Maandag 31 augustus

Het begin van de dag openen we met lofprijzing. 1 iemand gaat voor in zang en de rest volgt, met zijn ogen dicht. In de ochtend ben ik bezig met het voorbereiden van mijn life skills les.

Hierna voeg ik me bij de meiden die de kookshift hebben. Ik heb een aantal vouwblaadjes bij me en maak hiermee een soort spelletje, waarbij ik sommige meiden probeer om wat persoonlijke vragen te beantwoorden. Ik zoek contact met Fatima, een stille, verlegen meid. Ik probeer haar wat uit haar schulp te krijgen en haar wat beter te leren kennen. Ze blijkt van een stam te komen uit het noorden van Uganda. Na wat vouwpapieren-spelletjes proberen te spelen en wat liedjes te zingen, komt Harriet naar me toe om te vragen of ik de child-care klas over wil nemen. Ze zitten nog in stafvergadering. Net zoals vorige week. Ik heb zo’n gevoel dat dit een weekelijks dingetje wordt. Of ik even een 1,5 uur durende les wil geven en met de meiden het wil hebben over hun verwachtingen over de bevalling en hun angsten. Ik begin met wat open vragen te stellen. Maar ze blijven veelal stil en kijken me een beetje glazig aan. Ze geven me ook erg abstracte antwoorden: ja we verwachten pijn. Logisch. Maar wat ga je hieraan doen? Daar hebben ze geen antwoorden op. Ik besluit dus om het voor hen erg concreet te maken. Ik loop stap voor stap met ze door wat er gaat gebeuren (al probeer ik me ook hier doorheen te faken, want wat weet ik hier nou van??) We hebben het over oefeningen en activiteiten die ze kunnen doen. Gedachten die ze kunnen denken om door de pijn heen te komen, activiteiten om tot rust te komen etc. Ik probeer steeds door te vragen, maar veel mensen reageren ook niet. Ook als ik hen bij naam een vraag stel, reageren ze soms niet. Ik vraag me af of ze gewoon verlegen zijn, of het niet weten, of gewoon recalcitrant zijn of weinig respect voor me hebben. Na een uurtje komt Harriet me gelukkig versterken en die heeft nog wat handige toevoegingen. Smiddags help mee bij een les waarbij we verzamelde schoenen, kleren en BH uitdelen aan de meiden. Het uitdelen van de BH’s gaat moeilijk. Veel van de meiden hebben sowieso geen BH’s, maar sommige hebben sowieso geen idee wat ze ermee moeten. Ze houden ze ondersteboven tegen hun lijf, waarbij we moeten vertellen dat het andersom hoort. Sommige snappen niet dat je ze even bij je borst moet houden om te kijken of ze passen. Andere willen constant kleinere BH’s. Waarschijnlijk schamen ze zich voor een bepaalde grote maat.

Dinsdag 1 september

’s Ochtends moet er bijbelstudie zijn, maar anti Rachel is nergens te bekennen. Ik kijk eerst even de les aan (ze lezen zelfstandig uit een alphaboekje), maar wanneer Rachel er na een half uur nog niet is ga ik haar zoeken. Ze zit achter haar bureau bij de receptie. Ik vraag haar of ze de klas nog gaat geven en ze zegt dat ik het kan doen. In de communicatie hier merk ik vaak dat dat in het engels niet echt werkt. Ik denk soms dat zij mijn vraag niet begrijpen, omdat ze mij precies dezelfde vraag terugvragen, waardoor ze dan weer proberne om de les om mij af te schuiven. Ja maar, hallo ik heb het niet voorbereid, jij wel. Vaak doordat er dan wat verwarring onstaat, word ik hier een beetje onzeker van en ben je een en weer aan het takkelen. In dit geval, ben ik er niet comfortabel mee om zo’n bijbelstudie te improviseren, dus vind ik dat zij het moet doen. Rachel zegt dat ze zo komt, maar een half uur later is ze er alsnog niet. Ik besluit dan toch maar wat te gaan doen met de meiden. 30 minuten bijbelstudie, daar kan ik me nog wel doorheen faken.

