28 september -16 oktober.

Wat vliegt de tijd toch ontzettend snel! Ik heb inmiddels een vrij vast ritme gekregen op het project. Op maandag volg ik soms een aantal lessen mee en andere keren ben ik bezig met de tweeling spelen of administratieve taken voor de staf of het voorbereiden van mijn eigen dingen. Op maandagmiddag geef ik computerles aan de meiden van CLC (schooltje). Wat errrug langzaam gaat. Echt een oefening in geduld, want sommige heb ik al wel drie keer uitgelegd hoe ze de muis moeten vasthouden en hoe ze een gedeelte moeten selecteren. Ook weten velen niet hoe het toetsenbord werkt. Als ze iets willen wissen, dan moet ik dat voor ze doen, want ze weten niet welke knop het is ( ookal heb ik ze dat al zes keer gezegd). Andere gebruiken weer vier spaties tussen ieder woord. Vrij bijzonder dus. Ik heb daarom bedacht dat ik een kort manual ga maken voor de leerkracht van de CLC waarin ik de basisdingen van Word uitleg, met allerlei screenshots erbij zodat ze weten hoe en waar. Ik heb er ook een aantal opdrachten bijgeschreven die ze met de meiden kunnen doen. Zo hebben ze iets om verder op te werken, als ik weg ben en ook als er een nieuwe groep meiden bij CLC komt. Ik was er een keer niet op maandag en blijkbaar wisten de docenten toen ook meteen niet meer wat ze moesten doen met de computerles (paniek). De volgende dag kwamen ze meteen naar me toe: we hebben je gemist, waar was je, we hadden computerles maar konden je nergens vinden? Hahah, zonder mij geen computerles, dat is duidelijk.

Op dinsdag bereid ik in de ochtend vaak mijn lessen voor, voor suubi. Rond de middag is het altijd Dinsdag Disney Tijd en iedere week kijk ik met de kinderen een disneyfilm (deze traditie zou ik op iedere werkplek in moeten voeren, heerlijk). Op maandag vraagt de tweeling me altijd al of ze een cartoon mogen kijken, al weten ze toch wel dat het daar dan nog geen tijd voor is. Hebberig zijn ze. En koppig. En eigenwijs. En ook wel lief. Een heel klein beetje. Dan komen ze naar me toegerend, knuffelen, kusjes geven “Aunti, we love you. Can we watch a cartoon?”. Jaja in die volgorde

Woensdag geef ik altijd de hele dag les op Suubi, twee inhoudelijke lessen en 1 creatieve les. De lessen bij Suubi zijn voor mij het meest interessant. Het opzoeken van leuke oefeningen, creatieve verwerkingopdrachten en spelletjes. Het uitwerken van de onderwerpen, de inhoudelijke tekst en uitleg. Ik leer er zoveel van om hen training te geven, over hoe ik mezelf houding geef, hoe ik dingen verwoord, naar hem uitleg, sowieso hoe ik het aanpak. Echt superleuk!

Donderdag ben ik vrij, dus werk ik vaak aan mijn BAPD, ga ik naar het postkantoor, omdat papa me kleren heeft opgestuurd, maar die nooit niet aankomen (gelukkig 15 oktober zijn ze eindelijk binnen) of doe ik wat overige boodschapjes, werk mails bij etc.

Op vrijdag is het eigenlijk nooit volgens planning. Ik hoor eigenlijk Life Skill les te geven op vrijdagochtend, maar die is nog nooit op dat tijdstip doorgegaan. De eerste weken was steeds ’s ochtend baby massage les. We hebben een keer vrijgehad vanwege onafhankelijkheidsdag en een keer was mijn verjaardag (daarover later meer). In de middag gebeurd er nooit veel. Iedereen chillt in de gang, beetje kletsen met elkaar, met de collega’s, hangen, spelletje spelen eventueel. Een van de afgelopen weken hadden we bezoekers en werd de buitenplaats vol met stoelen gezet en werd er een workshop gegeven over financieel management.

