Maandag

Vandaag ga ik met Rita naar een kliniek. Ik ben al vier wegen heftig aan het hoesten en het wordt alsmaar erger, met hoestaanvallen in de nacht. Ik wordt helemaal gek. Samen gaan we het dus even nachecken. Vier uur lang zitten we in de kliniek. Ik krijg bloedonderzoek en er blijkt geen infectie te zijn. De hoest is een mysterie, maar gelukkig niets ernstigs. De dokter diagnosteesrt: een post-viral cough. Waarschijnlijk waren mijn longen al kwetsbaarder omdat ik nederland ook aan het hoesten was. Ik mag dus weer naar huis met wat extra codeine tabletten. Hopelijk zal het vanzelf genezen.

Dinsdag 8 september

In de ochtend rijd ik met Rita en Inge richting Youth for Christ (YFC) voor het gesprek. Ik ben echt heel zenuwachtig, want wat als dit niets wordt? Ik wil echt geen 5 dagen in de week naar de sloppenwijken. Het uiteindelijke gesprek zit er zo op. Ik mag wat over mijn motivatie vertellen en Mary, de manager, geeft aan dat er op dit moment geen vrijwilligers zijn, dus dat het mogelijk voor mij moet zijn om bij hen vrijwilligerswerk te gaan doen. We spreken af dat ik vrijdag kan beginnen met een dagje meekijken en dat ik dan volgende week echt aan de slag. Wez zullen dan ook bespreken precies waar ik aan de slag ga en hoeveel dagen. Een kort, en nog steeds mega vaag gesprek, maar gelukkig wel met een positief besluit. Dat geeft me weer wat moed.

Na het gesprek, ga ik kort even langs bij Wakisa. Ik had mijn vest daar laten liggen en dat geeft me een goed excuus om nog even langs te gaan en doei te zeggen. De staf vraagt me waar ik was, ik was lost blijkbaar. Vivian heeft ze niets verteld over dat ik eruit ben gegooid door haar. Ze gaan er dus vanuit dat ik op mijn eigen houtje gewoon twee dagen niet ben op komen dagen. Rachel vraagt me nog, ga je niet Anti (vivian) even gedag zeggen. Ik probeer , zonder teveel in detail te treden (want aan die negativiteit heeft niemand iets), uit te leggen dat me dat geen goed idee lijkt. Ik informeer een beetje naar het weekend van de staf, probeer maar met small-talk een leuke laatste indruk achter te laten. Wanneer ik naar de meiden gaat, verloopt het daar ook niet heel soepel. Mila komt al snel naar mij toe en maakt een kort praatje. Andere begroeten me. Merinda praat nauwelijks tegen me en lijkt boos te zijn dat ik twee dagen niet op ben komen dagen (hoe durf ik?) In het afgelopen weekend blijken er twee babies geboren te zijn. Ik mis nu al veel. Ik vind het heel raar dat ik zomaar ga weglopen van deze groep meiden, die ik de afgelopen drie weken heb leren kennen. Oneerlijk ook eigenlijk dat ik zomaar wordt weggebonjourd op dit project, zonder verklaring, terwijl Vivian niets aan iemand hoeft te melden. Ik ben ook zo verbaasd dat ze mij niet eens echt afscheid laat nemen, niet eens de staf heeft ingelicht dat ik niet meer kom, of waarom. Als ik eenmaal weer thuis ben bedenk ik me nog allemaal dingen die ik had willen zeggen tegen de meiden. Geluk wensen met de bevalling etc. Misschien voor de groep moeten zeggen dat ik niet meer terug zou komen. Maargoed allemaal niet gedaan, jammer dan. Thuis kruip ik lekker op de bank in de zon, zet een disney-filmpje aan, maak wat lekker worstjes voor lunch en wacht todat de rest van project terugkomt.

Woensdag en Donderdag 9 en 10 september

Deze twee dagen ga ik invallen bij Agape Baby home. Het is een kleine opvang met drie kindjes van ongeveer drie jaar, twee kleintjes van ongeveer anderhalf jaar en twee babytjes van een paar maanden. De hele dag dus een beetje spelen, knuffelen en rondbanejeren met die kinderen, heerlijk. Ik had van te voren niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden en zo naar mijn zin zou hebben, maar ik vind het echt fantastisch. De twee dagen vliegen voorbij. De twee kleintjes hebben wel een beetje mijn voorkeur. Die zwier je rond als een vliegtuigje en ze kieren al van het lachen, superleuk. Maar ook de andere drie, die ietsje ouder zijn, komen met al hun speeltjes bij mij aanzetten. Een van de jonkies is ashton. Dat is echt een knuffel/klim beer. Constant hangt ie aan mijn been, ligt ie op mijn schoot. Hij is ook mega jaloers, want als ik ook maar naar een ander kind kijk, begint ie al te huilen. Zeker als ik met Patricia, het andere jonkie, zit, gaat ie haar wegduwen. Hij wil me niet delen haha. Patricia is echt een schatje en ik ben meteen verliefd op haar.

