En ik ga nog niet naar huis, nog lange nniet

28 september -16 oktober.

Wat vliegt de tijd toch ontzettend snel! Ik heb inmiddels een vrij vast ritme gekregen op het project. Op maandag volg ik soms een aantal lessen mee en andere keren ben ik bezig met de tweeling spelen of administratieve taken voor de staf of het voorbereiden van mijn eigen dingen. Op maandagmiddag geef ik computerles aan de meiden van CLC (schooltje). Wat errrug langzaam gaat. Echt een oefening in geduld, want sommige heb ik al wel drie keer uitgelegd hoe ze de muis moeten vasthouden en hoe ze een gedeelte moeten selecteren. Ook weten velen niet hoe het toetsenbord werkt. Als ze iets willen wissen, dan moet ik dat voor ze doen, want ze weten niet welke knop het is ( ookal heb ik ze dat al zes keer gezegd). Andere gebruiken weer vier spaties tussen ieder woord. Vrij bijzonder dus. Ik heb daarom bedacht dat ik een kort manual ga maken voor de leerkracht van de CLC waarin ik de basisdingen van Word uitleg, met allerlei screenshots erbij zodat ze weten hoe en waar. Ik heb er ook een aantal opdrachten bijgeschreven die ze met de meiden kunnen doen. Zo hebben ze iets om verder op te werken, als ik weg ben en ook als er een nieuwe groep meiden bij CLC komt. Ik was er een keer niet op maandag en blijkbaar wisten de docenten toen ook meteen niet meer wat ze moesten doen met de computerles (paniek). De volgende dag kwamen ze meteen naar me toe: we hebben je gemist, waar was je, we hadden computerles maar konden je nergens vinden? Hahah, zonder mij geen computerles, dat is duidelijk.

Op dinsdag bereid ik in de ochtend vaak mijn lessen voor, voor suubi. Rond de middag is het altijd Dinsdag Disney Tijd en iedere week kijk ik met de kinderen een disneyfilm (deze traditie zou ik op iedere werkplek in moeten voeren, heerlijk). Op maandag vraagt de tweeling me altijd al of ze een cartoon mogen kijken, al weten ze toch wel dat het daar dan nog geen tijd voor is. Hebberig zijn ze. En koppig. En eigenwijs. En ook wel lief. Een heel klein beetje. Dan komen ze naar me toegerend, knuffelen, kusjes geven “Aunti, we love you. Can we watch a cartoon?”. Jaja in die volgorde

Woensdag geef ik altijd de hele dag les op Suubi, twee inhoudelijke lessen en 1 creatieve les. De lessen bij Suubi zijn voor mij het meest interessant. Het opzoeken van leuke oefeningen, creatieve verwerkingopdrachten en spelletjes. Het uitwerken van de onderwerpen, de inhoudelijke tekst en uitleg. Ik leer er zoveel van om hen training te geven, over hoe ik mezelf houding geef, hoe ik dingen verwoord, naar hem uitleg, sowieso hoe ik het aanpak. Echt superleuk!

Donderdag ben ik vrij, dus werk ik vaak aan mijn BAPD, ga ik naar het postkantoor, omdat papa me kleren heeft opgestuurd, maar die nooit niet aankomen (gelukkig 15 oktober zijn ze eindelijk binnen) of doe ik wat overige boodschapjes, werk mails bij etc.

Op vrijdag is het eigenlijk nooit volgens planning. Ik hoor eigenlijk Life Skill les te geven op vrijdagochtend, maar die is nog nooit op dat tijdstip doorgegaan. De eerste weken was steeds ’s ochtend baby massage les. We hebben een keer vrijgehad vanwege onafhankelijkheidsdag en een keer was mijn verjaardag (daarover later meer). In de middag gebeurd er nooit veel. Iedereen chillt in de gang, beetje kletsen met elkaar, met de collega’s, hangen, spelletje spelen eventueel. Een van de afgelopen weken hadden we bezoekers en werd de buitenplaats vol met stoelen gezet en werd er een workshop gegeven over financieel management.

Één keer per maand is er een vergadering van het counseling department. Hier worden door de verschillende onderdelen (mirembe house (de zwangere meiden), CLC (het schooltje), suubi home, starfish (sponsorship programma) en project hannah) updates gegeven over hoe het gaat, wat er goed en niet goed gaat, en wordt er samen gebrainstormd over oplossingen. De vergadering duurt vier uur (pauze doen we niet aan). Ze beginnen in het engels, maar langzaam worden de discussies verhitter en wordt er steeds meer gesproken in het Luganda. Ik vraag geregeld aan mijn buurvrouw voor vertaling. Er wordt gesproken over de zwangere meiden bij Mirembe house, die wel een beetje een attitude probleem hebben. Ze lijken ongeinteresseerd, hebben geen zin in de les, willen constant slapen, reageren niet op vragen. Over het algemeen lijken ze gewoon ondankbaar. Ondankbaar voor de plek die ze hier hebben, de mogelijkheid die geboden wordt en een onbereidbaarheid om zich in te zetten. We brainstormen dus hoe we dit aan kunnen pakken. Er spelen bij hen natuurlijk problemen, waardoor je ook niet van ze kan verwachten dat ze constant enthousiast te springen. Ze zijn tieners ten eerste, in hun pubertijd. Daarnaast zijn ze zwanger, hebben ze racende hormonen, zijn ze verlaten, verkracht, verstoten. Ik bedenk me dat een beetje meer begrip van onze kant ook wel mag. Tegelijkertijd wordt er besproken dat ze niet echt om kunnen gaan met de vrijheid die ze geboden wordt en dat er wel bepaalde dingen van hen verwacht wordt zolang ze hier zijn. YFC wil ze met alle liefde helpen en allerlei dingen bieden, maar daar moeten ze zelf ook wel inzet in laten zien. Er wordt dus besloten om een groep counseling sessie met de meiden te plannen en met hen opnieuw de regels door te nemen

Bij suubi waren de problemen dat twee meiden die daar zitten, worden lastig gevallen door “kwade geesten”, zoals zij het dan noemen. Ze geloven hier nog heel erg in witchcraft en die meiden zeggen dat iemand hun behekst heeft, dat ze worden lastig gevallen door geesten van een boze tante. Aunti Eve vertelt dat ze op de grond kunnen flauw vallen, beginnen te trillen, als slangen over de vloer gaan trillen. Ze werd er helemaal eng van (snap ik). Echt super bizar. Ik vraag me wel echt af of het echt boze geesten zijn. Voor zoiets moet toch een normaal wetenschappelijke verklaring zijn. Aan de andere kant denk ik dan ook. Als je zoveel met boze geesten bezig bent, dan haal je het ook vanzelf dichter bij. De staf had als oplossing dat wij er niets tegen konden doen, maar dat we moesten bidden, bidden, bidden, bidden, bidden. Er moest meer focus op bijbelstudie en tijd met God komen. En ze hadden het uiteindelijk over om ze mee te brengen naar een deliverance church waar ze dan een paar dagen konden verblijven, om extra tot God te komen. Mijn buurvrouw verteld ook dat ze een soort van exorcism kunnen doen. Dat vind ik dan wel weer super creapy. Arme meiden!

De eerste maandag van de maand heeft YFC een speciale trainingdag voor de staf (counseling en outreach department). In de ochtend word er een uitgebreid hoe-gaat-het rondje gedaan, een korte bijbelstudie en wordt er samen gebeden. Alleen het aanleveren van gebedspunten en die weer verdelen onder de staf, kost al meer dan een uur. Allemaal in het Luganda. Ik verveel me dood. Lekker afrikaans tempo zo. In de middag hebben we een training over christelijk leiderschap, wat erg interessant is.

In het weekend is het vaste prik geworden dat ik vrijdag en zaterdagavond lekker drankjes ga doen of ga stappen. Zaterdag of zondagoverdag chill ik dan lekker bij het zwembad. Dit weekend ga ik op zondag naar de kerk. Ik heb van Miriam een kerk aangeraden gekregen die een heel stuk beter schijnt te zijn dan die cult-kerk waar ik vorige keer naartoe ben geweest. Het is ook echt supervet! Iedereen staan, iedereen zingen, dansen. Wat een feest! En de preek is ook echt supergoed. Na de kerk, versleep ik me weer naar het Sheraton voor zwembad tijd. Het is hier nu zooo heet in Kampala. Je kunt echt niets anders doen dan in de schaduw zitten of in het zwembad. Zelfs insmeren heeft niet echt zin, verfikken doe je toch wel. Het maakt alleen uit voor hoe erg je verbrand.

Bij het zwembad spreekt een Armeense gozer mij en de huisgenoten aan. Hij loopt stoer te doen over hoe succesvol die is. En ik loop hem lichtelijk belachelijk te maken over zijn voorliefde voor Rusland, Poetin (wat die een verschrikkelijke intelligent gozer vindt) en zijn voorliefde voor Russische wodka. We krijgen ook meteen allemaal een Mojito aangesmeerd. Nee zeggen is geen keuze haha. Meneer Armeen blijkt in Londen te wonen, maar wil naar Dubai verhuizen, want “in Londen kun je niet snel heel veel geld maken. De huur is te hoog”. Hij loopt stoer te doen over dat hij in het Sheraton in de presidentiele suite zit en dat hij daar 2500dollar per nacht voor betaalt (of ik dat nou helemaal moet geloven). Als je zoveel van de mensen ziet hier en hun verhalen hoort, dan is het toch belachelijk dat zo’n man zo makkelijk zoveel geld over de balk heengooit. Wat hij uitgeeft voor 1 nacht aan een hotelkamer in het sheraton, daar kan een gemiddelde Ugandees meer dan 2 jaar van leven!! Over de kracht van geld gesproken.

10 oktober komt papa naar Uganda. Ik heb er superveel zin in! Heel erg leuk om papa hier alles te kunnen laten zien, mijn project, de cultuur hier, verschillende tripjes maken. Sommige dingen kun je gewoon niet uitleggen via een blog. Dus ik ben heel benieuwd hoe hij het hier gaat vinden. Hij verblijft in ICU Guesthouse, dus dat is vlakbij. Zaterdagochtend ga ik hem daar ophalen en het is wel een beetje gek om elkaar weer te zien. Iemand van thuis die mijn afrika-bubbel binnendringt. Het eerste weekend doen we rustig aan en gaan we bij Cassia Lodge genieten van het zwembad en het uitzicht. We besteden vijf minuten in het zwembad, voordat het begint te regenen en we in het restaurant gaan zitten om uitgebreid te lunchen en lekker biertje te doen. Op zondag gaan we naar Watoto Church, dezelfde kerk waar ik vorige week ben geweest. Papa zegt nog van te voren dat hij een mis van 2uur te lang vind, uiteindelijk wil hij echt niet meer eerder weg. Fantastisch is het. Naar zo’n dienst zou hij iedere dag wel kunnen gaan, heerlijk. Na de dienst gaan we een taartje halen bij cafe Javas. ’s Avonds gaan we naar een dansshow bij Ndere Troupe. De dansshow is buiten in een amfitheather en we zitten helemaal vooraan aan ons eigen tafeltje. De show bestaat uit verschillende traditionele dansen vanuit verschillende Ugandese regio’s, maar ook uit Kenia, Burundi etc. Naast dans, gebruiken ze allerlei traditionele muziekinstrumenten en wordt de show aan elkaar gepraat door een man, die meer een cabaretier is dan presentator. Hij maakt de hele tijd stomme grapjes en iedereen ligt in een deuk. Daarnaast vertelt hij ook veel informatieve dingen, zodat we ook nog veel over de cultuur leren (o.a. dat bij iedere tweeling die geboren wordt, de tweede geborene Nakato wordt genoemd. Dit klopt dus ook met de tweeling die op mijn project zit. Ik had geen idee dat dat zo werkte). Een superleuke avond dus!

De dagen hierna ga ik gewoon naar project en gaat papa projecten bezoeken bij Masaka in de buurt. Op mijn verjaardag gaat papa een dagje mee naar mijn project. Hij is vanaf 10uur welkom, dus ik ga eerst alleen daarheen. Ik heb de tweeling al weken lopen vertellen dat de 16^de mijn verjaardag is en dat we spelletjes gaan spelen en dat ze er zeker wel bij moeten zijn. Ze zijn het niet vergeten! Ze hebben hun allerbeste (traditionele) jurk aangetrokken. Ze zijn klaar voor feest. Bij binnenkomst komen ze gillend op me af. Ik word onderbedolven onder kusjes, knuffels en verjaardagswensen. Hierna word ik in een stoel gezet en willen ze mijn haar gaan doen. Ik moet al mijn elastiekjes en schuifspeldjes inleveren en ze willen alles invlechten. Het ziet er echt niet uit! Maar zij vinden het super “smart”. Terwijl papa binnenkomt (en de tweeling op hem afrent) en we bij Miriam in haar kantoor gaan zitten, doe ik subtiel maar alle schuifspeldjes uit. Nakato’s goedkeuring kan het niet wegdragen.

We beginnen de dag met een gesprek met Miriam en papa. Zij vertelt papa uitgebreid over het werk van YFC. De verschillende programma’s die YFC verzorgt, de problematieken die er zijn rondom de meiden etc. Na een uurtje hebben we een speciale les met de zwangere meiden en met Mary, Papa en mij. We openen met gebed, waarna papa zich kort voorstelt en daarna de meiden. Hierna is het tijd voor getuigenissen en vertellen drie meiden hun verhaal over hoe ze bij YFC terecht zijn. Van te voren vraag ik me af hoe goed dit gaat verlopen, aangezien deze meiden erg gesloten zijn. Maar het gaat heel goed en drie delen hun vehaal. Het zijn vrij heftige verhalen en toch denkk ik dat dit pas het topje van de ijsberg is. Sommige beginnen tijdens het vertellen te huilen, andere worden ook emotioneel. Misschien omdat ze zelf aan hun eigen situatie herinnerd worden.Ik vind vooral de openheid van de meiden heel bijzonder. Zeker nu er toch een onbekende oudere man bij zit. Maar toch zijn ze heel open, over verhalen die ik eerder ook niet nog heb gehoord. Ze vertellen over vriendjes die hen de wereld beloofde, maar hun na de zwangerschap hebben verlaten en niets meer met hen te maken wilde hebben, stiefmoeders die hen hebben mishandeld, ouders die ze het huis uitgooie waardoor ze gaan dwalen. Heel heftig allemaal, maar ook mooi dat ze dit zo durven delen. Er heerst een hele bijzondere sfeer. Na het delen van de verhalen wordt het woord gegeven aan papa, die een kort praatje/bemoediging geeft van half uurtje. Hij doet dit aan de hand van een filmpje van Nick. Een man zonder armen en benen die motivational speeches geeft. Met de boodschap, dat we allemaal slechte ervaringen hebben, dat we allemaal neervallen, maar dat we hierna ook weer verder moeten. We moeten opstaan. En als een man zonder armen en benen het kan, dan moet jij het zeker proberen. Het gezicht van de meiden als Nick zichzelf eerst neerlegt op de grond en vervolgens opstaat, is ongeloofelijk mooi (Whutttt?!!!). Terwijl hij eigenlijk het onmogelijke doet. Na papa’s praatje wordt er afgesloten met gebed en neemt iedereen even rust. De les was ontzettend mooi en bijzonder. De openheid die er was en de aamdacht was heel mooi. De sfeer was gewoon heel bijzonder. Zoiets heb ik hier nog niet mee gemaakt.