Één keer per maand is er een vergadering van het counseling department. Hier worden door de verschillende onderdelen (mirembe house (de zwangere meiden), CLC (het schooltje), suubi home, starfish (sponsorship programma) en project hannah) updates gegeven over hoe het gaat, wat er goed en niet goed gaat, en wordt er samen gebrainstormd over oplossingen. De vergadering duurt vier uur (pauze doen we niet aan). Ze beginnen in het engels, maar langzaam worden de discussies verhitter en wordt er steeds meer gesproken in het Luganda. Ik vraag geregeld aan mijn buurvrouw voor vertaling. Er wordt gesproken over de zwangere meiden bij Mirembe house, die wel een beetje een attitude probleem hebben. Ze lijken ongeinteresseerd, hebben geen zin in de les, willen constant slapen, reageren niet op vragen. Over het algemeen lijken ze gewoon ondankbaar. Ondankbaar voor de plek die ze hier hebben, de mogelijkheid die geboden wordt en een onbereidbaarheid om zich in te zetten. We brainstormen dus hoe we dit aan kunnen pakken. Er spelen bij hen natuurlijk problemen, waardoor je ook niet van ze kan verwachten dat ze constant enthousiast te springen. Ze zijn tieners ten eerste, in hun pubertijd. Daarnaast zijn ze zwanger, hebben ze racende hormonen, zijn ze verlaten, verkracht, verstoten. Ik bedenk me dat een beetje meer begrip van onze kant ook wel mag. Tegelijkertijd wordt er besproken dat ze niet echt om kunnen gaan met de vrijheid die ze geboden wordt en dat er wel bepaalde dingen van hen verwacht wordt zolang ze hier zijn. YFC wil ze met alle liefde helpen en allerlei dingen bieden, maar daar moeten ze zelf ook wel inzet in laten zien. Er wordt dus besloten om een groep counseling sessie met de meiden te plannen en met hen opnieuw de regels door te nemen

Bij suubi waren de problemen dat twee meiden die daar zitten, worden lastig gevallen door “kwade geesten”, zoals zij het dan noemen. Ze geloven hier nog heel erg in witchcraft en die meiden zeggen dat iemand hun behekst heeft, dat ze worden lastig gevallen door geesten van een boze tante. Aunti Eve vertelt dat ze op de grond kunnen flauw vallen, beginnen te trillen, als slangen over de vloer gaan trillen. Ze werd er helemaal eng van (snap ik). Echt super bizar. Ik vraag me wel echt af of het echt boze geesten zijn. Voor zoiets moet toch een normaal wetenschappelijke verklaring zijn. Aan de andere kant denk ik dan ook. Als je zoveel met boze geesten bezig bent, dan haal je het ook vanzelf dichter bij. De staf had als oplossing dat wij er niets tegen konden doen, maar dat we moesten bidden, bidden, bidden, bidden, bidden. Er moest meer focus op bijbelstudie en tijd met God komen. En ze hadden het uiteindelijk over om ze mee te brengen naar een deliverance church waar ze dan een paar dagen konden verblijven, om extra tot God te komen. Mijn buurvrouw verteld ook dat ze een soort van exorcism kunnen doen. Dat vind ik dan wel weer super creapy. Arme meiden!

De eerste maandag van de maand heeft YFC een speciale trainingdag voor de staf (counseling en outreach department). In de ochtend word er een uitgebreid hoe-gaat-het rondje gedaan, een korte bijbelstudie en wordt er samen gebeden. Alleen het aanleveren van gebedspunten en die weer verdelen onder de staf, kost al meer dan een uur. Allemaal in het Luganda. Ik verveel me dood. Lekker afrikaans tempo zo. In de middag hebben we een training over christelijk leiderschap, wat erg interessant is.

In het weekend is het vaste prik geworden dat ik vrijdag en zaterdagavond lekker drankjes ga doen of ga stappen. Zaterdag of zondagoverdag chill ik dan lekker bij het zwembad. Dit weekend ga ik op zondag naar de kerk. Ik heb van Miriam een kerk aangeraden gekregen die een heel stuk beter schijnt te zijn dan die cult-kerk waar ik vorige keer naartoe ben geweest. Het is ook echt supervet! Iedereen staan, iedereen zingen, dansen. Wat een feest! En de preek is ook echt supergoed. Na de kerk, versleep ik me weer naar het Sheraton voor zwembad tijd. Het is hier nu zooo heet in Kampala. Je kunt echt niets anders doen dan in de schaduw zitten of in het zwembad. Zelfs insmeren heeft niet echt zin, verfikken doe je toch wel. Het maakt alleen uit voor hoe erg je verbrand.

Bij het zwembad spreekt een Armeense gozer mij en de huisgenoten aan. Hij loopt stoer te doen over hoe succesvol die is. En ik loop hem lichtelijk belachelijk te maken over zijn voorliefde voor Rusland, Poetin (wat die een verschrikkelijke intelligent gozer vindt) en zijn voorliefde voor Russische wodka. We krijgen ook meteen allemaal een Mojito aangesmeerd. Nee zeggen is geen keuze haha. Meneer Armeen blijkt in Londen te wonen, maar wil naar Dubai verhuizen, want “in Londen kun je niet snel heel veel geld maken. De huur is te hoog”. Hij loopt stoer te doen over dat hij in het Sheraton in de presidentiele suite zit en dat hij daar 2500dollar per nacht voor betaalt (of ik dat nou helemaal moet geloven). Als je zoveel van de mensen ziet hier en hun verhalen hoort, dan is het toch belachelijk dat zo’n man zo makkelijk zoveel geld over de balk heengooit. Wat hij uitgeeft voor 1 nacht aan een hotelkamer in het sheraton, daar kan een gemiddelde Ugandees meer dan 2 jaar van leven!! Over de kracht van geld gesproken.

