje (en dekentje, kussen en headset). Ik kan series (ik kijk vier Friends afleveringen achter elkaar) en films kijken naar hartelust. Bij mijn eten, mag ik een wijntje. Deze vlucht bevalt me wel en die 5,5 uur gaan dan ook zo om. We komen met wat vertraging aan in Doha (Qatar). Om 00.00 snachts is het hier nog steeds 34 graden. Ik ben bang voor de hitte die hier overdag heerst en eigenlijk nog banger dat we nu nog niets eens op de evenaar zitten, waar Kampala ligt. Ik stap het vliegtuig uit en die golf aan hitte slaat je in je gezicht. Alsof je zo’n onaangename sauna instapt, waar je nauwelijks kan ademen. Gelukkig is er binnen op het vliegveld uitgebreid airco. Ik zoek ergens een plaatsje om me te nestelen. Morgenochtend gaat mijn vlucht verder naar Kampala.

Zaterdag 15 augustus.

Eenmaal in Uganda aan gekomen, valt het weer me 200% mee. Doha is 6x erger. De rij voor het visum is vrij lang en het gaat traag, maar uiteindelijk kom ik er zonder problemen doorheen. Eenmaal mijn tas gehaald kom ik in de ontvangsthal waar een heel comite aan zwarte mannen staat te wachten. Allemaal chauffeurs die iemand komen ophalen. Er staan er zoveel dat je niet eens het landschap erachter kan zien. Er staat er ook eentje voor mij bij: “Marion Doinggoood”. Het is een gezellige man die meteen wil helpen met mijn tassen en een praatje maakt en me probeert een handdruk te geven die ik niet meteen helemaal begrijp (oeps). We rijden in een bestelbusje richting Kampala. Normaal een ritje van iets meer dan een uurtje waarschijnlijk, maar er is veel file dus het duurt erg lang. Mijn chauffeur kan duidelijk niet tegen de file. Ik krijg het idee dat hij zich er haast voor schaamt. 10x zegt ie: “pfff so much jam. Normally it’s not this busy. I want to move. Pfff so much jam”. Ik antwoord maar met: "I like to move it move it, I like to move it move it" (jaja uit Madagascar de film, super slecht, maar hij schijnt het grappig te vinden). De weg waarop we rijden is interessant en ik kijk mijn ogen uit. Het is een lange zandweg met veel groen langs de randen en een nooit eindigende rits aan winkeltjes langs beide kanten van de weg, waar letterlijk van alles wordt verkocht. Kraampjes met meters hoog opgestapeld cola, winkeltjes met beddegoed, tuingerei, barretjes, restaurants, supermarkten, kraampjes met potwerk etc. Af en toe kun je via een straatje zien dat er achter deze kraampjes de sloppenwijken lopen. Aan de straat is het een bedrijvigheid van jewelste. Zoveel mensen lopen langs de weg (sommige met zakken die ze dragen op hun hoofd, lekker typisch), of werken/zijn bezig bij hun eigen kraampje of zijn aan het inkopen doen, wachten op de bus, vanalles. Er zijn gebouwen langs de weg met winkels en kraampjes, met scholen, kerken, huizen die nog niet af zijn en net in hun fundering staan. Er gebeurt dus genoeg. En de weg is lekker zanderig dus al het stof waait op van de weg. Ik had het me niet kunnen voorstellen, maar als ik het zo zie dan denk ik: ja typisch afrika. Zandwegen, groen op de achtergrond, veel mensen in bedrijvigheid, overal kleine kraampjes. Ondertussen probeert mijn chauffeur me af en toe dingen uit te leggen of te vertellen. Door zijn accent is zijn engels soms moeilijk te verstaan (daar zal ik nog aan moeten wennen), maar desalniettemin hebben we het aardig gezellig in de auto.