We lunchen op de kamer van Miriam. Na de lunch wordt er door Mary en Miriam tijd ingepland om mijn verjaardag te vieren, super leuk. Iedereen wordt in de receptie geroepen ( de CLC meiden, de kleine kinderen, de zwangere meiden, sommige van de staf). Er is speciaal cake gehaald voor mij. Ze gaan allemaal voor mij zingen. Miriam een korte toespraak naar mij toe, over hoe ze mijn werkt bij YFC waardeert. En ook Mary doet een korte toespraak. Hierna wordt ik naar voren geroepen om nog het een en ander de zeggen. Lopend op improvisatie ben ik nog best wel trots dat ik het er goed vanaf breng. Hierna mag ik de cake aansnijden, samen met papa, alsof we een net getrouwd stel zijn haha (en samen de taart aansnijden is nog een stuk moeilijker dan het eruit ziet. Vier handen op 1 mes, werkt totaal niet). Na het uitdelen en opeten van de cake, wordt er nog wat gezongen, krijg ik nog een cadeautje (wat een verwenning zeg) en hierna heffen we de zitting op. Ik vond het wel superleuk dat ze heir aan hebben gedacht en dat ze hier tijd voor hebben gemaakt. Het voeltheel speciaal.

Na mijn verjaardagsviering is het spelletjesmiddag. Ik heb levend ganzenbord voorbereid en papa is de spelleider. Ik had gedacht dat er misschien max. 10 meiden mee zouden doen. Meestal zijn ze niet zo enthousiast voor activiteiten. Maar nu willen ze opeens allemaal meedoen. 22 meiden dus in het speelveld. Superdruk, maar ook wel erg leuk dat zo actief zijn. Op sommige tegels moeten er opdrachten gedaan worden of vragen beantwoord worden (desgevraagd kan niemand mijn achternaam uitspreken haha). Vooral bij de opdrachten wordt er veel gelachen en iedereen vind het supermooi, dus dat is echt heel leuk. Achteraf krijgen we van iedereen een knuffel (wanneer is dat ooit gebeurd?), ze hebben het allemaal goed naar hun zin gehad. Sowieso een hele bijzondere projectdag.

’s Avonds gaan we uiteten bij Meditteraneo. Mariska komt achteraf nog aanhaken en we doen nog wat drankjes. Als Simon er is om 12uur, gaan we richting Club Ambiance om te stappen. Er zijn ook nog een aantal meiden van ICU Guesthouse mee. Het stappen is ook superleuk. Ambiance is echt een club-club. Iedere 30 seconden een nieuw liedje en iedereen staat alleen maar de dansen. Ofja dansen, afrikanen schuren alleen maar. Het is super gezellig en om half4 gaan we met tegenzin naar huis. Morgen gaan papa en ik op reis naar het zuidoosten van Uganda. We worden om 8uur opgehaald (hoe ga ik dit ooooit overleven zonder slaap), dus om nog enigzins slaap te krijgen moeten we helaas naar huis. Morgen ook wel heel veel zin in het reisje, al gaat het wel mega zwaar worden. Extreem hard slapen maar in de auto. Deze verjaardag was wel echt toppertje. Superspeciaal ook om het op deze manier te kunnen vieren hier in Uganda.

African Lifestyle

Maandag 14 september

Mijn eerste week op het nieuwe project. Spannend. De dag begint met de ochtendopening, bijbellezen, zang en gebed. Het dagrooster is hier rustiger dan bij Wakisa. Na de ochtendopening is er tijd om rustig de dag te beginnen, te ontbijten etc. Hierna zijn er twee lessen, tot half 1. Vandaag is er bijbelstudie en daarna een “fathering” les waarin ze proberen de meiden een positief mannelijk rolmodel te geven, aangezien zoveel leden van de staf vrouwelijk zijn. Vandaag wordt er gesproken over authoriteit, de authoriteit die bijvoorbeeld je ouders, vrienden etc. Over je hebben, maar de nog grotere autoriteit die jij over jezelf hebt.

Tijdens de lunch probeer ik met sommige van de tienermeiden te praten, al merk ik dat ik het moeilijk vind om met ze in contact te komen. Wel is het fijn dat het niet zo’n grote groep, slecht 7 meiden.

Na de lunch, vraagt een van de docenten van de CLC of ik iets van computers afweet en de kinderen van CLC kan begeleiden in computerles. CLC is een schooltje bij YFC dat bestaat uit een groep van 10 tienermeiden uit Congo en vier kleine kinderen van ongeveer 8 jaar, waaronder de brutale eigenwijze tweeling Nakato en haar zusje (zij zijn helemaal fan van mij, beginnen te gillen als ze me zien). Ik besluit het Paint-programma met ze door te nemen. Er zijn twee computers, dus ieder kwartier rouleer ik door en leg ik opnieuw de instructies uit. Het tekenen vinden ze fantastisch, maar het is ook raar om te merken hoe weinig sommige van de computer afweten. Sommige moet ik uitleggen hoe een muis werkt, aangezien ze iedere keer op dat rolding aan het klikken zijn (en dan raar op kijken als er niets of verkeerde dingen gebeuren).

’s Avonds gaan Mariska en ik bij ICU eten, zodat we daar ook wat kunnen werken. Er is daar ook een grote groep van Doinggood die hier een groepsreis heeft. Mariska en ik hebben super honger en als sommige van de groep zien hoeveel we opscheppen, beginnen ze super hard te lachen. Ze kunnen niet geloven dat twee van die “kleine” meisjes zoveel opkunnen. Haha, maar dan kennen ze ons nog niet! Tijdens het eten worden er alleen maar grapjes gemaakt over onze eetcapaciteit en we moeten allemaal zo hard lachen, dat ik ervan moet huilen. De jongen naast mij heeft de helft van mijn hoeveelheid op zijn bord en zit hierna al vol. Ik zeg hem dus: Fucking Treurig! Dat laat hij niet op zich zitten, dus gaat ie een tweede portie halen, die die met moeite naar achteren werkt haha. Hij laat zich toch niet verslaan door een klein meisje. Mariska en ik kunnen eigenlijk nog wel voor een tweede ronde, maar durven na alle grapjes niet meer op te staan.

Dinsdag 15 september

Een rustige dag. ’s Ochtends gaat er een les niet door. Ik geef een vervangende life skill les over communicatie. Echter de meiden zijn erg moe, reageren weinig. Het loopt niet heel soepel. De tweede les komt dus ook te vervallen, omdat er geen land met ze te bezeilen is. Ze willen toch alleen maar slapen. Ik loopt dus wat rond over het project, klets met collega’s, de tienermeiden, CLC-meiden. Als ik een keer mijn haar losgooi, komt de tweeling erachter dat ik toch wel heel lang haar hebt.Dit vinden ze fantastisch! Ik word door hen in een stoel geplaatst en moet mijn borstel inleveren en elastiekjes en schuifspeldjes. Twee uur lang is Nakato bezig met mijn haar uitgebreid te kammen en daarna alles in te vlechten. Als iemand al maar naar de borstel kijkt of in de buurt komt van mij, schreeuwt: NO go away, i’m doing it! Verder is ze totaal niet terrotoriaal, hoor. Ze is ook heel kritisch, dus begint ze meerdere keren opnieuw. Ze vertelt me dat haar moeder een salon heeft en dat ze later ook kapper wil worden.

Woensdag 16 september

Vandaag mijn eerste dag bij Suubi Home. Hier ga ik iedere woensdag de hele dag life skill en creatieve lessen geven. Ik weet echter nog niets van deze meiden, heb ze nog nooit gezien en heb geen idee wat ik ga doen. Lang leven de improvisatie. Tijdens mijn ontbijt google ik snel wat en doe ik wat ideeen op. Anti Eve komt me ophalen aan de grote weg. Ik herken haar eerst ook niet, iedereen lijkt hier op elkaar (al zeggen ze dat vast ook van ons). Eigenlijk is het eenhele relaxte dag. De sfeer is heel ontspannen en of iets nou kort of lang duurt, maakt eigenlijk niets uit. In de eerste les doen we een kennismakingsoefening, waarbij demeidende omtrek van hun hand tekenen en per vinger een vraag beantwoorden die ze erin schrijven. Zo kunnen ze ook even nadenken (wel wat langer dan ik had verwacht. Reflecteren schijnt moeilijk te zijn). Na deze “les” nemen we een pauze, die uiteindelijk anderhalf uur duurt omdat ik zo zit te kletsen met Eve. Eind van de ochtend doe ik een les over karakter. Ik wil ze laten brainstormen over verschillende karaktereigenschappen die iemand kan hebben. Ze zeggen vrij weinig terug als ik iets vraag. Het verbaasd me iedere keer weer hoe enorm verlegen deze meiden allemaal zijn. Sommige durven je niet te beantwoorden, je niet eens aan te kijken. Zouden ze hun hele leven naar beneden zijn gepraat dat ze nu niet meer durven? Ik kan me daar geen voorstelling van maken. Misschien ligt het er ook wel aan dat ze totaal niet gewend zijn aan dit soort interactie-les. Uiteindelijk doen we drie keer een rondje kring, zodat ze om de beurt iets moeten zeggen. Stiekem heb ik zelf ook niet zoveel inspiratie, dus zit ik ondertussen op google. Uiteinlijk komt het wel op gang en schrijven we het hele bord vol. We bespreken welke karaktereigenschappen ze zelf hebben en waarin ze willen groeien. Na een tweede lange pauze doen we een creatieve opdracht doen, waarbij ze een bloem maken. De blaadjes knippen ze op gekleurd vel uit en op ieder blad schrijven ze een karaktereigenschap die ze vinden dan ze hebben. Op de steel komt een blaadje met een eigenschap waarin ze willen groeien. Zo wordt het een bloeiende bloem van hun persoonlijkheid.

Ik vond deze dag echt superleuk. De meiden werken, na wat overwonnen verlegenheid, goed mee en ik voel me echt zo’n trainer die voor een dag workshop mocht geven. Heerlijk.

Donderdag 17 september

Donderdag is mijn vrije dagje bij YFC. Fijn om even bij te komen. Ik doe een poging tot uitslapen, skype met papa en ben mega niet productief.’s Avonds hebben Mariska en ik met Simon afgesproken bij Big Mike’s, een bar. Wij zijn een half uur te laat en meneer de afrikaan is op tijd. Eigenlijk zou het andersom moeten zijn. We kletsen gezellig wat bij, met een drankje en later op de avond komt er een live bandje. Ze spelen afrikaanse muziek, maar ook veel michael jackson. Heel gezellige, ontspannen avond, waarbij we ook nog aantal vrienden van Simon tegen komen. Genieten om ook deze kant van kampala te zien en te beleven.

Vrijdag 18 september

Vrijdag is er baby massage les met Linda. Tijdens de lunch krijgen we heerlijk VIP-eten. Volgens mij wordt dat voor de staf speciaal gemaakt als Linda er is. Normaal krijgen we niet zo uitgebreid, maar dat heeft denk ik ook te maken met dat hierachrie denken; speciale gast enzo. In Nederland zouden we misschien gewoon dankjewel zeggen, maar hier krijgt iemand als Linda meteen een hele bijzondere behandeling.

Smiddags zou er een les moeten zijn, maar net zoals vorige week gebeurt er niets. Ik besteed een uurtje door te spelen met de brutale tweeling. Ze hebben mijn camera te pakken en er wordt een hele fotoshoot geschoten. Hierna ga ik op zoek naar wat nuttige dingen om te doen. De meeste meiden liggen te slapen, veel van de staf zit met elkaar te klesten in de receptie. Ik vraag Mary en we verzinnen samen dat ik wel een projectje kan maken van het ordenen/herorganiseren van de kasten op haar kantoor en de storageroom (voor de komende paar weken).

’s Avonds gaan Mariska en ik naar een festival in Kampala. Er is een podium met een meer mainstream band en een ander, kleine podium waar een afrikaanse percussie band helemaal uit zijn plaat gaat. We hebben wederom met Simon afgesproken en ontmoeten een aantal collega’s van hem; hele gezellige mensen, waaronder een Britse meid, een echt feestbeest. Ze zegt alle feestjes en events rondom uitgaan te weten, dus als we een keer mee willen zijn we van harte welkom. Ik vind het leuk dat ik haar dan wel weer een club weet te vertellen die ik met mijn 5 weken wel ken, , maar die zij met haar 2 jaar in kampala nog niet wist (“seven floors? Are you shitting me? Are you serious?” prachtig haha). De rest van de avond is erg gezellig. Simon verklaart zijn liefde voor Mariska en wordt keihard afgeschoten; arme jongen. 12 uur eindigt het festival en gaan we naar huis.