10 oktober komt papa naar Uganda. Ik heb er superveel zin in! Heel erg leuk om papa hier alles te kunnen laten zien, mijn project, de cultuur hier, verschillende tripjes maken. Sommige dingen kun je gewoon niet uitleggen via een blog. Dus ik ben heel benieuwd hoe hij het hier gaat vinden. Hij verblijft in ICU Guesthouse, dus dat is vlakbij. Zaterdagochtend ga ik hem daar ophalen en het is wel een beetje gek om elkaar weer te zien. Iemand van thuis die mijn afrika-bubbel binnendringt. Het eerste weekend doen we rustig aan en gaan we bij Cassia Lodge genieten van het zwembad en het uitzicht. We besteden vijf minuten in het zwembad, voordat het begint te regenen en we in het restaurant gaan zitten om uitgebreid te lunchen en lekker biertje te doen. Op zondag gaan we naar Watoto Church, dezelfde kerk waar ik vorige week ben geweest. Papa zegt nog van te voren dat hij een mis van 2uur te lang vind, uiteindelijk wil hij echt niet meer eerder weg. Fantastisch is het. Naar zo’n dienst zou hij iedere dag wel kunnen gaan, heerlijk. Na de dienst gaan we een taartje halen bij cafe Javas. ’s Avonds gaan we naar een dansshow bij Ndere Troupe. De dansshow is buiten in een amfitheather en we zitten helemaal vooraan aan ons eigen tafeltje. De show bestaat uit verschillende traditionele dansen vanuit verschillende Ugandese regio’s, maar ook uit Kenia, Burundi etc. Naast dans, gebruiken ze allerlei traditionele muziekinstrumenten en wordt de show aan elkaar gepraat door een man, die meer een cabaretier is dan presentator. Hij maakt de hele tijd stomme grapjes en iedereen ligt in een deuk. Daarnaast vertelt hij ook veel informatieve dingen, zodat we ook nog veel over de cultuur leren (o.a. dat bij iedere tweeling die geboren wordt, de tweede geborene Nakato wordt genoemd. Dit klopt dus ook met de tweeling die op mijn project zit. Ik had geen idee dat dat zo werkte). Een superleuke avond dus!

De dagen hierna ga ik gewoon naar project en gaat papa projecten bezoeken bij Masaka in de buurt. Op mijn verjaardag gaat papa een dagje mee naar mijn project. Hij is vanaf 10uur welkom, dus ik ga eerst alleen daarheen. Ik heb de tweeling al weken lopen vertellen dat de 16^de mijn verjaardag is en dat we spelletjes gaan spelen en dat ze er zeker wel bij moeten zijn. Ze zijn het niet vergeten! Ze hebben hun allerbeste (traditionele) jurk aangetrokken. Ze zijn klaar voor feest. Bij binnenkomst komen ze gillend op me af. Ik word onderbedolven onder kusjes, knuffels en verjaardagswensen. Hierna word ik in een stoel gezet en willen ze mijn haar gaan doen. Ik moet al mijn elastiekjes en schuifspeldjes inleveren en ze willen alles invlechten. Het ziet er echt niet uit! Maar zij vinden het super “smart”. Terwijl papa binnenkomt (en de tweeling op hem afrent) en we bij Miriam in haar kantoor gaan zitten, doe ik subtiel maar alle schuifspeldjes uit. Nakato’s goedkeuring kan het niet wegdragen.

