Maandag 14 september

Mijn eerste week op het nieuwe project. Spannend. De dag begint met de ochtendopening, bijbellezen, zang en gebed. Het dagrooster is hier rustiger dan bij Wakisa. Na de ochtendopening is er tijd om rustig de dag te beginnen, te ontbijten etc. Hierna zijn er twee lessen, tot half 1. Vandaag is er bijbelstudie en daarna een “fathering” les waarin ze proberen de meiden een positief mannelijk rolmodel te geven, aangezien zoveel leden van de staf vrouwelijk zijn. Vandaag wordt er gesproken over authoriteit, de authoriteit die bijvoorbeeld je ouders, vrienden etc. Over je hebben, maar de nog grotere autoriteit die jij over jezelf hebt.

Tijdens de lunch probeer ik met sommige van de tienermeiden te praten, al merk ik dat ik het moeilijk vind om met ze in contact te komen. Wel is het fijn dat het niet zo’n grote groep, slecht 7 meiden.

Na de lunch, vraagt een van de docenten van de CLC of ik iets van computers afweet en de kinderen van CLC kan begeleiden in computerles. CLC is een schooltje bij YFC dat bestaat uit een groep van 10 tienermeiden uit Congo en vier kleine kinderen van ongeveer 8 jaar, waaronder de brutale eigenwijze tweeling Nakato en haar zusje (zij zijn helemaal fan van mij, beginnen te gillen als ze me zien). Ik besluit het Paint-programma met ze door te nemen. Er zijn twee computers, dus ieder kwartier rouleer ik door en leg ik opnieuw de instructies uit. Het tekenen vinden ze fantastisch, maar het is ook raar om te merken hoe weinig sommige van de computer afweten. Sommige moet ik uitleggen hoe een muis werkt, aangezien ze iedere keer op dat rolding aan het klikken zijn (en dan raar op kijken als er niets of verkeerde dingen gebeuren).

’s Avonds gaan Mariska en ik bij ICU eten, zodat we daar ook wat kunnen werken. Er is daar ook een grote groep van Doinggood die hier een groepsreis heeft. Mariska en ik hebben super honger en als sommige van de groep zien hoeveel we opscheppen, beginnen ze super hard te lachen. Ze kunnen niet geloven dat twee van die “kleine” meisjes zoveel opkunnen. Haha, maar dan kennen ze ons nog niet! Tijdens het eten worden er alleen maar grapjes gemaakt over onze eetcapaciteit en we moeten allemaal zo hard lachen, dat ik ervan moet huilen. De jongen naast mij heeft de helft van mijn hoeveelheid op zijn bord en zit hierna al vol. Ik zeg hem dus: Fucking Treurig! Dat laat hij niet op zich zitten, dus gaat ie een tweede portie halen, die die met moeite naar achteren werkt haha. Hij laat zich toch niet verslaan door een klein meisje. Mariska en ik kunnen eigenlijk nog wel voor een tweede ronde, maar durven na alle grapjes niet meer op te staan.

Dinsdag 15 september

Een rustige dag. ’s Ochtends gaat er een les niet door. Ik geef een vervangende life skill les over communicatie. Echter de meiden zijn erg moe, reageren weinig. Het loopt niet heel soepel. De tweede les komt dus ook te vervallen, omdat er geen land met ze te bezeilen is. Ze willen toch alleen maar slapen. Ik loopt dus wat rond over het project, klets met collega’s, de tienermeiden, CLC-meiden. Als ik een keer mijn haar losgooi, komt de tweeling erachter dat ik toch wel heel lang haar hebt.Dit vinden ze fantastisch! Ik word door hen in een stoel geplaatst en moet mijn borstel inleveren en elastiekjes en schuifspeldjes. Twee uur lang is Nakato bezig met mijn haar uitgebreid te kammen en daarna alles in te vlechten. Als iemand al maar naar de borstel kijkt of in de buurt komt van mij, schreeuwt: NO go away, i’m doing it! Verder is ze totaal niet terrotoriaal, hoor. Ze is ook heel kritisch, dus begint ze meerdere keren opnieuw. Ze vertelt me dat haar moeder een salon heeft en dat ze later ook kapper wil worden.