Zaterdag en Zondag, 19 en 20 september

Zaterdagavond ga ik met Mariska, Amy en Lydia gaan we buiten de deur eten. We wilde lekker westers eten en onze boda man weet helemaal de plek. Uiteindelijk worden we bij een ugandees restaurant afgezet met een echte ugandese kaart (fijn dit, not). Na een week vegetarisch gegeten te hebben, heb ik wel in vlees, dus bestel ik geit (best lekker). Ik krijg wel zo’n enorme schaal eten (met zeker een halve kilo rijst), dat ik me toch wel heel aso voel dat ik de helft niet op eet. Lydia en Amy eten chapatti en de serveerster kan haar verbazing niet verbergen als ze nog om extra chapatti en extra suiker vragen, als blijkt dat de avacado salade die ze hadden besteld, er niet meer is. “willen je niet iets van erwten of groente erbij” neenee dat hoeft niet. Nadat ik ook al duizend vragen heb gesteld over wat alles op de kaart is, zal onze serveerster zich vast in een deuk lachen om die rare westerse mzungu’s en hun eetgedrag.

Zondag zou ik echt mega productief zijn, waar natuurlijk weinig van terecht komt. Mariska stelt voor om naar het Sheraton te gaan en ik ben al snel om, maar neem wel m ijn laptop mee. Ik hoor je denken, jajaja dat wordt niets! Uiteindelijk heerlijk ontspannen gezeten bij het zwembad de hele dag, een aantal goed productieve uurtjes kunnen draaien in een heerlijke sfeer zo bij een water. Af en toe even zwemmen en de meest fantastische burger ever op.

Bij thuiskomst zijn twee nieuwe (brabantse) huisgenoten aangekomen. Het zuidelijke front versterkt.

Dinsdag 22 september

Dinsdag is vaak een rustige dag op het project. In de ochtend hebben de meiden eerst group counselling les. Dit is in het Luganda, dus kan ik toch niet verstaan. Hierna hebben ze Parenting Les. Mary vraagt me om wat adminstratieve dingen voor haar te doen. Hierna ga ik het in het halletje zitten (wat het meeting point is binnen YFC, vanwege alle banken die er ook staan) en ik klap mijn laptop open om wat lessen voor te bereiden, actieve spellen op te zoeken die ik kan doen als er weer lessen uitvallen en ideeen op te doen voor creatieve lessen. Vaak komen er collega’s langs die even een praatje maken, wat gezellig is. Richting het middaguur komt de tweeling bij me langs en vraagt of ik cartoons heb. Wanneer het ook nog eens hard begint te regenen, zet ik Belle en het Beest maar op en kijk ik deze met alle meisjes van CLC (wat een straf ook hahah :D Echt super leuk). Ookal is er soms niet zoveel te doen. Ik heb het hier altijd goed naar mijn zin. De sfeer is zo fijn, dat het ook niet erg is als je niet zo veel hebt te doen en gewoon even kan chillen met iedereen.

Woensdag 23 september

Een nieuwe dag naar Suubi Home. Traditiegetrouw heb ik niet zoveel ideeen van te voren, dus sta ik wat eerder op om internet nog af te struinen en inspiratie op te doen (ook hier in Afrika zet ik mijn laatste-moment-strategie rustig verder). Uiteindelijk besluit een dag te doen over zelfwaardering en self-awareness. Ik heb het met de meiden over waar ze hun waarde uit halen, waar ze hun waarde in zoeken etc., wat hun talenten zijn, hoe je identiteit is opgebouwd uit de dingen waar je in gelooft, je waarden, normen etc. Ik probeer het met ze te hebben over dat als je je waarde haalt uit de externe dingen, uit anderen mensen, uit vriendschappen, dat dit instabieler is dan wanneer je waardering haalt uit jezelf. Maar probeer ze er ook bewust van de maken de nadruk die we automatisch hechten aan wat mensen van ons zeggen, complimentjes die we krijgen etc. Het blijft een moeilijke dialoog omdat dit onbekende begrippen voor hun zijn en ze over veel van deze dingen nooit hebben nagedacht. Ook zijn ze waarschijnlijk verlegen en het schoolsysteem is hier zo dat de docent iets zegt en opschrijft op het bord en de leerling alleen maar luistert. Ze worden dus nooit gestimuleerd om zelf na te denken over hun eigen meningen etc. Een moeilijke stap om voor hen om te zetten, maar ik hoop dat ze in de komende weken hier wat losser in worden, ook als ze mij misschien wat meer leren kennen.

Vrijdag 25 september

In de ochtend zijn er lessen met Linda over baby-massage. Tijdens de pauze heb ik interessante gesprekken met Miriam en Linda over christelijk geloven in een andersdenkend omgeving mbt islamitisch geloof. In de middag zou ik een life skill les moeten geven, maar de meiden zijn nergens te vinden. Ik socialize met collega’s wat en krijg het dat vrijdagmiddag ook meer voor dat soort chillpraat is bedoeld. Ik praat met een aantal jongens van het outreach programma; ik hoop dat ik in de komende weken nog een keer de kans krijg om mee te gaan. Eind van de middag doe ik een nieuwe poging om de meiden bij elkaar te krijgen voor de les, waarbij ze met grote tegenzin aan de tafel komen zitten. Ze willen niet echt meewerken en zijn hondsbrutaal. Ze zijn aan het lachen, praten met elkaar, reageren weinig, vragen me constant of we al klaar zijn. Julliana blijkt opeens goed engels te kunnen en ook joyce blijkt me prima te begrijpen. Jullianna vooral loopt me uit te dagen. Dat ze te moe is, dat er nooit lessen in de middag zijn. Ja bullshit, ik weet echt wel hoe jullie rooster eruit ziet. Ik weet niet helemaal hoe ik het moet handelen en probeer wel op een goede manier te reageren. Als ik nu over me heen laat lopen dan is het ook gedaan met het gezag. Maar ze zijn echt heel vervelend. Uiteindelijk wil de les maar afkappen, maar voeg ik er toch aan toe dat ik het vervelend zijn dat ze zo respectloos zijn en dat ze zo niet zouden reageren als Miriam tegenover hun had gezeten. Ik krijg een hele discussie met Jullianna, die een grote mond naar mij opzet. Ze denken waarschijnlijk mij te kunnen uitdagen, maar daar trap ik niet in. Na deze les ga ik naar petra toe om het te bespreken. Zij geeft aan dat meerdere docenten last hebben van hun slechte attitude; dat ik niet de enige ben. Dat geeft me al een beter gevoel. Volgende week hebben we blijkbaar een counselling department meeting, daar zullen we het ook gaan aankaarten, hoe we hiermee om gaan.

’s avonds ga ik stappen met Simon. Ik ben wat laat in de bar en eigenlijk zou ik alleen zijn met Simon en zijn collega’s, maar uiteindelijk komen Mariska en haar vader ook nog even langs. We doen eerst drankjes in een bar die ook een groot buitengedeelte heeft, waar we lekker kunnen kletsen en borrelen. Om 1uur is het compleet leeggelopen en ga ik met Simon en een aantal andere vrienden nog naar een andere tent. Hier ben ik zo’n beetje de enige blanke en iedereen binnen staat hier de hele nacht de dansen. Heerlijk. Ik word langzaam gewend aan het afrikaanse-uitgaan dansen en doe zelf ook wat dansjes. Ik heb echt een fantastische tijd en het is heel gezellig. Uiteindelijk gaan we om half zes uur naar huis en regelt Simon een veilige taxi voor me.

Zondag 27 september

Gisteren was echt de meeste luie dag ever, waarbij het hoogtepunt was dat ik boodschappen heb gedaan. Vandaag kan ik dus niet weer de hele dag op de bank zitten. Mariska is één dag weg en ik verveel me nu al. Ik besluit om naar Cassia Lodge te gaan, een hotel op een van de hoogste bergen van kampala, waar je aan het zwembad uitzicht hebt over het victoriameer. Daar chill ik lekker de hele middag, in mijn eentje, bij het zwembad.

Hakuna Matata

Maandag

Vandaag ga ik met Rita naar een kliniek. Ik ben al vier wegen heftig aan het hoesten en het wordt alsmaar erger, met hoestaanvallen in de nacht. Ik wordt helemaal gek. Samen gaan we het dus even nachecken. Vier uur lang zitten we in de kliniek. Ik krijg bloedonderzoek en er blijkt geen infectie te zijn. De hoest is een mysterie, maar gelukkig niets ernstigs. De dokter diagnosteesrt: een post-viral cough. Waarschijnlijk waren mijn longen al kwetsbaarder omdat ik nederland ook aan het hoesten was. Ik mag dus weer naar huis met wat extra codeine tabletten. Hopelijk zal het vanzelf genezen.

Dinsdag 8 september

In de ochtend rijd ik met Rita en Inge richting Youth for Christ (YFC) voor het gesprek. Ik ben echt heel zenuwachtig, want wat als dit niets wordt? Ik wil echt geen 5 dagen in de week naar de sloppenwijken. Het uiteindelijke gesprek zit er zo op. Ik mag wat over mijn motivatie vertellen en Mary, de manager, geeft aan dat er op dit moment geen vrijwilligers zijn, dus dat het mogelijk voor mij moet zijn om bij hen vrijwilligerswerk te gaan doen. We spreken af dat ik vrijdag kan beginnen met een dagje meekijken en dat ik dan volgende week echt aan de slag. Wez zullen dan ook bespreken precies waar ik aan de slag ga en hoeveel dagen. Een kort, en nog steeds mega vaag gesprek, maar gelukkig wel met een positief besluit. Dat geeft me weer wat moed.

Na het gesprek, ga ik kort even langs bij Wakisa. Ik had mijn vest daar laten liggen en dat geeft me een goed excuus om nog even langs te gaan en doei te zeggen. De staf vraagt me waar ik was, ik was lost blijkbaar. Vivian heeft ze niets verteld over dat ik eruit ben gegooid door haar. Ze gaan er dus vanuit dat ik op mijn eigen houtje gewoon twee dagen niet ben op komen dagen. Rachel vraagt me nog, ga je niet Anti (vivian) even gedag zeggen. Ik probeer , zonder teveel in detail te treden (want aan die negativiteit heeft niemand iets), uit te leggen dat me dat geen goed idee lijkt. Ik informeer een beetje naar het weekend van de staf, probeer maar met small-talk een leuke laatste indruk achter te laten. Wanneer ik naar de meiden gaat, verloopt het daar ook niet heel soepel. Mila komt al snel naar mij toe en maakt een kort praatje. Andere begroeten me. Merinda praat nauwelijks tegen me en lijkt boos te zijn dat ik twee dagen niet op ben komen dagen (hoe durf ik?) In het afgelopen weekend blijken er twee babies geboren te zijn. Ik mis nu al veel. Ik vind het heel raar dat ik zomaar ga weglopen van deze groep meiden, die ik de afgelopen drie weken heb leren kennen. Oneerlijk ook eigenlijk dat ik zomaar wordt weggebonjourd op dit project, zonder verklaring, terwijl Vivian niets aan iemand hoeft te melden. Ik ben ook zo verbaasd dat ze mij niet eens echt afscheid laat nemen, niet eens de staf heeft ingelicht dat ik niet meer kom, of waarom. Als ik eenmaal weer thuis ben bedenk ik me nog allemaal dingen die ik had willen zeggen tegen de meiden. Geluk wensen met de bevalling etc. Misschien voor de groep moeten zeggen dat ik niet meer terug zou komen. Maargoed allemaal niet gedaan, jammer dan. Thuis kruip ik lekker op de bank in de zon, zet een disney-filmpje aan, maak wat lekker worstjes voor lunch en wacht todat de rest van project terugkomt.

Woensdag en Donderdag 9 en 10 september

Deze twee dagen ga ik invallen bij Agape Baby home. Het is een kleine opvang met drie kindjes van ongeveer drie jaar, twee kleintjes van ongeveer anderhalf jaar en twee babytjes van een paar maanden. De hele dag dus een beetje spelen, knuffelen en rondbanejeren met die kinderen, heerlijk. Ik had van te voren niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden en zo naar mijn zin zou hebben, maar ik vind het echt fantastisch. De twee dagen vliegen voorbij. De twee kleintjes hebben wel een beetje mijn voorkeur. Die zwier je rond als een vliegtuigje en ze kieren al van het lachen, superleuk. Maar ook de andere drie, die ietsje ouder zijn, komen met al hun speeltjes bij mij aanzetten. Een van de jonkies is ashton. Dat is echt een knuffel/klim beer. Constant hangt ie aan mijn been, ligt ie op mijn schoot. Hij is ook mega jaloers, want als ik ook maar naar een ander kind kijk, begint ie al te huilen. Zeker als ik met Patricia, het andere jonkie, zit, gaat ie haar wegduwen. Hij wil me niet delen haha. Patricia is echt een schatje en ik ben meteen verliefd op haar.

De directeur wil me na twee dagen ook helemalaal niet laten gaan. Hij vraagt of ik nog terug kom en vertelt me dat de staf het zo leuk heeft gevonden om ze zien hoe ik interactie heb met de kindjes. Heel leuk om te horen, positieve feedback voor de verandering.

Vrijdag 11 september

Vandaag de eerste dag bij YFC. Ik kom binnen nog voordat de ochtend opening is begonnen. Degene die dit leid, doet alles in het engels als ze ziet dat ik erbij zit. Hierdoor voel je je wel meteen welkom.. Na de ochtendopening, heb ik een gesprek met Mary, de manager van YFC. Ze vertelt me uitgebreid over de verschillende facetten van YFC. Zo is er een programma rondom de zwangere tienermeiden (de groep bestaat uit zeven meiden). Hiernaast er op dezelfde lokatie een school. Extern is er nog Suubi Home, waarbij meiden die al bevallen zijn, een half jaar intern kunnen zitten om een vocational skill te gaan leren, zoals naaien. Ook hebben ze nog een starfish programma, waarmee ze kinderen ondersteunen om naar school te gaan door schoolbeurzen te geven en schoolbezoeken te doen. We spreken af dat ik drie dagen in de week bij de YFC op het hoofdkantoor ga werken en één dag in de week bij Suubi, op woensdag, ga werken. Donderdag ben ik dus vrij. Dat is aan de ene kant best wel fijn. Je maakt toch lange dagen, van half 9 tot half 5, met veel indrukken. Vijf dagen achter elkaar is dat best veel en een beetje vrij tussendoor is fijn om bij te komen. Maar het weeshuis Agape vond ik ook erg leuk, dus misschien ga ik die ene dag ook wel gebruiken om terug te gaan naar daar, om dagje per week met de kindjes te spelen. Nog even bedenken dus.