We beginnen de dag met een gesprek met Miriam en papa. Zij vertelt papa uitgebreid over het werk van YFC. De verschillende programma’s die YFC verzorgt, de problematieken die er zijn rondom de meiden etc. Na een uurtje hebben we een speciale les met de zwangere meiden en met Mary, Papa en mij. We openen met gebed, waarna papa zich kort voorstelt en daarna de meiden. Hierna is het tijd voor getuigenissen en vertellen drie meiden hun verhaal over hoe ze bij YFC terecht zijn. Van te voren vraag ik me af hoe goed dit gaat verlopen, aangezien deze meiden erg gesloten zijn. Maar het gaat heel goed en drie delen hun vehaal. Het zijn vrij heftige verhalen en toch denkk ik dat dit pas het topje van de ijsberg is. Sommige beginnen tijdens het vertellen te huilen, andere worden ook emotioneel. Misschien omdat ze zelf aan hun eigen situatie herinnerd worden.Ik vind vooral de openheid van de meiden heel bijzonder. Zeker nu er toch een onbekende oudere man bij zit. Maar toch zijn ze heel open, over verhalen die ik eerder ook niet nog heb gehoord. Ze vertellen over vriendjes die hen de wereld beloofde, maar hun na de zwangerschap hebben verlaten en niets meer met hen te maken wilde hebben, stiefmoeders die hen hebben mishandeld, ouders die ze het huis uitgooie waardoor ze gaan dwalen. Heel heftig allemaal, maar ook mooi dat ze dit zo durven delen. Er heerst een hele bijzondere sfeer. Na het delen van de verhalen wordt het woord gegeven aan papa, die een kort praatje/bemoediging geeft van half uurtje. Hij doet dit aan de hand van een filmpje van Nick. Een man zonder armen en benen die motivational speeches geeft. Met de boodschap, dat we allemaal slechte ervaringen hebben, dat we allemaal neervallen, maar dat we hierna ook weer verder moeten. We moeten opstaan. En als een man zonder armen en benen het kan, dan moet jij het zeker proberen. Het gezicht van de meiden als Nick zichzelf eerst neerlegt op de grond en vervolgens opstaat, is ongeloofelijk mooi (Whutttt?!!!). Terwijl hij eigenlijk het onmogelijke doet. Na papa’s praatje wordt er afgesloten met gebed en neemt iedereen even rust. De les was ontzettend mooi en bijzonder. De openheid die er was en de aamdacht was heel mooi. De sfeer was gewoon heel bijzonder. Zoiets heb ik hier nog niet mee gemaakt.

We lunchen op de kamer van Miriam. Na de lunch wordt er door Mary en Miriam tijd ingepland om mijn verjaardag te vieren, super leuk. Iedereen wordt in de receptie geroepen ( de CLC meiden, de kleine kinderen, de zwangere meiden, sommige van de staf). Er is speciaal cake gehaald voor mij. Ze gaan allemaal voor mij zingen. Miriam een korte toespraak naar mij toe, over hoe ze mijn werkt bij YFC waardeert. En ook Mary doet een korte toespraak. Hierna wordt ik naar voren geroepen om nog het een en ander de zeggen. Lopend op improvisatie ben ik nog best wel trots dat ik het er goed vanaf breng. Hierna mag ik de cake aansnijden, samen met papa, alsof we een net getrouwd stel zijn haha (en samen de taart aansnijden is nog een stuk moeilijker dan het eruit ziet. Vier handen op 1 mes, werkt totaal niet). Na het uitdelen en opeten van de cake, wordt er nog wat gezongen, krijg ik nog een cadeautje (wat een verwenning zeg) en hierna heffen we de zitting op. Ik vond het wel superleuk dat ze heir aan hebben gedacht en dat ze hier tijd voor hebben gemaakt. Het voeltheel speciaal.

Na mijn verjaardagsviering is het spelletjesmiddag. Ik heb levend ganzenbord voorbereid en papa is de spelleider. Ik had gedacht dat er misschien max. 10 meiden mee zouden doen. Meestal zijn ze niet zo enthousiast voor activiteiten. Maar nu willen ze opeens allemaal meedoen. 22 meiden dus in het speelveld. Superdruk, maar ook wel erg leuk dat zo actief zijn. Op sommige tegels moeten er opdrachten gedaan worden of vragen beantwoord worden (desgevraagd kan niemand mijn achternaam uitspreken haha). Vooral bij de opdrachten wordt er veel gelachen en iedereen vind het supermooi, dus dat is echt heel leuk. Achteraf krijgen we van iedereen een knuffel (wanneer is dat ooit gebeurd?), ze hebben het allemaal goed naar hun zin gehad. Sowieso een hele bijzondere projectdag.

’s Avonds gaan we uiteten bij Meditteraneo. Mariska komt achteraf nog aanhaken en we doen nog wat drankjes. Als Simon er is om 12uur, gaan we richting Club Ambiance om te stappen. Er zijn ook nog een aantal meiden van ICU Guesthouse mee. Het stappen is ook superleuk. Ambiance is echt een club-club. Iedere 30 seconden een nieuw liedje en iedereen staat alleen maar de dansen. Ofja dansen, afrikanen schuren alleen maar. Het is super gezellig en om half4 gaan we met tegenzin naar huis. Morgen gaan papa en ik op reis naar het zuidoosten van Uganda. We worden om 8uur opgehaald (hoe ga ik dit ooooit overleven zonder slaap), dus om nog enigzins slaap te krijgen moeten we helaas naar huis. Morgen ook wel heel veel zin in het reisje, al gaat het wel mega zwaar worden. Extreem hard slapen maar in de auto. Deze verjaardag was wel echt toppertje. Superspeciaal ook om het op deze manier te kunnen vieren hier in Uganda.