Na de ochtendpauze zit ik bij de kookles is. Merinda is een van de nieuwe meiden en ze hangt heel erg aan mij. Ze spreekt erg goed engels en er is een leuke klik en ik vind het erg gezellig om met haar te kletsen, maar ik maar me ook beetje zorgen over dat ze zo aan mij hangt en daardoor niet aan de andere meiden. Tegelijkertijd hoe meer ik met haar praat, hoe minder tijd ik besteed aan andere meiden en misschien ook hoe meer ze denken dat zij mijn lieveling is waardoor ze naar ons allebei links laten liggen. Langzaam ben ik dus bezig Merinda ook meer richting te andere meiden te duwen. Uiteindelijk is het belangrijk dat ze met die meiden in de groep gaat functioneren.

Smiddags geef ik een les over communicatie. Deze les gaat niet heel goed. Ik had een leuk spel bedacht voor tijdens de les, maar dit komt niet helemaal uit de verf. Iemand voor in de klas moest een puzzel uitleggen in drie rondes waarin er in iedere ronde bepaalde communicatiebarrieres waren ingebouwd. Er zit iemand bij om te vertalen, maar die vertelt mij niet dat de meiden het woord puzzel helemaal niet snappen, of het woord rechthoek. Bizar eigenlijk dat ze deze dingen niet kennen, tenminste voor ons. Maar hier in afrika spelen moeders eigenlijk helemaal niet met hun kinderen. En daarnaast is het natuurlijk helemaal niet praktisch om een rechthoek weten te benoemen, als je zo bezig bent met overleven, geld verdienen etc. De les loopt dus een beetje in de soep. Maar door goed te evalueren met de meiden, denk ik toch dat de kern van de les wel is overgekomen.

Woensdag 2 september

Vandaag is er een australische vrouw, Linda, die les komt geven over baby massage. Hiemee zijn de meiden grotendeels van de dag bezig.

In de ochtend komt er een meisje (Olivia) bij Wakisa, die een jaar geleden hier heeft gezeten. Ze is vorig jaar oktober bevallen, haar kindje is na een paar dagen naar Sanyu Babies Home gegaan en ze heeft hem sindsdien niet meer gezien. Ze wil hem nu graag opzoeken, dus als afgevaardigde van Wakisa begeleid ik haar, (samen met twee andere vrouwen) mee naar Sanyu. Bij aankomst daar zitten we eerst enige tijd te wachten in het kantoor. Het duurt even voordat ze zich bedenken wie haar kindje is en dan duurt het nog even voordat hij gehaald is. Wanneer een verzorgster met haar kindje binnen komt loopt, begint Olivia heel hard te huilen. In het begin wil ze haar kindje even vasthouden, maar het gaat niet van harte. Vanuit wakisa moest ik foto’s maken en dat wordt door de andere twee vrouwen aangemeodigd. Maar dat voelt wel heel raar en niet oke. Zit Olivia daar met tranende ogen en een kindje op haar schoot wat ze nauwelijks vasthoudt. Op een gegeven moment geeft ze haar kindje ook af aan de andere vrouw en zit ze te bidden en te huilen. Later wil ze hem wel weer vatshouden, maar gaat haar zoontje huilen. Hij wordt meteen uit haar armen genomen. Ik denk echt, geef die arme meid een kans. Maargoed blijkbaar werkt dat hier niet zo. Wanneer na 20 minuten zij gekalmeerd is en de baby inmiddels slaapt, kan ze hem nog een keer vasthouden. Na vijf minuten komt de verzorgster weer binnen om het kindje op te halen; hij moet rusten (alsof die dat niet in de armen van zijn moeder kan, maargoed). Na een jaar haar kind niet te hebben gezien, staan we dus na een half uur weer buiten. Vet bruuut. Ik vraag me af wanneer ze haar kindje weer zal kunnen zien. Zal dat nog een jaar zijn? Of eerder, misschien wel langer? Misschien wel nooit?