Na twee uur arriveren we in het Doinggoood Vrijwilligershuis. Hier staat Rita de coordinator in training op mij te wachten. Het huis is leeg aangezien iedereen op weekendtripjes is. Twee meiden zouden eind van de middag terug moeten komen. De andere drie komen morgen terug van safari en twee bedden zijn al leeg. De meeste van de vrijwilligers die er nu zijn, gaan volgende week of de week erna weg. In september komt er dan een nieuwe lading vrijwilligers. Het huis is dikke prima. Er zijn twee slaapkamers waar stapelbedden (met klamboe) instaan, twee badkamers. Er is een woonkamer met zithoek en houten salontafel. En twee kleinere tafels waar je met vieren aan kan zitten. De keuken heeft een grote koelkast en er staat een waterapparaat voor drinkbaar water. In de woonkamer staan verschillende kleine kasten waar nederlandse boeken en films/series instaan, die vorige vrijwilligers hebben achtergelaten. Op de ramen zitten grote tralies voor de inbreekpreventie en er wordt me ook meteen uitgelegd dat ik alle deuren met hangsloten meteen dicht moet doen. Het huis staat op een omheinde compound en het is meer een soort appartementje (op de begane grond). Boven en naast ons zitten nog andere appartementen. Het is duidelijk dat hier niet de ‘echte’ ugandezen wonen. Rijke mensen wonen hier. Ik krijg wel meteen een camping gevoel hier. Buiten is het nooit stil. Ik hoor constant kinderen en moeders buiten. En vanuit de poort van de compound loop je bij ons appartement voorlangs (waar ons balkon/buitenruimtentje is), als je naar een van de andere appartementen moet. Constant lopen er dus mensen voor je ‘tent’ langs, hoor je mensen buiten spelen en kun je lekker op je slippertjes even buiten lopen om wat eten te halen. Samen met het lekkere weer en dat we buiten kunnen zitten, is dit camping gevoel compleet. ’s Avonds lig ik in bed en hoor ik buiten een moeder en kind toybox zingen (“I am a barbie girl...”) Heerlijk.

Rita geeft me bij aankomst een korte rondleiding door het huis en legt me wat korte zaken uit. Samen doen we de eerste inkopen op een martkkraampje vlakbij, zodat ik wat diner kan maken. Ik merk al meteen dat afrikanen lekker indirect zijn. Ze geeft me meerdere keuzes: we kunnen dit doen, of dit of dit. Terwijl ze eigenlijk natuurlijk wel een eigen voorkeur heeft ;) (net britten wat dat betreft). We lopen ook naar het kraampje en sommige mensen beginnen tegen mij te praten, kindjes rennen op me af. Ik heb echt geen idee wat ik tegen ze moet zeggen of hoe ik moet reageren, dus glimlach ik maar een beetje. Rita interpreteert dit echter dat ik bang ben en vraagt me meerdere keren of ik bang ben. Neee dat ben ik niet. Maar ze stelt toch maar dat ik dat wel ben. Ze wil het niet echt van me aannemen dat ik het niet ben. De rest van de middag, hang ik een beetje rondom het huis. Twee andere meiden komen terug van safari, we kletsen wat. Verder heb ik niet zo veel energie en maak ik puzzles, pak mijn tas uit, kijk een filmpje en neem een heeeeeerlijke douche. Ik ga op tijd slapen en het bed is heerlijk!

Zondag 16 augustus.

Vandaag zou Rita om 11.00 bij mij zijn, omdat ze mij de citytour geeft. Inge (de andere coordinator) komt eerder langs om het water bij te vullen en neemt twee afrikaanse kindjes mee. Ze komen bij mij aan tafel staan en pakken mijn bak met noedels af en gaan het opeten. Fijn haha, dat was mijn ontbijt! Rita komt iets later, we hebben een uitgebreid kennismakingsgesprek en ik vind haar een stuk aardiger dan de dag ervoor. Hierna gaan we richting Nakumat, een winkelcentrum en moet ik voor de eerste keer op de bodaboda. Dit is het vervoersmiddel waar ik de komende drie maanden mee moet. Een motor(fiets), waar je achterop gaat. Van Doinggoood krijg ik een helm mee en per rit moet je de prijs onderhandelen. Je gaat achterop zitten en moet je vasthouden aan het rekje achterop de boda. Ze schijnen hard te gaan en eng te zijn, maar het valt me alles mee. Ik zeg hem dat ie langzaam moet gaan en hij luistert braaf naar mij. Het is leuk om te reizen met de bodaboda. Ik kan genieten van het uitzicht en het is ook wel spannend. Net alsof je in de achtbaan zit ;) We komen aan in Nakumat en Rita regelt voor mij een Ugandees nummer en we kopen internetdata en gaan naar de supermarkt. In de supermarkt ga ik helemaal los en Rita is ook positief verbaasd van de hoeveelheid eten die ik naar buiten sleep (ze schijnt me een sterke vrouw te vinden, nu ze weet dat ik sinds mijn 18de op kamers woon. Blijkbaar niet iets typisch Ugandees). De terugreis op de bodaboda is minder fijn. Vanwege de zware rugzak hang ik steeds meer naar achteren, en we gaan ook bergopwaarts, wat niet echt help. Ik denk constant dat ik er vanaf val, maar dat gebeurt gelukkig niet. Het is nu ook drukker op de weg. Ik snap opeens wat mensen eng vinden aan de boda, hier zal ik nog wel even aan moeten wennen.