’s Ochtends worden er verder twee lessen baby massage gegeven. Linda was ook bij Wakisa geweest, ik had haar daar al eens eerder gezien. Het is een gezellige vrouw en Linda, Mary en ik lunchen samen in haar kantoor. Het blijkt dat Wakisa en YFC de enige centra in heel Uganda zijn die zwangere tienermeiden opvangen. Bizar, terwijl de nood eigenlijk zo groot is. Zoveel meiden van die leeftijd die zwanger worden en die worden verstoten. En dan zijn er in heel Uganda maar 35 plekken en alleen in Kampala waar die meiden kunnen wordne opgevangen. Ze komen voor deze plekken ook vanuit heel Uganda. Mary gaf ook aan: als je vandaag een centrum opent dan zit je morgen vol. Bizar

Na de lunch moet er eigenlijk een les gegeven worden, maar daarvoor is er niemand, dus zit ik met een aantal meiden te kletsen in de gang. Uiteindelijk probeer ik nog wat balspellen met ze te doen voor beweging. De eerste dag was heel leuk en ik ben nu al veel opener ontvangen dan bij Wakisa. Iedereen heet me steeds van harte welkom. Heel fijn.

Zaterdag 12 september

In alle vroegte (6uur om precies te zijn) zijn Mariska, ik en twee andere meiden van Doinggood die op een andere lokatie zitten, opgestaan om een weekendje naar Jinja te gaan. In Jinja begint de Nijl en vandaag gaan we daar raften. Na 2,5 uur bussen komen aan op onze startplek. We krijgen nog een kleine ontbijtje met lekker fruit (het fruit hier is sowieso the best ever! Nog nooit zo lekker Ananas en watermeloen gehad), kleden ons om, smeren ons volledig in met zonnebrand, al gaan we toch sowieso mega hard verbranden. In de boot krijgen we korte inleiding over de commando’s in de boot en oefenen we wat we moeten doen als de boot flipt, waabij onze instructeur de boot ook echt flipt (meteen doorweekt dus). Vandaag hebben we 9 rapids (afdalingen/watervallen). Bij de eerste rapid gaat het meteen mis. We peddelen te hard waardoor we halverwege vast komen te zitten. Bij iedere afdalingen zijn er allerlei kleine kajakken die je vergezellen om je te helpen als je flipt of vast komt te zitten. Een mannetje helpt ons dus weer los te komen. Echter nu kunnen we dus niet de afdaling doen zoals die bedoelt is maar gaan we een steiler stuk af, achterstevoren! We weten niet wat ons overkomt totdat de boot verticaal naar beneden gaat en ik de jongens die voor mij zitten, letterlijk zie vliegen terwijl we ons proberen vast te houden aan de boot. We komen goed weer beneden en slaan niet om, daarna beginnen we allemaal kei hardte lachen natuurlijk. Dit was fucking vet!! Bij de tweede afdaling gaat het weer mis. Nog voordat ik het doorheb, flipt de boot en opeens lig ik onder water, onder de boot. Door de stroming weet je niet wat boven, onder, links, rechts is. Instinctief weet je wel dat je het uit moet zitten. Vechten tegen de stroming heeft toch geen zin, je komt vanzelf wel boven. Ik word toch wel een beetje bang als ik de boot niet van me af krijg en ik geen adem krijg. Uiteindelijk komt het toch allemaal goed en kom ik boven. Niets aan het handje. Ik wordt opgepikt door een kajak waar ik aan kan hangen. Samen met Mariska, die ook vastzat en in lichte paniek is. Na deze afdaling ben ik wel een beetje schrikkerig, maar de rest van de afdalingen gaan allemaal gaat en ik vind het echt genieten. Raften hier is echt niet voor de laffe en de afdalingen zijn echt heftig. We krijgen hele golven met water over ons heen, in de boot. Maar iedere keer dat we niet flippen, is weer een overwinning. Jeuj wij zijn goed J De stukken dat we tussendoor peddelen zijn ook erg mooi en het is genieten van de omgeving. Bij wat diepere stukken mogen we de boot uit om lekker te zwemmen. En de laatste afdaling springen we halverwege uit de boot om ons lekker met vestjes en al door de golven mee te laten slepen. Wat een avontuur! Na afloop worden we ontvangen op een basecamp waar we een biertje en wat eten nog krijgen en de foto’s en videos mogen bewonderen die zijn gemaakt. (ik zal ze op facebook zetten). ’s Avonds slapen we bij op een camping aan de nijl. Prachtig uitzicht!

Zondag 13 september

Met boda’s vertrekken we naar het centrum waar we een bootje huren om een tour te krijgen over het meer en uiteindelijk de bron van de Nijl zullen zien. De tour is leuk en het uitzicht is prachtig. Alles is zo groen hier. Onze gids vertelt ons over een stuk land voor ons, wat blijkbaar een gevangenis is. Een lap grond die een paar kilometer bestrijkt, met een paar huisjes en verder grond op om te verbouwen en wat bos. Wat een vrijheid. Onze gids vertelt ook dat er twee soorten gevangenissen zijn, een voor kinderen en een voor volwassenen (vrouwen en mannen apart). Kinderen zijn verplicht om naar school te gaan, maar veel doen dit niet (vanwege financiele redenen neem ik aan). Als ze dus niet naar school gaan worden ze soms gearresteerd en in de gevangenis gezet, want daar is wel een school. Lekker logisch. Uiteindelijk komen we bij de Bron van de Nijl, wat enigzins een teleurstelling is. Ik had verwacht dat het een bron uit een rots zou zijn.Echter de bron zit onder het water. Je ziet dus een kring in het water waar het bronwater omhoogt stroomt. Anticlimax! Dichtbij de bron zijn wel een aantal rietenhuisjes gebouwd, waar enkele dingen te koop zijn. Er meert ook een boot aan met Arabieren, die zich wassen bij de bron. Onze gids legt uit dat dit voor hen heilig water is vanwege de bron is en dat het een ritueel is om zich in het gezegende water te wassen.

Na de tour, gaan we naar een eettentje, waar de kaart gevuld is met westerse lekkernijen. Heerlijk! Iedereen zeurt wel veel over het eten constant en ik vind het eigenlijk allemaal redelijk meevallen. Eten wat de pot schaft tenslotte en ik ben in een nieuwe cultuur, maar tegen een smoothie en broodje hamburger met gekruide frieten, daar zeg ik geen nee tegen :D

Na de lunch vertrekken we met de bus weer richting Kampala, een snel busritje van 3uur. Voor de avond zijn we alweer thuis. Nog even rustig de tijd dus om tas uit te pakken en mentaal voor de bereiden op mijn eerste week bij YFC. Ik heb goede hoop.

Einde oefening

Maandag 31 augustus

Het begin van de dag openen we met lofprijzing. 1 iemand gaat voor in zang en de rest volgt, met zijn ogen dicht. In de ochtend ben ik bezig met het voorbereiden van mijn life skills les.

Hierna voeg ik me bij de meiden die de kookshift hebben. Ik heb een aantal vouwblaadjes bij me en maak hiermee een soort spelletje, waarbij ik sommige meiden probeer om wat persoonlijke vragen te beantwoorden. Ik zoek contact met Fatima, een stille, verlegen meid. Ik probeer haar wat uit haar schulp te krijgen en haar wat beter te leren kennen. Ze blijkt van een stam te komen uit het noorden van Uganda. Na wat vouwpapieren-spelletjes proberen te spelen en wat liedjes te zingen, komt Harriet naar me toe om te vragen of ik de child-care klas over wil nemen. Ze zitten nog in stafvergadering. Net zoals vorige week. Ik heb zo’n gevoel dat dit een weekelijks dingetje wordt. Of ik even een 1,5 uur durende les wil geven en met de meiden het wil hebben over hun verwachtingen over de bevalling en hun angsten. Ik begin met wat open vragen te stellen. Maar ze blijven veelal stil en kijken me een beetje glazig aan. Ze geven me ook erg abstracte antwoorden: ja we verwachten pijn. Logisch. Maar wat ga je hieraan doen? Daar hebben ze geen antwoorden op. Ik besluit dus om het voor hen erg concreet te maken. Ik loop stap voor stap met ze door wat er gaat gebeuren (al probeer ik me ook hier doorheen te faken, want wat weet ik hier nou van??) We hebben het over oefeningen en activiteiten die ze kunnen doen. Gedachten die ze kunnen denken om door de pijn heen te komen, activiteiten om tot rust te komen etc. Ik probeer steeds door te vragen, maar veel mensen reageren ook niet. Ook als ik hen bij naam een vraag stel, reageren ze soms niet. Ik vraag me af of ze gewoon verlegen zijn, of het niet weten, of gewoon recalcitrant zijn of weinig respect voor me hebben. Na een uurtje komt Harriet me gelukkig versterken en die heeft nog wat handige toevoegingen. Smiddags help mee bij een les waarbij we verzamelde schoenen, kleren en BH uitdelen aan de meiden. Het uitdelen van de BH’s gaat moeilijk. Veel van de meiden hebben sowieso geen BH’s, maar sommige hebben sowieso geen idee wat ze ermee moeten. Ze houden ze ondersteboven tegen hun lijf, waarbij we moeten vertellen dat het andersom hoort. Sommige snappen niet dat je ze even bij je borst moet houden om te kijken of ze passen. Andere willen constant kleinere BH’s. Waarschijnlijk schamen ze zich voor een bepaalde grote maat.

Dinsdag 1 september

’s Ochtends moet er bijbelstudie zijn, maar anti Rachel is nergens te bekennen. Ik kijk eerst even de les aan (ze lezen zelfstandig uit een alphaboekje), maar wanneer Rachel er na een half uur nog niet is ga ik haar zoeken. Ze zit achter haar bureau bij de receptie. Ik vraag haar of ze de klas nog gaat geven en ze zegt dat ik het kan doen. In de communicatie hier merk ik vaak dat dat in het engels niet echt werkt. Ik denk soms dat zij mijn vraag niet begrijpen, omdat ze mij precies dezelfde vraag terugvragen, waardoor ze dan weer proberne om de les om mij af te schuiven. Ja maar, hallo ik heb het niet voorbereid, jij wel. Vaak doordat er dan wat verwarring onstaat, word ik hier een beetje onzeker van en ben je een en weer aan het takkelen. In dit geval, ben ik er niet comfortabel mee om zo’n bijbelstudie te improviseren, dus vind ik dat zij het moet doen. Rachel zegt dat ze zo komt, maar een half uur later is ze er alsnog niet. Ik besluit dan toch maar wat te gaan doen met de meiden. 30 minuten bijbelstudie, daar kan ik me nog wel doorheen faken.

Na de ochtendpauze zit ik bij de kookles is. Merinda is een van de nieuwe meiden en ze hangt heel erg aan mij. Ze spreekt erg goed engels en er is een leuke klik en ik vind het erg gezellig om met haar te kletsen, maar ik maar me ook beetje zorgen over dat ze zo aan mij hangt en daardoor niet aan de andere meiden. Tegelijkertijd hoe meer ik met haar praat, hoe minder tijd ik besteed aan andere meiden en misschien ook hoe meer ze denken dat zij mijn lieveling is waardoor ze naar ons allebei links laten liggen. Langzaam ben ik dus bezig Merinda ook meer richting te andere meiden te duwen. Uiteindelijk is het belangrijk dat ze met die meiden in de groep gaat functioneren.

Smiddags geef ik een les over communicatie. Deze les gaat niet heel goed. Ik had een leuk spel bedacht voor tijdens de les, maar dit komt niet helemaal uit de verf. Iemand voor in de klas moest een puzzel uitleggen in drie rondes waarin er in iedere ronde bepaalde communicatiebarrieres waren ingebouwd. Er zit iemand bij om te vertalen, maar die vertelt mij niet dat de meiden het woord puzzel helemaal niet snappen, of het woord rechthoek. Bizar eigenlijk dat ze deze dingen niet kennen, tenminste voor ons. Maar hier in afrika spelen moeders eigenlijk helemaal niet met hun kinderen. En daarnaast is het natuurlijk helemaal niet praktisch om een rechthoek weten te benoemen, als je zo bezig bent met overleven, geld verdienen etc. De les loopt dus een beetje in de soep. Maar door goed te evalueren met de meiden, denk ik toch dat de kern van de les wel is overgekomen.

Woensdag 2 september

Vandaag is er een australische vrouw, Linda, die les komt geven over baby massage. Hiemee zijn de meiden grotendeels van de dag bezig.

In de ochtend komt er een meisje (Olivia) bij Wakisa, die een jaar geleden hier heeft gezeten. Ze is vorig jaar oktober bevallen, haar kindje is na een paar dagen naar Sanyu Babies Home gegaan en ze heeft hem sindsdien niet meer gezien. Ze wil hem nu graag opzoeken, dus als afgevaardigde van Wakisa begeleid ik haar, (samen met twee andere vrouwen) mee naar Sanyu. Bij aankomst daar zitten we eerst enige tijd te wachten in het kantoor. Het duurt even voordat ze zich bedenken wie haar kindje is en dan duurt het nog even voordat hij gehaald is. Wanneer een verzorgster met haar kindje binnen komt loopt, begint Olivia heel hard te huilen. In het begin wil ze haar kindje even vasthouden, maar het gaat niet van harte. Vanuit wakisa moest ik foto’s maken en dat wordt door de andere twee vrouwen aangemeodigd. Maar dat voelt wel heel raar en niet oke. Zit Olivia daar met tranende ogen en een kindje op haar schoot wat ze nauwelijks vasthoudt. Op een gegeven moment geeft ze haar kindje ook af aan de andere vrouw en zit ze te bidden en te huilen. Later wil ze hem wel weer vatshouden, maar gaat haar zoontje huilen. Hij wordt meteen uit haar armen genomen. Ik denk echt, geef die arme meid een kans. Maargoed blijkbaar werkt dat hier niet zo. Wanneer na 20 minuten zij gekalmeerd is en de baby inmiddels slaapt, kan ze hem nog een keer vasthouden. Na vijf minuten komt de verzorgster weer binnen om het kindje op te halen; hij moet rusten (alsof die dat niet in de armen van zijn moeder kan, maargoed). Na een jaar haar kind niet te hebben gezien, staan we dus na een half uur weer buiten. Vet bruuut. Ik vraag me af wanneer ze haar kindje weer zal kunnen zien. Zal dat nog een jaar zijn? Of eerder, misschien wel langer? Misschien wel nooit?