Woensdag 16 september

Vandaag mijn eerste dag bij Suubi Home. Hier ga ik iedere woensdag de hele dag life skill en creatieve lessen geven. Ik weet echter nog niets van deze meiden, heb ze nog nooit gezien en heb geen idee wat ik ga doen. Lang leven de improvisatie. Tijdens mijn ontbijt google ik snel wat en doe ik wat ideeen op. Anti Eve komt me ophalen aan de grote weg. Ik herken haar eerst ook niet, iedereen lijkt hier op elkaar (al zeggen ze dat vast ook van ons). Eigenlijk is het eenhele relaxte dag. De sfeer is heel ontspannen en of iets nou kort of lang duurt, maakt eigenlijk niets uit. In de eerste les doen we een kennismakingsoefening, waarbij demeidende omtrek van hun hand tekenen en per vinger een vraag beantwoorden die ze erin schrijven. Zo kunnen ze ook even nadenken (wel wat langer dan ik had verwacht. Reflecteren schijnt moeilijk te zijn). Na deze “les” nemen we een pauze, die uiteindelijk anderhalf uur duurt omdat ik zo zit te kletsen met Eve. Eind van de ochtend doe ik een les over karakter. Ik wil ze laten brainstormen over verschillende karaktereigenschappen die iemand kan hebben. Ze zeggen vrij weinig terug als ik iets vraag. Het verbaasd me iedere keer weer hoe enorm verlegen deze meiden allemaal zijn. Sommige durven je niet te beantwoorden, je niet eens aan te kijken. Zouden ze hun hele leven naar beneden zijn gepraat dat ze nu niet meer durven? Ik kan me daar geen voorstelling van maken. Misschien ligt het er ook wel aan dat ze totaal niet gewend zijn aan dit soort interactie-les. Uiteindelijk doen we drie keer een rondje kring, zodat ze om de beurt iets moeten zeggen. Stiekem heb ik zelf ook niet zoveel inspiratie, dus zit ik ondertussen op google. Uiteinlijk komt het wel op gang en schrijven we het hele bord vol. We bespreken welke karaktereigenschappen ze zelf hebben en waarin ze willen groeien. Na een tweede lange pauze doen we een creatieve opdracht doen, waarbij ze een bloem maken. De blaadjes knippen ze op gekleurd vel uit en op ieder blad schrijven ze een karaktereigenschap die ze vinden dan ze hebben. Op de steel komt een blaadje met een eigenschap waarin ze willen groeien. Zo wordt het een bloeiende bloem van hun persoonlijkheid.

Ik vond deze dag echt superleuk. De meiden werken, na wat overwonnen verlegenheid, goed mee en ik voel me echt zo’n trainer die voor een dag workshop mocht geven. Heerlijk.

Donderdag 17 september

Donderdag is mijn vrije dagje bij YFC. Fijn om even bij te komen. Ik doe een poging tot uitslapen, skype met papa en ben mega niet productief.’s Avonds hebben Mariska en ik met Simon afgesproken bij Big Mike’s, een bar. Wij zijn een half uur te laat en meneer de afrikaan is op tijd. Eigenlijk zou het andersom moeten zijn. We kletsen gezellig wat bij, met een drankje en later op de avond komt er een live bandje. Ze spelen afrikaanse muziek, maar ook veel michael jackson. Heel gezellige, ontspannen avond, waarbij we ook nog aantal vrienden van Simon tegen komen. Genieten om ook deze kant van kampala te zien en te beleven.

Vrijdag 18 september

Vrijdag is er baby massage les met Linda. Tijdens de lunch krijgen we heerlijk VIP-eten. Volgens mij wordt dat voor de staf speciaal gemaakt als Linda er is. Normaal krijgen we niet zo uitgebreid, maar dat heeft denk ik ook te maken met dat hierachrie denken; speciale gast enzo. In Nederland zouden we misschien gewoon dankjewel zeggen, maar hier krijgt iemand als Linda meteen een hele bijzondere behandeling.

Smiddags zou er een les moeten zijn, maar net zoals vorige week gebeurt er niets. Ik besteed een uurtje door te spelen met de brutale tweeling. Ze hebben mijn camera te pakken en er wordt een hele fotoshoot geschoten. Hierna ga ik op zoek naar wat nuttige dingen om te doen. De meeste meiden liggen te slapen, veel van de staf zit met elkaar te klesten in de receptie. Ik vraag Mary en we verzinnen samen dat ik wel een projectje kan maken van het ordenen/herorganiseren van de kasten op haar kantoor en de storageroom (voor de komende paar weken).