Donderdag 3 september

In de ochtend ga ik bij de directrice langs om haar voor wat extra taken te vragen, na de saaie dag van gisteren. Ze stelt voor dat ik de les van Rachel vervang en met de meiden een psychologische opdracht doe. Ik heb allemaal kaarten met afbeeldingen erop en iedereen moet een kaart uitkiezen. Aan de hand van hun gekozen kaart moeten ze vertellen wat hen hierin aansprak en hoe dit met hun eigen verhaal te maken heeft. Een andere Anti zit erbij om voor mij te vertalen. Het is een hele goede les, waarbij toevallig veel van de wat schuchtere meisjes aanwezig zijn. Ze zijn wat meer open en vertellen persoonlijke verhalen. Zoveel van deze meiden hebben hun ouders verloren, vanwege ziekte, ongelukken, soms gewoon verontreinigd grondwater etc. Heel bizar. Sommige zijn in huis genomen door familie, andere wonen met broers/zussen. Hoe ze dan nog steeds door kunnen gaan vind ik heel knap. Natuurlijk hebben ze ook weinig keus, je moet overleven, maar in Nederland was ik allang onder mijn dekentje gekropen om er nooit meer onderuit te komen.

Na de les wordt ik bij de directrice in het kantoor geroepen. Ze vertelt me dat ze wil dat ik naar huis ga.Wat?! Ik snap er in het begin niet veel van, maar ze vertelt me da ze “reports” over me heeft gekregen (van de stafleden neem ik aan) en dat ik naar huis moet gaan. Ze zal dan met Rita overleggen en dan gaan we dan verder kijken. Ik neem aan dat het iets in de communicatie is, want die communicatie liep niet helemaal soepel. Maar het idee dat ze me zomaar naar huis sturen, zonder feedback vind ik wel heel raar. Ik geef dan ook meerdere keren aan dat ik nooit iets heb gehoord en als er iets is wat niet lekker loopt, dat ik dit wil weten zodat ik er iets aan kan doen. In plaats van altijd maar ja zeggen en lachen. Ik geef ook meerdere keren aan dat ik echt graag op het project wil blijven. Uiteindelijk ga ik toch maar naar huis.

Onderweg bel ik Inge, onze cooridnator, op en zij komt na een uurtje bij het huis langs om mijn verhaal te horen. Ik vertel haar over de verschillende situaties die er de afgelopen weken zijn geweest, qua miscommunicatie, stroeve afstemming. Maar niets echt ernstigs. Ik heb altijd mijn best gedaan, mijn beste beentje voort gezet en kan me ook niet voorstellen dat ik super onrespectvol heb gedaan. Dus de hele reactie is gewoon raar en heel onwerkelijk. Inge gaat naar Wakisa om daar te praten en dan hoor ik het vanmiddag wel.

Begin van de avond smst ze me dat ze morgen langs komt om te praten. Dit voelt niet als goednieuws en ik wil weten wat er aan de hand. Ik dwing haar een beetje om mij een antwoord te geven en via een uitgebreid smsje vertelt ze me dat de directrice super overtrokken en onredeleijk heeft gereageerd, maar niet van gedachte te veranderen is en dat ze mij niet op het project terug willen hebben. Morgen dus alternatieve bespreken. Fucking kut dus! Tijd om de wodka jus open te trekken. Ik ben echt pissed!

Vrijdag 4 september

In gesprek met Inge blijkt datVivian onwrikbaar is en eigenlijk geen enkele verklaring geeft. Ze zegt dat het iets in de communicatie is, maar kan niet speficeren wat. Later geeft ze aan dat ik mijn lessen niet voorbereidt, maar dat klopt helemaal niet. En tegengesteld daaraan zegt ze dat het all hands on, dus dat ik altijd moet inspringen wanneer ze dat vragen, maar dat doe ik ook. Maar dan kunnen ze ook niet verwachten dat ik iets voorbereid. Dus het klopt van geen kant. Vivian wil ook geen gesprek met me. Ik krijg dus geen feedback, heb geen idee wat ik heb gedaan, als ik al iets heb gedaan, want kan me echt niet voorstellen dat ik dingen zo anders heb gedaan dan andere vrijwilligers. Het is ook compleet onredelijk omdat mij nooit iets is aangegeven. Inge geeft aan dat ze haar best heeft gedaan maar dat er bij Vivian geen spelt tussen te krijgen is. Ze wil geen gesprek. Ze wil niet dat ik terugkom, ze wil niet dat ik nog afscheid kom nemen. Nou, dan hoeft het van mij ook niet.