Donderdag 3 september

In de ochtend ga ik bij de directrice langs om haar voor wat extra taken te vragen, na de saaie dag van gisteren. Ze stelt voor dat ik de les van Rachel vervang en met de meiden een psychologische opdracht doe. Ik heb allemaal kaarten met afbeeldingen erop en iedereen moet een kaart uitkiezen. Aan de hand van hun gekozen kaart moeten ze vertellen wat hen hierin aansprak en hoe dit met hun eigen verhaal te maken heeft. Een andere Anti zit erbij om voor mij te vertalen. Het is een hele goede les, waarbij toevallig veel van de wat schuchtere meisjes aanwezig zijn. Ze zijn wat meer open en vertellen persoonlijke verhalen. Zoveel van deze meiden hebben hun ouders verloren, vanwege ziekte, ongelukken, soms gewoon verontreinigd grondwater etc. Heel bizar. Sommige zijn in huis genomen door familie, andere wonen met broers/zussen. Hoe ze dan nog steeds door kunnen gaan vind ik heel knap. Natuurlijk hebben ze ook weinig keus, je moet overleven, maar in Nederland was ik allang onder mijn dekentje gekropen om er nooit meer onderuit te komen.

Na de les wordt ik bij de directrice in het kantoor geroepen. Ze vertelt me dat ze wil dat ik naar huis ga.Wat?! Ik snap er in het begin niet veel van, maar ze vertelt me da ze “reports” over me heeft gekregen (van de stafleden neem ik aan) en dat ik naar huis moet gaan. Ze zal dan met Rita overleggen en dan gaan we dan verder kijken. Ik neem aan dat het iets in de communicatie is, want die communicatie liep niet helemaal soepel. Maar het idee dat ze me zomaar naar huis sturen, zonder feedback vind ik wel heel raar. Ik geef dan ook meerdere keren aan dat ik nooit iets heb gehoord en als er iets is wat niet lekker loopt, dat ik dit wil weten zodat ik er iets aan kan doen. In plaats van altijd maar ja zeggen en lachen. Ik geef ook meerdere keren aan dat ik echt graag op het project wil blijven. Uiteindelijk ga ik toch maar naar huis.

Onderweg bel ik Inge, onze cooridnator, op en zij komt na een uurtje bij het huis langs om mijn verhaal te horen. Ik vertel haar over de verschillende situaties die er de afgelopen weken zijn geweest, qua miscommunicatie, stroeve afstemming. Maar niets echt ernstigs. Ik heb altijd mijn best gedaan, mijn beste beentje voort gezet en kan me ook niet voorstellen dat ik super onrespectvol heb gedaan. Dus de hele reactie is gewoon raar en heel onwerkelijk. Inge gaat naar Wakisa om daar te praten en dan hoor ik het vanmiddag wel.

Begin van de avond smst ze me dat ze morgen langs komt om te praten. Dit voelt niet als goednieuws en ik wil weten wat er aan de hand. Ik dwing haar een beetje om mij een antwoord te geven en via een uitgebreid smsje vertelt ze me dat de directrice super overtrokken en onredeleijk heeft gereageerd, maar niet van gedachte te veranderen is en dat ze mij niet op het project terug willen hebben. Morgen dus alternatieve bespreken. Fucking kut dus! Tijd om de wodka jus open te trekken. Ik ben echt pissed!

Vrijdag 4 september

In gesprek met Inge blijkt datVivian onwrikbaar is en eigenlijk geen enkele verklaring geeft. Ze zegt dat het iets in de communicatie is, maar kan niet speficeren wat. Later geeft ze aan dat ik mijn lessen niet voorbereidt, maar dat klopt helemaal niet. En tegengesteld daaraan zegt ze dat het all hands on, dus dat ik altijd moet inspringen wanneer ze dat vragen, maar dat doe ik ook. Maar dan kunnen ze ook niet verwachten dat ik iets voorbereid. Dus het klopt van geen kant. Vivian wil ook geen gesprek met me. Ik krijg dus geen feedback, heb geen idee wat ik heb gedaan, als ik al iets heb gedaan, want kan me echt niet voorstellen dat ik dingen zo anders heb gedaan dan andere vrijwilligers. Het is ook compleet onredelijk omdat mij nooit iets is aangegeven. Inge geeft aan dat ze haar best heeft gedaan maar dat er bij Vivian geen spelt tussen te krijgen is. Ze wil geen gesprek. Ze wil niet dat ik terugkom, ze wil niet dat ik nog afscheid kom nemen. Nou, dan hoeft het van mij ook niet.

We bespreken samen nog alternatieve en Inge weet een tienermeiden project bij Youth for Christ, waar ze zal proberen om te kijken of ik daar binnen kan. Verder is er een project in de sloppenwijken waar ik les zou kunnen geven aan straatkinderen. Een tienermoeder project in Tanzania, blijkt niet echt een optie. Er zijn nog wat andere projecten met gehandicapte kinderen of op een revalidatiecentrum, maar dat is echt niets voor mij. Ik hoop dus maar dat YFC iets wordt. Ik krijg te horen dat we daar dinsdagochtend een afspraak hebben om de optie te bespreken. Anders zal het de sloppenwijken worden. Spannend. Het gesprek met inge heeft me wel goedgedaan en ik ben blij dat de optie van YFC er tenminste is.

De rest van de dag kijk ik lekker een filmpje. ’s Avonds wordt er uitgegeten met de vrijwilligers. Om mijn treurige werkstatus in te luiden heb ik afgesproken om met Mariska na het eten een drankje te gaan drinken. Van Inge krijgen we een tentje aanbevolen en Inge wacht met mij totdat Mariska er is. Ondertussen komt er een Afrikaanse jongen bij ons zitten, Simon. Hij wacht op zijn vrienden die nog een uur op zich laten wachten. Hij voegt zich dus bij ons. Hij blijkt bij het ministerie te werken, vloeiend Japans te spreken. Wanneer Mariska arriveert en Inge vertrekt blijven we met Simon kletsen, waarmee het erg gezellig is. Later meeten we nog een aantal van zijn vrienden (ook nederlanders). Hij heeft het maar getroffen met al die blanke nederlandse mzungu’s om hem heen. De rest van de avond is erg gezellig. We kletsen wat, gaan nog naar een ander tentje en ik geniet van de sfeer (ik durf de dansvloer nog niet op. Moet mijn soepele moves eerst even oefenen dus al deze afrikaanse heupjes).

Zaterdag 5 september

Laat in de ochtend neem ik de andere vrijwilligers in het huis mee naar ICU, zodat ze wat informatie bij Joost kunnen halen. Smiddag ga ik op zoek naar een goedkoop massagetentje wat vlakbij ons zou moeten zitten. Ik vind er eentje waar ik een uurlang, fullbody massage krijg (gelukkig door een vrouw) voor slechts 7,50. Hier ga ik vaker terugkomen! Mijn rugpijn is daarna ook meteen weg. ’s Avonds is het rustig eten bij ICU.

Zondag 6 september

Agnes, de vrouw van onze poortwachter, neemt ons mee naar haar kerk. De kerk is erg groot en niet te vergelijken met hoe wij een kerk hebben. Er is nergens een altaar waar een dominee of iets dergelijks staat. Het gebouw lijkt alsof er ooit een zaal is gebouwd (die tsjokvol zit) en waar steeds extra zalen aangebouwd zijn om de uitbreiding aan te kunnen). Buiten is er een tent neergezet waar extra mensen kunnen zitten, in de hoofdzaal zitten mensen, in aparte bijzaaltjes zitten mensen. Samen zullen er wel duizenden mensen zijn. Iedereen houdt de dienst bij via de beeldschermen die overal hangen. Er loopt een cameraman en microfoon man constant door de zaal en de mensen om de juiste plaatjes te schieten. Wij moeten bij binnenkomst even wachten in een kantoortje. Hierna krijgen we een speciaal plaatsje naast het podium. Weer zo’n voorbeeld dat sommige mensen hier hoger geplaats worden dan andere. Agnes legt uit: “they respect the mzungu”. Omdat wij dus westerlijke rijke mensen zijn, krijgen we een VIP plek (en worden we vaak zat gefilmd voor op het grote schermen. Super niet chill). We zitten drie uur in de kerk en de dienst bestaat vooral uit verschillende mensen die hun getuigenissen geven voor de camera en wanneer ze klaar zijn met getuigen lopen ze dansen door de gangpaden terug naar hun plek (met de aanwijzing van de camera-assistente “you dance for jesus”). Hierna is er praise. De liedjes bestaan voornamelijk uit vier dezelfde zinnen, die per liedje vijf minuten achter elkaar herhaald wordt. Iedereen handen in de lucht, ogen dicht. Het is heel vet om te zien hoe hier het geloof gevierd wordt. Er wordt zoveel gezongen, gedanst. Een groep mannen die bij ieder liedje zingend en dansend door de gangpaden gaat (het doet me enigzins aan een bachelorparty denken omdat ze zo aan het geinen zijn). De vreugde en blijdschap is heel vet om te zien. Zeker in constrast met hoe strikt die mensen bij Wakisa zijn. Dan vind ik dit wel wat beter. Geloof is hier echt een feest om God te mogen eren.

Na de praise komt Father Ronnie in beeld op het scherm en geeft een kort praatje (iedereen begint mega hard te gillen). Dat iedereen zo idolaat wordt is dan ook wel weer beetje eng, maar ook zo typisch hierarchisch van hier. Het is ook maar gewoon een man. Ik vraag me af of deze kerk niet een beetje sectisch is en of het typisch afrikaans is (weken later heb ik me bij YFC laten vertellen dat dit inderdaad niet typisch afrikaans is en de directrice daar vind het maar eng, als ik hierover vertel) Vervolgens wordt de genezingsdienst op het scherm getoond. Een hele groep mensen die door Father Ronnie met de hand op het hoofd worden aangeraakt, sommige een tik, andere langer met gebed. Ze vallen allemaal neer, sommige begin te trillen en schudden op de grond. Er zijn teams om ze op te vangen, al grijpen ze ook wel eens mis. Sommige schudden zo oncontroleerbaar dat de teams ze met moeite in bedwang proberen te houden, wat niet lukt. Ander gaan terug op hun stoel zitten of vallen neer op hun stoel. Ik vind het extreem heftig om te zien.

Na drie uur in de kerk te hebben gezeten, besluiten we om te gaan (blijkbaar gaan ze hier de hele dag door, dat hoeft van ons niet). We worden uitgenodigd om Father Ronnie te ontmoeten. Agnes wil dit heel graag. Ze gaat al een jaar hier naar de kerk, maar heeft hem nog nooit ontmoet, maar nu ze echter de mzungu’s heeft meegenomen..... heel bijzonder.

Wanneer we de kerk uitgaan, worden we op straat nageroepen: mzungu mzungu. Dat hoor je hier overal, ook als we bij ons eigen huis rondlopen. Mzungu mzungu (blanke blanke). Zelfs mensen die onze foto proberen te nemen als we voorbij lopen. Eigenlijk heel bijzonder. Dat zou je in Nederland niet moeten wagen om op straat te roepen: zwarte, zwarte! Dan heb je meteen een mes tussen je ribben.

Als we thuiskomen van de kerk, kleden we ons snel om. Hierna hebben een bruiloft van onze chauffeur die ons ophaalde van het vliegveld. Ik vind het fantastisch om bij deze bruiloft te zijn, die mij meer typisch afrikaans lijkt, dan typisch moslims. Er is veel muziek en dans (speciale traditionele dansers zijn ingehuurd, met trommelmuziek op de achtergrond, superleuk om te zien). Er zijn een paar honderd gasten denk ik bruiloft. Wanneer Jjuuko aankomt moeten hij en zijn bruid een ere rondje langs de gangpaden langs alle gasten lopen. Dansend uiteraard. We zitten met zijn alle rond het zwembad, dus dat zijn bruid, met haar jurk, over het randje van het zwembad balanceert, en niet er invalt, verbaast me nog steeds. Na de nodige speeches, krijgen we eten. De mzungu’s mogen natuurlijk als eerste. Hierna volgt er meer muziek en dans en het geven van de cadeau’s. Ik geniet intens dat ik hier bij mag zijn.

Het project leren kennen

Vandaag een nieuwe week, nieuwe kansen op het project. Ik ben met een nieuwe energie ernaartoe gegaan. Gewoon lekker vrolijk zijn en praten met de meiden. Weinig verwachtingen. Ik bedacht me ook dat ik van de 28 meiden eigenlijk weinig nog maar gesproken had. Ik moest er meer leren kennen en ook namen, achtergronden. Ik ben de ochtend begonnen door met de meiden mee te gaan naar hun agraculture les. Naast het compound waar wakisa op zit is er een moestuintje waar ze hun eigen groente (leren te) verbouwen. Vandaag moesten ze een nieuw stuk aarde omwieden, zodat daar nieuwe planten in kunnen worden gezaaid. Net zoals eigelijk iedere les zijn er een aantal die goed meedoen de hele les en hard werken, een aantal die niet goed mee doen en maar een beetje hangen en een groepje die halverwege afhaakt. Het is ook altijd wel zooitje ongeregeld, maar anti Faith moest deze keer echt 1000 keer roepen om de meiden bij elkaar te krijgen. Het zijn wel altijd dezelfde die afzijdig blijven en gewoon ergens op een stronk gaan zitten, of als het middag is, gewoon ergens gaan liggen. Dat is wel jammer. Maar je ziet ook meteen de meiden die wat extraverter zijn (ook in het begin meer naar mij toekwamen) en die ook beter opletten in de les. Verschillende groepen meiden zijn deze les met andere dingen bezig. Ik ga bij een groep zitten en begin een praatje. Ik zit grotendeels van de les met sommige meiden te klesten, of gewoon om me heen te kijken. Ik praat met een meid, die ik blijkbaar al eerder had gesproken, maar niet meer herken omdat ze haar haar veranderd heeft (oeps).