De directeur wil me na twee dagen ook helemalaal niet laten gaan. Hij vraagt of ik nog terug kom en vertelt me dat de staf het zo leuk heeft gevonden om ze zien hoe ik interactie heb met de kindjes. Heel leuk om te horen, positieve feedback voor de verandering.

Vrijdag 11 september

Vandaag de eerste dag bij YFC. Ik kom binnen nog voordat de ochtend opening is begonnen. Degene die dit leid, doet alles in het engels als ze ziet dat ik erbij zit. Hierdoor voel je je wel meteen welkom.. Na de ochtendopening, heb ik een gesprek met Mary, de manager van YFC. Ze vertelt me uitgebreid over de verschillende facetten van YFC. Zo is er een programma rondom de zwangere tienermeiden (de groep bestaat uit zeven meiden). Hiernaast er op dezelfde lokatie een school. Extern is er nog Suubi Home, waarbij meiden die al bevallen zijn, een half jaar intern kunnen zitten om een vocational skill te gaan leren, zoals naaien. Ook hebben ze nog een starfish programma, waarmee ze kinderen ondersteunen om naar school te gaan door schoolbeurzen te geven en schoolbezoeken te doen. We spreken af dat ik drie dagen in de week bij de YFC op het hoofdkantoor ga werken en één dag in de week bij Suubi, op woensdag, ga werken. Donderdag ben ik dus vrij. Dat is aan de ene kant best wel fijn. Je maakt toch lange dagen, van half 9 tot half 5, met veel indrukken. Vijf dagen achter elkaar is dat best veel en een beetje vrij tussendoor is fijn om bij te komen. Maar het weeshuis Agape vond ik ook erg leuk, dus misschien ga ik die ene dag ook wel gebruiken om terug te gaan naar daar, om dagje per week met de kindjes te spelen. Nog even bedenken dus.

’s Ochtends worden er verder twee lessen baby massage gegeven. Linda was ook bij Wakisa geweest, ik had haar daar al eens eerder gezien. Het is een gezellige vrouw en Linda, Mary en ik lunchen samen in haar kantoor. Het blijkt dat Wakisa en YFC de enige centra in heel Uganda zijn die zwangere tienermeiden opvangen. Bizar, terwijl de nood eigenlijk zo groot is. Zoveel meiden van die leeftijd die zwanger worden en die worden verstoten. En dan zijn er in heel Uganda maar 35 plekken en alleen in Kampala waar die meiden kunnen wordne opgevangen. Ze komen voor deze plekken ook vanuit heel Uganda. Mary gaf ook aan: als je vandaag een centrum opent dan zit je morgen vol. Bizar

Na de lunch moet er eigenlijk een les gegeven worden, maar daarvoor is er niemand, dus zit ik met een aantal meiden te kletsen in de gang. Uiteindelijk probeer ik nog wat balspellen met ze te doen voor beweging. De eerste dag was heel leuk en ik ben nu al veel opener ontvangen dan bij Wakisa. Iedereen heet me steeds van harte welkom. Heel fijn.