Terug in het huis, probeert Rita mijn simkaart te activeren, wat totaal niet lukt. Ze is bang dat man in de shop mij een nepding heeft gegeven en raakt zwaar geirriteerd. Ik lees maar rustig een boekje en stoor haar niet. Ze is twee uur bezig, als ze de handdoek in de ring te gooien en besluit naar huis te gaan. Morgen proberen we de simkaart opnieuw en anders gaat ze een nieuwe voor mij halen. Op het moment dat ze weggaat, komen de drie andere meiden terug van safari: Anja en Froukje (twee belgische meiden) en Petra (een 58-jarige Nederlandse vrouw). Het is meteen erg gezellig in huis. Ze kletsen honderd-uit over hun safari, stellen me allerlei vragen en geven me allerlei tips over waar ik naartoe moet. Ik heb uitgebreid boodschappen tijdens de citytour, maar we besluiten om hiervan morgen pasta te maken voor het huis. Petra neemt me mee naar een kraampje verderop de weg waar we een rolex voor me kopen. Dat schijnt echt ugandees ze te zijn: Een chappati (soort crepe) met omelet, ui en tomaat. Erg lekker en niet perse voedzaam, netzoals de rest van het Ugandees eten (ik begrijp van het halfuur durende betoog van Froukje dat Ugandees eten eigenlijk vet kak is en ranzig en voornamelijk uit meel, rijst, water, ui, geprakte banaan en vooral erg veel bonen bestaat. Ze is duidelijk geen fan). Iedereen gaat buiten zitten met zijn eten en we pakken een wijntje erbij ( gelukkig ben ik niet de enige die van wijn houdt) en Petra trakteert op cake. We kletsen en lachen heel wat af en ze plannen zo mijn week vol (ik vind deze meiden echt tof!). Zo hebben we gepland dat we donderdag uiteten gaan bij een plekje hier in de buurt waar ze erg over te spreken zijn, UCI. Blijkbaar gaan ze iedere donderdag uit eten met alle vrijwilligers en de coordinator, dus dat is erg leuk. Verder organiseren Anja en Froukje een fundraiser bij hun project Nafasi (een kindertehuis voor kinderen van 0-5), dus daar ga ik waarschijnlijk ook langs. Ook leuk aangezien mijn project Wakisa nauw samenwerkt met Nafasi. ’s Avonds willen ze gaan feesten in een club hiervlakbij (aangezien het Froukje haar laatste avond zal zijn). We gaan dan met de buurman. Zaterdag gaan we zwemmen bij het zwembad van het Sheraton hotel. Met Anja spreek ik af dat we het laatste weekend van augustus naar Jinja gaan. We zullen dan de enige twee vrijiwlligers zijn die dan nog in het huis zitten en het zal ook Anja haar laatste weekend zijn. Leuk om dan een uitstapje te maken. Jinja is het beginpunt van de nijl en je kunt hier ook raften, quadbiken en massages krijgen. Klinkt super chill dus.

Morgen de eerste projectdag, ik ben heel benieuwd. Ik houd jullie op de hoogte. voornu heb ik genoeg getypt! xxxx