Na de ochtendpauze ga ik bij een aantal meiden zitten die de kookshift heeft deze ochtend. Ik kletst met de meiden wat en we zingen wat liedjes. Het is leuk dat ik nu wat meer aanspraak heb met meiden.wanneer ik besluit om een spelletje te gaan halen om te doen met hen, komt de directrive me vragen of ik een les wil geven, want ze zijn zo druk bezig met die stafvergadering, dat de les die er zou moeten zijn al 45 minuten te laat is. Ik ben wat overvallen, maar besluit de feedback les van vorige week te geven. Het is wel wat gestuntel. Ik had een hele constructie in mijn hoofd, maar ik heb het natuurlijk van te voren niet rustig doorgenomen, dus in het begin van de les ga ik te snel. Ik probeer het interactief te maken, maar ik krijg weinig reacties, ze zitten me een beetje glazig aan te kijken. Al snel begin ik maar met rollenspellen. Dat vinden ze in het begin wel spannend. Eerst doe ik zelf nog mee, maar als snel laat ik ze tegen elkaar rollenspellen. Ik laat ze zelf situaties aandragen en probeer na het (zeer korte) rollenspel feedback te geven. Later ga ik nog eens met ze aan tafel zitten en neem nog eens door wat je kunt doen als iemand je aanvalt, wat ze echt pissig maakt en hoe ze dan reageren, wat voor situaties ze thuis tegenkomen. Hierna doen we nog meer rollenspellen. Op een gegeven gaan meiden ook aangeven wie nog niet zijn geweest en wie er nog aan de beurt moeten komen. Heel leuk.

Hierna is het lunch. Tijdens het rustuurtje van de meiden, probeer ik te denken wat voor lessen ik allemaal nog kan geven. Hierna hebben de meiden een persoonlijke hygiene-les. En om vier uur is er een muziek/dansles. De meiden gaan in de algemene zaal zitten en iemand speelt op de trommel, terwijl er in de kring steeds iemand moet dansen. Degen met de paarse sjaal moet dansen, en die sjaal wordt de hele tijd doorgegeven. Ja ik moet ook. Ik voel me voor lul staat tussen al die losse afrikaanse heupjes, maar ik doe gewoon mee.

Aan het eind van de middag komt Sheila terug van het ziekenhuis. Zij is 10 jaar en heeft vorige week een keizersnede gehad en een meisje gekregen. Alle meiden stormen toe om de baby te bekijken. Sheila zelf oogt nog erg zwak, ze praat erg zachtjes. Logisch ook na zo’n ingreep op die leeftijd. Ik vraag me heel erg af, hoe het nu met haar verder zal gaan. Wie het kind zal gaan opvoeden sowieso? Morgen maar eens navragen aan de directrice.

Dinsdag 25 augustus.

Vandaag ga ik vroeg naar het project gegaan, zodat ik de ochtendopening mee kon maken. Ze hadden het over galaten 5, de vruchten van de geest. Er is s ochtends een dominee die deze opening doet. Hij praat vooral oegandees, dus veel snap ik er niet van. Na de opening wordt er gebeden door de hele kring. Op dinsdag volgt hierna een bijbelstudie. Ze hebben het vooral over het werk van de heilige geest, het aannemen van jezus waardoor de geest in je komt etc. En hoe het gaat werken in je leven. Aan het eind van de les vraagt ze wie Jezus al heeft aangenomen en of iemand nog Jezus wil aannemen vandaag. Kevin Mila steekt haar hand op, wat ik heel tof vind. Ik heb vrijdag en gister aardig wat met haar gepraat en ik vind haar sowieso een sterke, leuke, actieve meid. Ze mag dus naar voren komen en Rachel pakt beide haar handen vast en gaat samen bidden. Eerst in het oegandees met handoplegging, later ook nog in het engels, waarbij het de bedoeling is dat wij allemaal meebidden en ook onze handen omhoog doen. Het is vrij heftig, zeker wanneer iedereen met hand omhoog richting Mila zit, tegelijkertijd vind ik het ook heel mooi en bijzonder. Dat ze zo naar voren durft te komen en dat het zo gedragen wordt door de groep. Als Mila terug naar haar plek gaat, vraagt Rachel of ik afsluitend wil bidden. In het engels. Uuuuh help. Super spannend. Ik ga voor de groep staan en begin dankzegging te zeggen. Mijn benen beginnen trillen kei hard mee, dus ik hoop maar dat iedereen braaf ook zijn ogen dicht heeft.

Smiddags zoek ik de manager op en wil met haar onze creatieve les doornemen die we morgen zouden geven. Ze is het helemaal vergeten. Het blijkt morgen niet te kunnen, dus gaan we het meteen vanmiddag doen. Ruth en ik doen de les samen, dus dat is wle fijn qua ondersteuning. We definieren eerst vier vruchten: joy, kindness, patient en love. Ruth helpt me een beetje bij de reacties, maar het lukt me op een gegeven moment ook best goed zelf. Een aantal meiden antwoord vooral. Hierna verdelen we de meiden in vier groepen. Ieder mag een eigen vrucht van de geest kiezen, ze krijgen een a3 vel en verf, stiften, krijtjes en mogen gan schilderen rondom hun thema. In het begin verloopt het wat stroef en moeten ze vooruit geholpen worden om dingen te bedenken. Uiteindelijk zijn ze allemaal goed bezig en schrijven ze ook de kwaliteiten op die ze vinden dat bij die vrucht horen. Ik ben super trots op ze, hoe ze erover na hebben gedacht en de kunstwerken die ze maken (foto’s op facebook). Een van de komende dagen wil ik er werk van maken om ze op te gaan hangen, in de leszaal.

In het vrijwilligershuis, hebben we een vast ritme gekregen vanaf de thuiskomst van project. Vaak zitten we eerst buiten even de dag na te praten en alle verschillende projecten. Van de huisgenoten hoor ik best heftige verhalen. Petra was op outreach geweest naar o.a. een moeder met drie gehandicapte kinderen in the middle of nowhere. Ze was ook verstoten door de buurtbewoners omdat die haar verdenken van witchcraft. Ze moet overdag werken en niemand zorgt dan voor de kinderen, maarja wat moet ze anders. Ook op het project van anja kwam blijkbaar een dominee binnenlopen, die letterlijk twee dagen lopen onderweg was geweest naar nafasi, bijna niet had gegeten en gedronken omdat ze hulp zocht voor een kind van haar kerk. Echt bizar.

Na de doorspreking gaan we boodschappen doen of koken. Hierna is het vaak douchen, beetje opruimen en beetje op mijn computer zitten, blog schrijven. 10uur naar bed

Woensdag 26 augustus

Vandaag eindelijk de diretrice gesproken. Bij aankomst op het project meteen voor haar deur gaan liggenZe geeft nogmaals aan hoe belangrijk ze de life skills vindt, die de meiden niet hebben. Of ik dat op wil pakken. De meiden hebben vaak weinig eigenwaarde, voelen zichzelf 2^e rangs burgers, wat ook in de cultuur zit. Hier zitten ze op een goed project met 3x per dag eten en tussendoortjes, maar straks als ze terug naar huis gaan, hebben sommige maar 1 maaltijd per dag. Ondanks de situatie waar ze uit komen of naar terug gaan, moeten we ze hier proberen dingen aan te leren waar ze verder mee kunnen. Ik geef ook aan dat ik dit ook moeilijk vindt, aangezien ik niet echt een beeld heb van de woonomgeving waar ze uitkomen. Vivian bied aan dat ik de meiden mee naar huis kan begeleiden, na hun bevalling. Zo kan ik ook hun verzorger spreken, wat foto’s maken. Superleuk! Dat wil ik dus graag doen.

Ik vraag haar ook nog na over de samenwerking met Nafasi (een kindertehuis voor tijdelijke opvang voor kinderne met lastige thuissituaties 0-5). Terwijl we het erover hebben, ontstaat het idee dat het baby’tje van Sheila mogelijk wel beter voor korte tijd naar Nafasi kan. Ik zal dus vanmiddag langs Nafasi gaan om te kijken of ze plek hebben. Vivian vertelt me wat meer over de achtergrond en het blijkt dat de moeder van Sheila 7 kinderen heeft. Sheila is de oudste en de jongste ligt nog aan de borst. Haar moeder kon niet meer voor haar zorgen, dus is Sheila naar haar grootmoeder gegaan. Hier is ze twee keer verkracht door een man uit de buurt (de tuinier?). deze man is op de vlucht geslagen en nog niet gevonden. Toen Sheila maar bleef groeien, bleek dat ze zwanger was. Aangekomen bij Nafasi, heeft de manager daar niet veel overtuiging nodig en het is al snel geregeld dat er een plekje is voor de baby. Goed nieuws dus. Er moet wel wat papierwerk in orde worden gemaakt, maar dat zal Vivian gaan doen.

’s Avonds gaan Anja en Petra naar een dansshow waar ze ook eten. Ik heb dus het huis voor mij alleen. Wat een luxe. Ik spendeer de avond lekker lui op de bank. Glaasje wijn erbij en vier afleveringen Grey’s anatomy.

Donderdag 27 augustus

Ik zit ’s ochtends net achter een bureau, als Harriet binnenkomt om te vragen of ik een les wil doen met Dokos (een meid die hier een paar jaar geleden heeft gezeten). Ik vraag aan dokos wat zij nodig had, toen ze hier zat. We besluiten samen om een bijbelstudie te doen over de verloren zoon. Ik laat haar de leiding nemen, zodat ik niet al teveel hoef te improviseren (dikke prima). Na de les spreek ik Merinda, zij is vandaag net nieuw aankomen. Ze lijkt me iemand die uit een goed milieu komt. Ze spreekt goed engels en praat uitgebreid. Ze vertelt me meteen haar verhaal: ze was opgevoed door haar ouders, alleen bleken dat niet haar ouders te zijn. Het bleek dat haar ouders waren omgekomen in een auto-ongeluk en dat toen de beste vriendin van haar moeder (een businessvrouw) haar in huis heeft genomen. Ze is twee keer verkracht door haar adoptieve vader (een derde keer vechtte ze hard terug, waardoor hij haar niet verkrachte). Ze heeft dit op school en thuis gemeld, maar haar adoptie moeder gaf aan dat ze loog (waarom doe je dit, na alles wat we voor je gedaan hebben?). ze is uit huis gezet en is naar Jinja gezworven. Hier heeft ze ergens op een veranda geslapen. De vrouw van dit huis heeft de politie gebeld en toen bleek dat ze zwanger was, is ze bij Wakisa terecht gekomen. Het is zo heftige de verhalen van deze meiden te leren kennen. Bizar al de dingen die ze hebben meegemaakt en ook bizar dat deze meiden zovaak niet geloofd worden. Want waarom zouden zo ooit liegen over verkrachtingen, zeker als er in Uganda zo’n taboe ligt op seks voor huwelijk.

Later in de middag gaat een van die meiden, Samantha, terug naar huis (ze is net bevallen). Samantha moet huilen als ze weggaat. Dit lijkt me ook zwaar voor die meiden. Ze hebben met elkaar zo close opgetrokken in de afgelopen paar maanden, tijdens hun zwangerschap. Het is een hechte gemeenschap. En dan moet je opeens afscheid nemen. Ik denk dat grotendeels van die meiden elkaar nooit meer zal zien. Ik begeleid samantha mee naar huis, samen met een andere counselor. We gaan in een taxi-busje, matatoe genoemd. Het is een klein bestelbusje, helemaal volgestouwd met 15 stoelen (gangpad is niet nodig). En de taxi is nooit vol. Altijd kunnen er meer mensen bij, gewoon even opschuiven. Samantha geeft bij vertrek meteen haar baby aan mij om te dragen. Ook wanneer we een uur later uit de taxi stappen, moet ik de baby dragen. We lopen door een achteraf steegje tussen huizen door en wanneer we bij het huis van haar tante aankomen, zien we dat die vlak bij de grote weg woont. We hadden dus helemaal niet zo achteraf hoeven te lopen. Blijkbaar wilde samantha dit, omdat ze via de andere route niemand kende. Dan heb je pas door wat voor stigma er hier op tiener zwangerschap ligt. Ik moet de baby dragen en niemand die ze kent, mag zien dat ze aankomt. Op positieve noot is de tante van samantha wel een hele leuke vrouw. Ze is warm en verwelkomt haar met open armen terug.

Bij terugkomst op het project is het net drie uur. Er is niemand om ze een les te geven, dus pak ik het op. Ze moeten van mij allemaal een papier pakken en hun naam erop schrijven. Hierna gaan deze vellen rond en kunnen andere meiden erop schrijven welke karakteristieken ze bij deze persoon vinden passen. Zo krijgen ze een vel vol met indrukken van hoe de ander hen ziet. Het is bedoeld als opbouwings-oefening. Ik laat de meiden hun vel hardop voor de groep voorlezen en vraag ze of ze het er mee eens zijn wat er geschreven is. In het begin is er een erg leuke sfeer. Er staan veel leuke en positieve dingen op en er wordt door de hele groep meegedaan en aangegeven of ze het ermee eens zijn of niet. Bij een aantal meiden staan er ook lullige dingen op de vellen en er zijn twee meiden die boos worden of beginnen te huilen, doordat ze gekwetst zijn. Een van de meiden staat op om zich te verdedigen en uit te leggen dat ze gewoon wat stiller en rustiger is. Ik vind dit heel knap van haar dat ze zo voor de groep durft te staan. Ik probeer haar te complimenteren en met de groep te bediscussieren waarom men lullige dingen over elkaar schrijft, dat woorden pijn kunnen doen en dat dat niet de manier is om met elkaar om te gaan. Uiteindelijk kap ik de les af en ga naar de manager, Ruth, toe om te bespreken wat we hiermee moeten. De situatie in de groep is intussen wel gesust, maar ik vond het toch heftig dat ze zulke dingen over elkaar schreven en dat sommige meiden zo van slag waren. Ruth is heel boos en roept alle meiden weer bij elkaar. Ze laat sommige meiden hun excuses aanbieden en ze probeert erachter te komen wie bepaalde dingen heeft geschreven. Natuurlijk wil niemand dit zeggen. Uiteindelijk nemen we de briefjes mee en worden ze aan de directrive, Vivian, overgedragen. We besluiten om morgen een groepssessie met alle meiden te doen, om dit verder aan te pakken. Inmiddels is het al half6 dus veel kan er nu niet meer gedaan worden. Ik ga dus maar naar huis.

Vrijdag 28 augustus

’s Ochtends verdiep ik me in mijn life skilss programma en probeer ik een opzet te maken voor welke onderwerpen ik wil aansnijden, met wat voor lessen en hoe ik dit ga voorgeven. Fijn om voor mezelf een richtlijn te hebben, waar ik naartoe kan werken. Af en toe loop ik op het project wat rond, praat ik met de meiden die in naailes zitten, of aan het koken.