Zaterdag 12 september

In alle vroegte (6uur om precies te zijn) zijn Mariska, ik en twee andere meiden van Doinggood die op een andere lokatie zitten, opgestaan om een weekendje naar Jinja te gaan. In Jinja begint de Nijl en vandaag gaan we daar raften. Na 2,5 uur bussen komen aan op onze startplek. We krijgen nog een kleine ontbijtje met lekker fruit (het fruit hier is sowieso the best ever! Nog nooit zo lekker Ananas en watermeloen gehad), kleden ons om, smeren ons volledig in met zonnebrand, al gaan we toch sowieso mega hard verbranden. In de boot krijgen we korte inleiding over de commando’s in de boot en oefenen we wat we moeten doen als de boot flipt, waabij onze instructeur de boot ook echt flipt (meteen doorweekt dus). Vandaag hebben we 9 rapids (afdalingen/watervallen). Bij de eerste rapid gaat het meteen mis. We peddelen te hard waardoor we halverwege vast komen te zitten. Bij iedere afdalingen zijn er allerlei kleine kajakken die je vergezellen om je te helpen als je flipt of vast komt te zitten. Een mannetje helpt ons dus weer los te komen. Echter nu kunnen we dus niet de afdaling doen zoals die bedoelt is maar gaan we een steiler stuk af, achterstevoren! We weten niet wat ons overkomt totdat de boot verticaal naar beneden gaat en ik de jongens die voor mij zitten, letterlijk zie vliegen terwijl we ons proberen vast te houden aan de boot. We komen goed weer beneden en slaan niet om, daarna beginnen we allemaal kei hardte lachen natuurlijk. Dit was fucking vet!! Bij de tweede afdaling gaat het weer mis. Nog voordat ik het doorheb, flipt de boot en opeens lig ik onder water, onder de boot. Door de stroming weet je niet wat boven, onder, links, rechts is. Instinctief weet je wel dat je het uit moet zitten. Vechten tegen de stroming heeft toch geen zin, je komt vanzelf wel boven. Ik word toch wel een beetje bang als ik de boot niet van me af krijg en ik geen adem krijg. Uiteindelijk komt het toch allemaal goed en kom ik boven. Niets aan het handje. Ik wordt opgepikt door een kajak waar ik aan kan hangen. Samen met Mariska, die ook vastzat en in lichte paniek is. Na deze afdaling ben ik wel een beetje schrikkerig, maar de rest van de afdalingen gaan allemaal gaat en ik vind het echt genieten. Raften hier is echt niet voor de laffe en de afdalingen zijn echt heftig. We krijgen hele golven met water over ons heen, in de boot. Maar iedere keer dat we niet flippen, is weer een overwinning. Jeuj wij zijn goed J De stukken dat we tussendoor peddelen zijn ook erg mooi en het is genieten van de omgeving. Bij wat diepere stukken mogen we de boot uit om lekker te zwemmen. En de laatste afdaling springen we halverwege uit de boot om ons lekker met vestjes en al door de golven mee te laten slepen. Wat een avontuur! Na afloop worden we ontvangen op een basecamp waar we een biertje en wat eten nog krijgen en de foto’s en videos mogen bewonderen die zijn gemaakt. (ik zal ze op facebook zetten). ’s Avonds slapen we bij op een camping aan de nijl. Prachtig uitzicht!

Zondag 13 september

Met boda’s vertrekken we naar het centrum waar we een bootje huren om een tour te krijgen over het meer en uiteindelijk de bron van de Nijl zullen zien. De tour is leuk en het uitzicht is prachtig. Alles is zo groen hier. Onze gids vertelt ons over een stuk land voor ons, wat blijkbaar een gevangenis is. Een lap grond die een paar kilometer bestrijkt, met een paar huisjes en verder grond op om te verbouwen en wat bos. Wat een vrijheid. Onze gids vertelt ook dat er twee soorten gevangenissen zijn, een voor kinderen en een voor volwassenen (vrouwen en mannen apart). Kinderen zijn verplicht om naar school te gaan, maar veel doen dit niet (vanwege financiele redenen neem ik aan). Als ze dus niet naar school gaan worden ze soms gearresteerd en in de gevangenis gezet, want daar is wel een school. Lekker logisch. Uiteindelijk komen we bij de Bron van de Nijl, wat enigzins een teleurstelling is. Ik had verwacht dat het een bron uit een rots zou zijn.Echter de bron zit onder het water. Je ziet dus een kring in het water waar het bronwater omhoogt stroomt. Anticlimax! Dichtbij de bron zijn wel een aantal rietenhuisjes gebouwd, waar enkele dingen te koop zijn. Er meert ook een boot aan met Arabieren, die zich wassen bij de bron. Onze gids legt uit dat dit voor hen heilig water is vanwege de bron is en dat het een ritueel is om zich in het gezegende water te wassen.

Na de tour, gaan we naar een eettentje, waar de kaart gevuld is met westerse lekkernijen. Heerlijk! Iedereen zeurt wel veel over het eten constant en ik vind het eigenlijk allemaal redelijk meevallen. Eten wat de pot schaft tenslotte en ik ben in een nieuwe cultuur, maar tegen een smoothie en broodje hamburger met gekruide frieten, daar zeg ik geen nee tegen :D

Na de lunch vertrekken we met de bus weer richting Kampala, een snel busritje van 3uur. Voor de avond zijn we alweer thuis. Nog even rustig de tijd dus om tas uit te pakken en mentaal voor de bereiden op mijn eerste week bij YFC. Ik heb goede hoop.