’s Avonds gaan Mariska en ik naar een festival in Kampala. Er is een podium met een meer mainstream band en een ander, kleine podium waar een afrikaanse percussie band helemaal uit zijn plaat gaat. We hebben wederom met Simon afgesproken en ontmoeten een aantal collega’s van hem; hele gezellige mensen, waaronder een Britse meid, een echt feestbeest. Ze zegt alle feestjes en events rondom uitgaan te weten, dus als we een keer mee willen zijn we van harte welkom. Ik vind het leuk dat ik haar dan wel weer een club weet te vertellen die ik met mijn 5 weken wel ken, , maar die zij met haar 2 jaar in kampala nog niet wist (“seven floors? Are you shitting me? Are you serious?” prachtig haha). De rest van de avond is erg gezellig. Simon verklaart zijn liefde voor Mariska en wordt keihard afgeschoten; arme jongen. 12 uur eindigt het festival en gaan we naar huis.

Zaterdag en Zondag, 19 en 20 september

Zaterdagavond ga ik met Mariska, Amy en Lydia gaan we buiten de deur eten. We wilde lekker westers eten en onze boda man weet helemaal de plek. Uiteindelijk worden we bij een ugandees restaurant afgezet met een echte ugandese kaart (fijn dit, not). Na een week vegetarisch gegeten te hebben, heb ik wel in vlees, dus bestel ik geit (best lekker). Ik krijg wel zo’n enorme schaal eten (met zeker een halve kilo rijst), dat ik me toch wel heel aso voel dat ik de helft niet op eet. Lydia en Amy eten chapatti en de serveerster kan haar verbazing niet verbergen als ze nog om extra chapatti en extra suiker vragen, als blijkt dat de avacado salade die ze hadden besteld, er niet meer is. “willen je niet iets van erwten of groente erbij” neenee dat hoeft niet. Nadat ik ook al duizend vragen heb gesteld over wat alles op de kaart is, zal onze serveerster zich vast in een deuk lachen om die rare westerse mzungu’s en hun eetgedrag.

Zondag zou ik echt mega productief zijn, waar natuurlijk weinig van terecht komt. Mariska stelt voor om naar het Sheraton te gaan en ik ben al snel om, maar neem wel m ijn laptop mee. Ik hoor je denken, jajaja dat wordt niets! Uiteindelijk heerlijk ontspannen gezeten bij het zwembad de hele dag, een aantal goed productieve uurtjes kunnen draaien in een heerlijke sfeer zo bij een water. Af en toe even zwemmen en de meest fantastische burger ever op.

Bij thuiskomst zijn twee nieuwe (brabantse) huisgenoten aangekomen. Het zuidelijke front versterkt.

Dinsdag 22 september

Dinsdag is vaak een rustige dag op het project. In de ochtend hebben de meiden eerst group counselling les. Dit is in het Luganda, dus kan ik toch niet verstaan. Hierna hebben ze Parenting Les. Mary vraagt me om wat adminstratieve dingen voor haar te doen. Hierna ga ik het in het halletje zitten (wat het meeting point is binnen YFC, vanwege alle banken die er ook staan) en ik klap mijn laptop open om wat lessen voor te bereiden, actieve spellen op te zoeken die ik kan doen als er weer lessen uitvallen en ideeen op te doen voor creatieve lessen. Vaak komen er collega’s langs die even een praatje maken, wat gezellig is. Richting het middaguur komt de tweeling bij me langs en vraagt of ik cartoons heb. Wanneer het ook nog eens hard begint te regenen, zet ik Belle en het Beest maar op en kijk ik deze met alle meisjes van CLC (wat een straf ook hahah :D Echt super leuk). Ookal is er soms niet zoveel te doen. Ik heb het hier altijd goed naar mijn zin. De sfeer is zo fijn, dat het ook niet erg is als je niet zo veel hebt te doen en gewoon even kan chillen met iedereen.