Na de lunch en het slaapuurtje plannen we tijd in om de groepssessie te doen met de meiden. We gaan de hele groep doen, en niet alleen de meiden die gisteren bij mij in de klas zaten. Julianne, een van de counselors neemt de leiding in de groepssessie. Er worden allerlei onderwerpen besproken, de sterke kanten van iemand en de zwakke kanten (iedereen moet dit van zichzelf noemen. De meiden vinden het moeilijk om een zwakke kant te benoemen, maar veel benoemen dat ze snel boos zijn, of snel geirriteerd raken), we hebben het over dat iedereen anders is, iedereen zijn eigen verhaal heeft, respect hebben voor de ander etc.. Tegen het einde word een meisje, Johanna, naar voren geroepen. Zij wil iets met de groep delen. Ze vertelt dat ze HIV positief is. Dit valt echt als een bom in de groep, heel heftig. Ze wilde dit blijkbaar al een tijd mededelen aan de groep, maar er was eerder nog geen goed tijdstip voor geweest. Sommige meiden beginnen te huilen.. Het is wel mooi dat ze dit zo kan zeggen binnen de groep. Er wordt door de counselor ook aangegeven dat Johanna gewoon een heel mooi leven tegenmoet gaat en veel mooie dingen gaat doen en dat ze juist nu de steun van de andere hard nodig heeft. Er wordt nog gezamelijk gebeden en daarna wordt de sessie afgesloten. Een heftig einde dus, maar wel echt een goede samenkomst denk ik. Na de sessie vertrek ik naar huis. Tijd voor weekend.

Ik heb deze week heel slecht geslapen en ben iedere nacht meerdere keren wakker geworden, ook hoest ik nog steeds als een 90-jarige kettingroker. Ik doe ’s avonds dus rustig aan en ga vroeg naar bed. Een lange nacht pakken en morgen heerlijk uitslapen.

Weekend 29 en 30 augustus

Klokje rond geslapen, ik ben weer helemaal bijgetankt heerlijk. Vandaag is Anja jarig. Ze stelt voor om naar Acacia mall te gaan, in een van de betere wijken van Kampala. Hier komen alleen maar blanke en die poepie-rijke ugandezen. We lopen wat winkeltjes langs, halen nieuwe hoestsiroop voor mij en gaan in een eettentje uitgebreid op het terras zitten, om wifi af te tappen, wat te drinken en een verjaardagstaartje te eten.

Op een gegeven komt de ober naar ons toe. We verstaan hem niet goed, het accent engels is hier al moeilijk te verstaan, maar ze praten vaak ook wat binnenmonds. Eerst denken we dat hij wil dat we weggaan, omdat iemand anders er moet zitten. Uiteindelijk blijkt dat we drankjes aangeboden krijgen van iemand en de ober wil weten wat we willen drinken. Anja bestelt een koffie en ik dan maar een smoothie. Vanuit onze ooghoeken zien we dat de ober terugloop naar een tafel en Anja en ik schieten keihard in de lach. Petra (die vorige week nog onze mama werd genoemd door andere) is er even niet om ons te beschermen en ze proberen meteen hun slag te gaan. Vorige week op de boda tour probeerde onze tourgids het blijkbaar ook, maar toen gingen de onderhandelingen nog via mama Petra. Nadat we onze drankjes krijgen, komt de jongen in kwestie naar ons toe, een kleine japanner. Hij vraagt of hij ons nummer mag hebben en of hij ons mee uit eten mag nemen. We bedanken vriendelijk voor de drankjes, maar zeggen dat we helaas morgen (allebei) vertrekken en dat we nu voor Anja haar verjaardag heir zitten en dus ook al vanavond plannen hebben. Dat lijkt natuurlijk de grootste smoes ooit, maar is wel waar. We praten sociaal nog wat. Hij heeft een bedrijf hier en woont al 5 jaar in Kampala (hij heeft ook drie smartphone’s in zijn hand haha). Hierna vertrekt ie al snel.

Nadat we terugkomen van acacia mall, gaan we ’s avonds eten bij ICU voor de verjaardag van Anja. Ik vertrek wat eerder naar huis omdat ik last van mijn rug heb en zet op bed nog een filmpje aan.

Zondag doe ik vrijwel niets. Lekker uitslapen en chillen. Vanmiddag komt er nieuwe vrijwilliger en zal Anja naar huis gaan.

Stroeve Start

Maandag 17 augustus.

Vandaag de eerste dag op het project. Rita haalt me om 9 uur op, om samen naar het project te gaan, een kort ritje van 5 minuten op de boda. Aangekomen op het project is het een omheinde omgeving (we gaan door een metalen poort), met verschillende gebouwen op het terrein. Er is een kleine receptie, met een aantal stoelen waar we moeten wachten. Er is een kookgedeelte (overdekt, maar niet in een gebouw) waar verschillende pannen op houtsteenkolen vuurtjes staan, er is één hoofdgebouw waar de stafkamers zijn, een kleine eetkamer, een groter zaaltje (waar de klassen plaatsvinden), een klein kamertje met een stapelbed en laag bed (de nursery) en een slaapzaal waar de meiden slapen. 14 stapelbedden in rijen naast elkaar, met net genoeg ruimte om er tussendoor te lopen, echt volgepropt.

We moeten wachten in de receptie tot de directrice ons te woord kan staan. We wachten eerst een uur voordat we naar binnen mogen. Vervolgens wil de directrice, Vivian, dat ik een formulier invul waardoor ze me beter kan leren kennen. Ik mag in de stafkamer gaan zitten om het in te vullen. Naast vragen over leeftijd en studie, wordt er ook gevraagd of ik Jezus heb geaccepteerd als redder, en zoja, of ik even een testimony wil schrijven. Terwijl Rita over over mijn schouder meekijkt, word ik verwacht om zoiets persoonlijks even neer te pennen. Na het invullen van het formulier, wachten we tot we weer bij de directrice naar binnen mogen. Dit duurt nog eens zo’n 1,5 uur. Ik vraag aan Rita of ze wel wisten dat ik vandaag langs zou komen. Je zou toch verwachten dat daar rekening mee is gehouden. Maar dit is Afrika, dus blijkbaar niet. Alles rustig aan.

De directrice blijkt toch wel blij te zijn dat ik er ben en na 2,5 uur mogen we naar binnen. Ze ziet voor mij wel een kans om aan de life skills van de meiden te werken op het project. Die schijnen ze weinig te hebben, waarbij het voornamelijk gaat om communicatie vaardigheden, weerbaarheid, assertiviteit etc. Iets wat helemaal in mijn straatje, past super tof dus. Ze vertelt ook dat er morgen een amerikaanse rechter/vrouwenactiviste op bezoek komt en of ik voor dan al een 45 min durende les wil voor bereiden.

De rest van de dag duik ik in een life skills manuel om een les voor te bereiden. In overleg met Vivian kies ervoor om iets met feedback regels te doen en rollenspellen. Maar dit heb ik binnen een uurtje wel uitgezocht en de rest van de dag vraag ik me af wat ik moet doen. Ik voel me beetje verloren en weet nog niet echt mijn plaats. Ik heb een korte rondleiding gekregen over het project maar wordt dan soort van losgelaten. Ik vind het best spannend om bij de groep meiden, gewoon bij te gaan zitten in een les en heb moeite met mij houding te geven en gesprekken met hun aan te knopen. Het blijkt ook dat er eigenlijk voornamelijk Luganda gesproken wordt onderling. Als je iets vraagt kunnen sommige wel engels terug praten. Het is nog even aftasten dus.

Een aantal dingen die opvallen bij het project is dat alle stafleden Anti worden genoemd, dus ik ben Anti Marian. Het is een soort mevrouw-aanspraak, maar getuigt tegelijkertijd ook van respect. Ook gaan de meiden op hun knieeen als ze een van de anti’s aanspreken. In het begin vind ik dit bizar om te zien. Soms hoog-zwangere meiden die op hun knieeen gaan om iets te vragen. Ook dit schijnt een teken van respect te zijn naar de staf. Ik moet ook veel hoesten en constant zeggen mensen om mij heen: “oh i am sorry”. Nouja niets om je voor te excuseren, het is maar een hoestje haha. Maar ze schijnen mijn gekuch hier best erg te vinden. Ik word meerdere keren geadviseerd om medicijnen of injecties te nemen. Ik denk dat ze hier niet zo gewend zijn aan verkouden zijn. Iets wat ik merk dat ook typisch is voor wat afrikaanse mensen doen is dat ze soms als ik iets zeg, voorstel, bijvoorbeeld bij Vivian als ik de feedback les voorstel. Ze knikt dan met haar hoofd en doet hmmmmmm. Zo van ik hoor je, ik geef erkenning van wat je zegt, terwijl je tegelijkertijd geen enkele feedback/antwoord/oordeel geeft. Heb ik dus vrij weinig aan haha.

Om vier uur vertrek ik weer van het project. Door de boda laat ik me afzetten aan het begin van ons steegje die naar de compound leidt. Het is best raar om door dit straatje naar ons huis te lopen, omdat aan de zijkant hiervan kleine minikraampjes zijn (voor groente te kopen) en daarachter mini-golfplaten huizen waar hele gezinnen in wonen. Huisjes die waarschijnlijk niet groter zijn dan in het appartement, onze slaapkamer. Waar ze vervolgens dan met weetikveel hoeveel mensen wonen. Je weet dat het verschil tussen arm en rijk heel groot is, maar het is toch bizar om te zien dat het zo dicht bij elkaar zit. De mensen die in deze huisjes wonen zitten ook de hele dag buiten en we zijn dan ook hun grote vrienden. We kopen de groente die ze verkopen altijd bij hen, en alleen de groente die ze niet verkopen ergens anders. Iedereen is hier ook erg beleefd (en netjes gekleed steeds) en moet je iedereen hier uitgebreid begroeten als je langs ze loopt: “hello, how are you? I am fine, how are you? Fine, thank you” en dan loop je weer verder. Dat je doe je met deze mensen, de poortwachter van ons compound, de mensen op het project, de buren, iedereen.

Dinsdag 18 augustus.

Als ik op het project aankom, dan staat iedereen in de centrale zaal in een kring. De amerikaanse rechter, Tiffany, gaat voor in gebed. Iedereen gaat staan en houdt handen vast, ogen dicht. Ze begint met bidden, maar het is meer schreeuwen. Ze praat zo hard, wel vol met passie. Ze gaat iedereen langs om het hand op het hoofd te leggen. Aan de ene kant vind ik het bizar hoe hard ze bid, het is zo heftig. Aan de andere kant is het ook vet omdat er zoveel kracht en passie vanuit straalt.

Na het gebed, beginnen de meiden met hun programma en wordt mij gevraagd om de “ochtend gymnastiek” met hen te doen. Ik heb geen idee, maar doe maar wat overgooi spelletjes met de bal met ze.

De rest van de dag is gewoon niet helemaal mijn dag. Doordat Tiffany er is wordt er veel van het programma omgegooid en loopt ik maar een beetje doelloos rond omdat ik ook geen idee heb wat ik moet doen. NEn zo’n nieuwe groep tegenover je, is ook best eng. Wat moet ik tegen ze zeggen? Af en toe probeer ik een gesprekje aan te gaan, maar ik heb ook geen idee wat ik moet zeggen/vragen. Ik kan niet meteen ze allerlei persoonlijks vragen, maar wat zeg ik dan wel? En ze praten altijd in het Luganda, dus alleen als ik iets vraag spreken ze terug in Engels, anders versta ik geen woord van wat ze zeggen. En serieus al die meiden lijken op elkaar. In Nederland zou ik letten op kleding en haar, maar hier is het haar allemaal hetzelfde en hebben ze iedere dag elkaars (en dus andere) kleren aan. Hoe ga ik deze meiden ooit uit elkaar houden?

Na het ochtendgebed is er normaliter een agriculture les. De docent wil wachten totdat Tiffany er is om te beginnen met de les, omdat Vivian dit wilde. Dit zorgt er dus voor dat we een uur lang voor ons uit zitten te staren en niets zitten te doen, omdat Vivian en Tiffany nog aantal dingen aan het doorspreken zijn in hun kantoor. Wanneer ik mij later bij de kookclub schaar, komt Tiffany daar langs om te kijken. Het is voor mij echt heel raar om te zien hoe Tiffany hier ontvangen wordt. Alsof ze een koningin is. Alles wordt stilgelegd, het programma wordt aangepast en er wordt gewacht, speciaal zodat zij overal bij kan zijn en mee kan proeven. In nederland zou je denken “joh, ze is ook maar een mens” maar in Afrika is alles erg hierarchisch en is respect erg belangrijk. Dat zij zo speciaal gevonden wordt, vind ik wel raar.

Het valt me ook op hoe heftig mensen hier in hun geloof staan. Op het project wordt er iedere ochtend geopend met de bijbel en is er meerdere malen per week bijbelstudie. Ook hoor je constant de stafleden zeggen: only with Gods grace’. God gives you the strength, only by Gods mercy etc. Ik vind het mooi dat het geloof hier zo sterk is en God zo aanwezig is, dat de mensen zo dicht bij hHem willen leven. Maar deze heftige manier, geeft me op ook een beetje de kriebels. Een beetje relativering zou best mogen. Zo is er tijdens de lunch ook een discussie: als je zou moeten kiezen, zou je dan je man of je kind wegdoen? Serieus wat een vraag. Ik kies dan toch maar voor mijn man (sorry Bas), want je kind is toch je eigen bloed. De meerderheid van de staf is het duidelijk niet met me eens, die zouden hun kind wegdoen. Want eenmaal in de bijbel staat dat je een wordt met de man. Daar kun je dus niet van scheiden. “een nieuw kind kun je altijd maken”. Echt bizarre uitspraken. Ik ben het er niet helemaaal mee eens.

Tegen lunchtijd, ben ik helemaal klaar met deze dag. Ik loop maar wat rond en denk echt: “Wat doe ik hier? Wat heb ik hier te doen? Waarvoor ben ik hier naar Afrika gekomen. Ik doe hier niets.” Je wordt compleet in het diepe gegooid, niemand vertelt je hoe dingen werken, wat wanneer gebeurd, wat voor taken je kan oppakken, niemand die je meeneemt etc. Etc. Ik ben blij als het vier uur is en ik vind dat ik naar huis gaan. Schijt chagrijnig.