We bespreken samen nog alternatieve en Inge weet een tienermeiden project bij Youth for Christ, waar ze zal proberen om te kijken of ik daar binnen kan. Verder is er een project in de sloppenwijken waar ik les zou kunnen geven aan straatkinderen. Een tienermoeder project in Tanzania, blijkt niet echt een optie. Er zijn nog wat andere projecten met gehandicapte kinderen of op een revalidatiecentrum, maar dat is echt niets voor mij. Ik hoop dus maar dat YFC iets wordt. Ik krijg te horen dat we daar dinsdagochtend een afspraak hebben om de optie te bespreken. Anders zal het de sloppenwijken worden. Spannend. Het gesprek met inge heeft me wel goedgedaan en ik ben blij dat de optie van YFC er tenminste is.

De rest van de dag kijk ik lekker een filmpje. ’s Avonds wordt er uitgegeten met de vrijwilligers. Om mijn treurige werkstatus in te luiden heb ik afgesproken om met Mariska na het eten een drankje te gaan drinken. Van Inge krijgen we een tentje aanbevolen en Inge wacht met mij totdat Mariska er is. Ondertussen komt er een Afrikaanse jongen bij ons zitten, Simon. Hij wacht op zijn vrienden die nog een uur op zich laten wachten. Hij voegt zich dus bij ons. Hij blijkt bij het ministerie te werken, vloeiend Japans te spreken. Wanneer Mariska arriveert en Inge vertrekt blijven we met Simon kletsen, waarmee het erg gezellig is. Later meeten we nog een aantal van zijn vrienden (ook nederlanders). Hij heeft het maar getroffen met al die blanke nederlandse mzungu’s om hem heen. De rest van de avond is erg gezellig. We kletsen wat, gaan nog naar een ander tentje en ik geniet van de sfeer (ik durf de dansvloer nog niet op. Moet mijn soepele moves eerst even oefenen dus al deze afrikaanse heupjes).

Zaterdag 5 september

Laat in de ochtend neem ik de andere vrijwilligers in het huis mee naar ICU, zodat ze wat informatie bij Joost kunnen halen. Smiddag ga ik op zoek naar een goedkoop massagetentje wat vlakbij ons zou moeten zitten. Ik vind er eentje waar ik een uurlang, fullbody massage krijg (gelukkig door een vrouw) voor slechts 7,50. Hier ga ik vaker terugkomen! Mijn rugpijn is daarna ook meteen weg. ’s Avonds is het rustig eten bij ICU.

Zondag 6 september

Agnes, de vrouw van onze poortwachter, neemt ons mee naar haar kerk. De kerk is erg groot en niet te vergelijken met hoe wij een kerk hebben. Er is nergens een altaar waar een dominee of iets dergelijks staat. Het gebouw lijkt alsof er ooit een zaal is gebouwd (die tsjokvol zit) en waar steeds extra zalen aangebouwd zijn om de uitbreiding aan te kunnen). Buiten is er een tent neergezet waar extra mensen kunnen zitten, in de hoofdzaal zitten mensen, in aparte bijzaaltjes zitten mensen. Samen zullen er wel duizenden mensen zijn. Iedereen houdt de dienst bij via de beeldschermen die overal hangen. Er loopt een cameraman en microfoon man constant door de zaal en de mensen om de juiste plaatjes te schieten. Wij moeten bij binnenkomst even wachten in een kantoortje. Hierna krijgen we een speciaal plaatsje naast het podium. Weer zo’n voorbeeld dat sommige mensen hier hoger geplaats worden dan andere. Agnes legt uit: “they respect the mzungu”. Omdat wij dus westerlijke rijke mensen zijn, krijgen we een VIP plek (en worden we vaak zat gefilmd voor op het grote schermen. Super niet chill). We zitten drie uur in de kerk en de dienst bestaat vooral uit verschillende mensen die hun getuigenissen geven voor de camera en wanneer ze klaar zijn met getuigen lopen ze dansen door de gangpaden terug naar hun plek (met de aanwijzing van de camera-assistente “you dance for jesus”). Hierna is er praise. De liedjes bestaan voornamelijk uit vier dezelfde zinnen, die per liedje vijf minuten achter elkaar herhaald wordt. Iedereen handen in de lucht, ogen dicht. Het is heel vet om te zien hoe hier het geloof gevierd wordt. Er wordt zoveel gezongen, gedanst. Een groep mannen die bij ieder liedje zingend en dansend door de gangpaden gaat (het doet me enigzins aan een bachelorparty denken omdat ze zo aan het geinen zijn). De vreugde en blijdschap is heel vet om te zien. Zeker in constrast met hoe strikt die mensen bij Wakisa zijn. Dan vind ik dit wel wat beter. Geloof is hier echt een feest om God te mogen eren.