Woensdag 23 september

Een nieuwe dag naar Suubi Home. Traditiegetrouw heb ik niet zoveel ideeen van te voren, dus sta ik wat eerder op om internet nog af te struinen en inspiratie op te doen (ook hier in Afrika zet ik mijn laatste-moment-strategie rustig verder). Uiteindelijk besluit een dag te doen over zelfwaardering en self-awareness. Ik heb het met de meiden over waar ze hun waarde uit halen, waar ze hun waarde in zoeken etc., wat hun talenten zijn, hoe je identiteit is opgebouwd uit de dingen waar je in gelooft, je waarden, normen etc. Ik probeer het met ze te hebben over dat als je je waarde haalt uit de externe dingen, uit anderen mensen, uit vriendschappen, dat dit instabieler is dan wanneer je waardering haalt uit jezelf. Maar probeer ze er ook bewust van de maken de nadruk die we automatisch hechten aan wat mensen van ons zeggen, complimentjes die we krijgen etc. Het blijft een moeilijke dialoog omdat dit onbekende begrippen voor hun zijn en ze over veel van deze dingen nooit hebben nagedacht. Ook zijn ze waarschijnlijk verlegen en het schoolsysteem is hier zo dat de docent iets zegt en opschrijft op het bord en de leerling alleen maar luistert. Ze worden dus nooit gestimuleerd om zelf na te denken over hun eigen meningen etc. Een moeilijke stap om voor hen om te zetten, maar ik hoop dat ze in de komende weken hier wat losser in worden, ook als ze mij misschien wat meer leren kennen.

Vrijdag 25 september

In de ochtend zijn er lessen met Linda over baby-massage. Tijdens de pauze heb ik interessante gesprekken met Miriam en Linda over christelijk geloven in een andersdenkend omgeving mbt islamitisch geloof. In de middag zou ik een life skill les moeten geven, maar de meiden zijn nergens te vinden. Ik socialize met collega’s wat en krijg het dat vrijdagmiddag ook meer voor dat soort chillpraat is bedoeld. Ik praat met een aantal jongens van het outreach programma; ik hoop dat ik in de komende weken nog een keer de kans krijg om mee te gaan. Eind van de middag doe ik een nieuwe poging om de meiden bij elkaar te krijgen voor de les, waarbij ze met grote tegenzin aan de tafel komen zitten. Ze willen niet echt meewerken en zijn hondsbrutaal. Ze zijn aan het lachen, praten met elkaar, reageren weinig, vragen me constant of we al klaar zijn. Julliana blijkt opeens goed engels te kunnen en ook joyce blijkt me prima te begrijpen. Jullianna vooral loopt me uit te dagen. Dat ze te moe is, dat er nooit lessen in de middag zijn. Ja bullshit, ik weet echt wel hoe jullie rooster eruit ziet. Ik weet niet helemaal hoe ik het moet handelen en probeer wel op een goede manier te reageren. Als ik nu over me heen laat lopen dan is het ook gedaan met het gezag. Maar ze zijn echt heel vervelend. Uiteindelijk wil de les maar afkappen, maar voeg ik er toch aan toe dat ik het vervelend zijn dat ze zo respectloos zijn en dat ze zo niet zouden reageren als Miriam tegenover hun had gezeten. Ik krijg een hele discussie met Jullianna, die een grote mond naar mij opzet. Ze denken waarschijnlijk mij te kunnen uitdagen, maar daar trap ik niet in. Na deze les ga ik naar petra toe om het te bespreken. Zij geeft aan dat meerdere docenten last hebben van hun slechte attitude; dat ik niet de enige ben. Dat geeft me al een beter gevoel. Volgende week hebben we blijkbaar een counselling department meeting, daar zullen we het ook gaan aankaarten, hoe we hiermee om gaan.

’s avonds ga ik stappen met Simon. Ik ben wat laat in de bar en eigenlijk zou ik alleen zijn met Simon en zijn collega’s, maar uiteindelijk komen Mariska en haar vader ook nog even langs. We doen eerst drankjes in een bar die ook een groot buitengedeelte heeft, waar we lekker kunnen kletsen en borrelen. Om 1uur is het compleet leeggelopen en ga ik met Simon en een aantal andere vrienden nog naar een andere tent. Hier ben ik zo’n beetje de enige blanke en iedereen binnen staat hier de hele nacht de dansen. Heerlijk. Ik word langzaam gewend aan het afrikaanse-uitgaan dansen en doe zelf ook wat dansjes. Ik heb echt een fantastische tijd en het is heel gezellig. Uiteindelijk gaan we om half zes uur naar huis en regelt Simon een veilige taxi voor me.

Zondag 27 september

Gisteren was echt de meeste luie dag ever, waarbij het hoogtepunt was dat ik boodschappen heb gedaan. Vandaag kan ik dus niet weer de hele dag op de bank zitten. Mariska is één dag weg en ik verveel me nu al. Ik besluit om naar Cassia Lodge te gaan, een hotel op een van de hoogste bergen van kampala, waar je aan het zwembad uitzicht hebt over het victoriameer. Daar chill ik lekker de hele middag, in mijn eentje, bij het zwembad.