Na de praise komt Father Ronnie in beeld op het scherm en geeft een kort praatje (iedereen begint mega hard te gillen). Dat iedereen zo idolaat wordt is dan ook wel weer beetje eng, maar ook zo typisch hierarchisch van hier. Het is ook maar gewoon een man. Ik vraag me af of deze kerk niet een beetje sectisch is en of het typisch afrikaans is (weken later heb ik me bij YFC laten vertellen dat dit inderdaad niet typisch afrikaans is en de directrice daar vind het maar eng, als ik hierover vertel) Vervolgens wordt de genezingsdienst op het scherm getoond. Een hele groep mensen die door Father Ronnie met de hand op het hoofd worden aangeraakt, sommige een tik, andere langer met gebed. Ze vallen allemaal neer, sommige begin te trillen en schudden op de grond. Er zijn teams om ze op te vangen, al grijpen ze ook wel eens mis. Sommige schudden zo oncontroleerbaar dat de teams ze met moeite in bedwang proberen te houden, wat niet lukt. Ander gaan terug op hun stoel zitten of vallen neer op hun stoel. Ik vind het extreem heftig om te zien.

Na drie uur in de kerk te hebben gezeten, besluiten we om te gaan (blijkbaar gaan ze hier de hele dag door, dat hoeft van ons niet). We worden uitgenodigd om Father Ronnie te ontmoeten. Agnes wil dit heel graag. Ze gaat al een jaar hier naar de kerk, maar heeft hem nog nooit ontmoet, maar nu ze echter de mzungu’s heeft meegenomen..... heel bijzonder.

Wanneer we de kerk uitgaan, worden we op straat nageroepen: mzungu mzungu. Dat hoor je hier overal, ook als we bij ons eigen huis rondlopen. Mzungu mzungu (blanke blanke). Zelfs mensen die onze foto proberen te nemen als we voorbij lopen. Eigenlijk heel bijzonder. Dat zou je in Nederland niet moeten wagen om op straat te roepen: zwarte, zwarte! Dan heb je meteen een mes tussen je ribben.

Als we thuiskomen van de kerk, kleden we ons snel om. Hierna hebben een bruiloft van onze chauffeur die ons ophaalde van het vliegveld. Ik vind het fantastisch om bij deze bruiloft te zijn, die mij meer typisch afrikaans lijkt, dan typisch moslims. Er is veel muziek en dans (speciale traditionele dansers zijn ingehuurd, met trommelmuziek op de achtergrond, superleuk om te zien). Er zijn een paar honderd gasten denk ik bruiloft. Wanneer Jjuuko aankomt moeten hij en zijn bruid een ere rondje langs de gangpaden langs alle gasten lopen. Dansend uiteraard. We zitten met zijn alle rond het zwembad, dus dat zijn bruid, met haar jurk, over het randje van het zwembad balanceert, en niet er invalt, verbaast me nog steeds. Na de nodige speeches, krijgen we eten. De mzungu’s mogen natuurlijk als eerste. Hierna volgt er meer muziek en dans en het geven van de cadeau’s. Ik geniet intens dat ik hier bij mag zijn.