Wanneer ik thuis kom, kan ik gelukkig beetje ventileren bij mijn huisgenoten. Ze vertellen mij dat ze allemaal zo’n gevoel hadden van “wat doe ik hier?” bij hun project de eerste dagen. Maar dat je je eigen plekje moet zoeken en dingen moet gaan opppakken die je ziet. Op dit moment zie ik dat nog niet zo. Na ook nog half-geelelktrocuteerd te worden door mijn wereldstekker, besluit ik maar om deze dag zo snel mogelijk af te sluiten en kruip ik vroeg mijn bed in.

Woensdag 19 augustus.

Na gisteren wil ik me eigenlijk diep begraven in mijn bed. Ik voel me ook helemaal niet lekker, heb hoofdpijn, moet veel hoesten. Ik besluit dus maar om ziek thuis te blijven.

Donderdag 20 augustus.

Vandaag ga ik weer naar het project.. Grotendeels van de dag besteed ik door met de lessen van de meiden mee te lopen. Ik probeer met een aantal meiden een gesprekje te voeren. Sommige komen uit zichzelf naar mij toe en zijn wat meer out-going. Met sommige heb ik een heel gesprek, en ik doe erg mijn best om hun naam te onthouden, én het gezicht dat erbij hoort. Ik probeer vandaag wat meer beeld te krijgen van het project en ik merk ook dat er tijdens de lessen ook veel tijd is om contact te maken met de meiden. Ik ga mezelf meer zien als iemand die hun vertrouwenspersoon zal moeten worden. Iemand die erbij zal zijn tijdens hun activiteiten en waarbij ze terecht kunnen als er dingen zijn. Ook kost het natuurlijk tijd om zo’n groep meiden te leren kennen en moeten ze ook wennen aan mijn (blanke) gezicht. Dat geeft de burger dan weer een beetje moed. Ik moet maar gewoon even investeren en geduld hebben.

Vrijdag 21 augustus.

Op vrijdag hebben de meiden vooral naailes, eigenlijk de hele dag. Ik zit in de ochtend hierbij. Sommige zitten achter hun naaimachine, andere zijn aan het breien op de grond, of sommige zijn plastic tassen aan het bewerken. Ze zitten in groepen bij elkaar, dus voeg ik me soms bij zo’n groep of soms bij een meid die alleen achter een naaimachine zit. Sommige zitten me dan al wat langer aan te kijken, dus dat zie ik dan maar als een teken om even een praatje te maken. Sommige zijn erg gesloten en andere zijn erg open. Zo ontmoet ik Mila, een leuke open, vrolijke meid is. Ze vraagt me het hemd van het lijf; of ik een man/vriend heb, hoeveel kinderen ik heb/wil, waar ik vandaan kom, of ik kan naaien (nee), of ik kan breien (nee), wat ik dan wel kan haha. De ontmoetingen met de meiden komen zo dus steeds meer op gang. Soms ga ik tussendoor even bij de manager op het kantoor zitten en blader ik wat door het life skill manual om wat inspiratie op te doen voor de life skill lessen. Na de lunchpauze besluit ik om naar huis te gaan. naar huis. Ik voel me nog steeds niet helemaal goed, ben ook nog aardig aan het hoesten. En na de lunch zou er toch niet zoveel meer te doen zijn op vrijdag.

’s Avonds zouden we gaan stappen, maar ik ga niet mee. Er wordt wel gezellig geborreld op ons terrasje, waar ook de buurvrouw en haar broer, oliver, aan meedoen. Ze vertellen leuke verhalen en ze spreken vloeiend engels. Zo legt oliver ons uit dat als we ooit een ongeluk zou hebben wat niet onze fout is, we sowieso hem moeten maken dat we wegkomen, als we kunnen. Want de politie kijkt niet naar wie schuldig is, maar wie het meeste geld heeft. Als blanke ben je dus altijd de pineut. Politie schijnt echt op en top corrupt te zijn. Nou lekker dan haha. Het borrelen is erg gezellig, maar ik ben ook blij als ik lekker mijn bedje op kan zoeken. Ben moe na een enerverende eerste week op het project. Blij dat ik niet mee ga stappen.

Zaterdag 22 augustus.

Omdat het Frauke haar laatste dag is, gaan we zwemmen bij het Sheraton. Heerlijk om even te genieten van de zon en te chillen in het zwembad. Om twee uur moeten we weer vertrekken omdat het zwembad sluit vanwege een promotiefeestje. De rest van de dag doe ik rustig aan. Ik besluit om morgen mee te gaan met Petra en Anja met een bodaboda tour. Kampala is een groot netwerk van wegen, waarbij je overal het idee heb dat je in een dorp zit. Bovendien heb ik totaal geen idee waar het centrum is, of er sowieso een centrum is en wat de hoofdpunten in Kampala zijn. Morgen dus een tour op de boda om een beetje overzicht van de stad te krijgen.

Zondag 23 augustus

Anja en Petra zijn vanochtend naar de gospelkerk gegaan, ik heb gekozen om uit te slapen. Wanneer ik wakker wordt, hoor ik buiten gezang en gedans, als van een kerkdienst. Het klinkt dichtbij, dus ik besluit op onderzoek uit te gaan. Afgaand op het geluid, ga ik de buurt verkennen en kom ik via een zandweggetje uit bij een aantal huizen die bij elkaar staan. Rondom het huis lopen kippen en honden los. Een vrouw is in de tuin aan het werken, kleren wassen in de bak, er lopen wat kinderen rond. Vlakbij staat een witte tent opgezet. Er komt me een man tegoed en die heet me van harte welkom. Hij leidt me de tent in, waar plastic stoelen staan en ongeveer 15 volwassenen, een aantal tieners en kinderen zitten. Een aantal mensen staat voor in de tent en geven getuigenissen. Ze vragen mij hierna om naar te komen en me voor te stellen (hellup). Hierna zijn er kinder- en tienergroepen die een dans opvoeren voor het gezelschap, of een lied zingen en tegelijkertijd dansen. Er straalt zo’n feest vanaf. Ze vieren hier echt het geloof. Na het dansen en zingen, komt er een vrouwelijke predikant naar voren die een preek geeft (om de zoveel zinnen zegt ze Praise God, en iedereen antwoord Amen. Soms zelf midden in een zin, prachtig en ook beetje overdreven). Na de dienst is het tijd voor de boda-tour, die superleuk is. Ik ga deze boda’s echt missen als ik straks weer terug in nederland ben. Het is zo heerlijk om achterop zo’n ding te zitten. Lekker de wind in je gezicht, beetje om je heen kijken. De tour duurt vier uur en we bezoeken de highlights van Kampala. Kampala is gebouwd op 7 heuvels en we gaan alle heuvels af. We bezoeken een katholieke cathedraal, een moskee, de gronden rondom het oude paleis, inclusief ondergronds bunker/gevangenis, craft market, cultureel centrum, het meer van de koning, een van de grootste markten van Kampala. En meteen de meeste chaotische en ranzigste waar ik ooit ben egweest. Als we onze gids niet hadde, was ik zeker verdwaald. Wat een doolhof. De gangetjes zijn zo smal dat je er met 1 persoon net doorheen kan. De gids loopt heel snel en op aanraden klamp ik mijn tas ook hard vast. Overal zijn kraampjes en overal licht rotzooi. Iedereen roept naar ons: mzungu, mzungu, sister, beauty, hello hello, sister, sister. Wanneer we in het eetgedeelte komen zijn er overal vliegen: op de vissen, op de tomaten. Vissen waarvan de huid er echt niet meer uitziet en helemaal onder de vliegen. Getverdemme. Op de grond liggen overal flessendoppen, soms hopen van eten, rijst. Mensen slapen op de grond. Het is echt een grote chaos. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Alles opgehoopt op elkaar. Als we de markt uitkomen, gaan we naar het taxipark. Een parkeerplaats waar honderden minibusjes (taxi’s) op elkaar staan. Haast onmogelijk om daar je bestemming in te vinden. Ik snap sowieso niet hoe ze dat park in of uit komen. Na dit chaotische wijkcentrum (kampala heeft niet echt een stadcentrum, maar verschillende centra’s in verschillende wijken) rijden we door naar een duurdere wijk, met grote malls, duren huizen, hotels, clubs, goede restaurants, wegen met stoepranden (stel je voor). We ronden de tour af met een bezoek aan de moskee, waar we in vol islamitisch ornaat worden aangekleed. We mogen de trappen naar de minaretten opklimmen. Superhoog (eng), maar een gaaf uitzicht. We krijgen nog een korte rondleiding door de moskee, die nagenoeg leeg is. Als we de moskee uitkomen en de kleren inleveren, ben ik blij dat ik mijn haren weer mag laten wapperen. We keren met de boda’s terug naar ICU, waar we avondeten krijgen. De tour was heel vet en ik had een hele aardige boda chauffeur die ook onderweg allerlei dingen aanwees en vaak dingen aan wat de gids vertelde toevoegde. Kort na het eten ga ik weer naa huis, douchen en vroeg slapen.

Ik heb wel weer zin in volgende week om te gaan werken. Heb weer goede moed gekregen na vorige week. Morgen is de directrice er weer, dus hoop ik ook bij haar wat taken te krijgen

Eerste Indrukken

Excuus alvast voor de superlange blog. Er gebeurt zoveel in de eerste dagen. Ik wil alles beschrijven aan jullie ;) foto's volgen later.

Vrijdag 14 augustus

Het is vertrekdag! Vandaag gaat het gebeuren. Het gekke is dat ik eigenlijk helemaal niet het gevoel heb alsof ik echt ga. Ik heb zoveel gezellige afscheidsetentjes en borrels gehad de laatste weken, maar ik zou net zogoed over 6 weken pas kunnen gaan. Ik heb het nog niet helemaal door. Bas en ik gaan op tijd van huis om de bus en trein richting Schiphol te pakken. Daar haal ik eerst wat amerikaanse dollars op voor aan de grens met uganda, waar ik een visum moet kopen (alleen biljetten van na 2006 zijn, rare afrikanen). Daarna meeten we papa en michiel en doen we nog twee rondjes bier en kletsen we gezelig nog wat bij. Daarna is het echt tijd op richting de douane te gaan en afscheid te nemen. Dat is toch wel echt raar! Ga ik echt vier maanden weg? En helemaal naar Afrika?! Nou daa-haag daar ga ik dan. Helemaal in mijn upppie. Met mijn kleine rugzakje. Op avontuur. SPANNNEND!

Ik vlieg met Qatar Airways. En wat is dat een chic de friemel toestel zeg. Ik mocht van te voren al online inchecken, dus heb mezelf mooi aan het raam geplaatst. Van die schermpjes voor het raam, doen ze hier niet aan. Nee er zijn knopjes om de tint van je raam mee te veranderen, donkerder of lichter. Fancy! Iedereen heeft zijn eigen schermpje (en dekentje, kussen en headset). Ik kan series (ik kijk vier Friends afleveringen achter elkaar) en films kijken naar hartelust. Bij mijn eten, mag ik een wijntje. Deze vlucht bevalt me wel en die 5,5 uur gaan dan ook zo om. We komen met wat vertraging aan in Doha (Qatar). Om 00.00 snachts is het hier nog steeds 34 graden. Ik ben bang voor de hitte die hier overdag heerst en eigenlijk nog banger dat we nu nog niets eens op de evenaar zitten, waar Kampala ligt. Ik stap het vliegtuig uit en die golf aan hitte slaat je in je gezicht. Alsof je zo’n onaangename sauna instapt, waar je nauwelijks kan ademen. Gelukkig is er binnen op het vliegveld uitgebreid airco. Ik zoek ergens een plaatsje om me te nestelen. Morgenochtend gaat mijn vlucht verder naar Kampala.

Zaterdag 15 augustus.

Eenmaal in Uganda aan gekomen, valt het weer me 200% mee. Doha is 6x erger. De rij voor het visum is vrij lang en het gaat traag, maar uiteindelijk kom ik er zonder problemen doorheen. Eenmaal mijn tas gehaald kom ik in de ontvangsthal waar een heel comite aan zwarte mannen staat te wachten. Allemaal chauffeurs die iemand komen ophalen. Er staan er zoveel dat je niet eens het landschap erachter kan zien. Er staat er ook eentje voor mij bij: “Marion Doinggoood”. Het is een gezellige man die meteen wil helpen met mijn tassen en een praatje maakt en me probeert een handdruk te geven die ik niet meteen helemaal begrijp (oeps). We rijden in een bestelbusje richting Kampala. Normaal een ritje van iets meer dan een uurtje waarschijnlijk, maar er is veel file dus het duurt erg lang. Mijn chauffeur kan duidelijk niet tegen de file. Ik krijg het idee dat hij zich er haast voor schaamt. 10x zegt ie: “pfff so much jam. Normally it’s not this busy. I want to move. Pfff so much jam”. Ik antwoord maar met: "I like to move it move it, I like to move it move it" (jaja uit Madagascar de film, super slecht, maar hij schijnt het grappig te vinden). De weg waarop we rijden is interessant en ik kijk mijn ogen uit. Het is een lange zandweg met veel groen langs de randen en een nooit eindigende rits aan winkeltjes langs beide kanten van de weg, waar letterlijk van alles wordt verkocht. Kraampjes met meters hoog opgestapeld cola, winkeltjes met beddegoed, tuingerei, barretjes, restaurants, supermarkten, kraampjes met potwerk etc. Af en toe kun je via een straatje zien dat er achter deze kraampjes de sloppenwijken lopen. Aan de straat is het een bedrijvigheid van jewelste. Zoveel mensen lopen langs de weg (sommige met zakken die ze dragen op hun hoofd, lekker typisch), of werken/zijn bezig bij hun eigen kraampje of zijn aan het inkopen doen, wachten op de bus, vanalles. Er zijn gebouwen langs de weg met winkels en kraampjes, met scholen, kerken, huizen die nog niet af zijn en net in hun fundering staan. Er gebeurt dus genoeg. En de weg is lekker zanderig dus al het stof waait op van de weg. Ik had het me niet kunnen voorstellen, maar als ik het zo zie dan denk ik: ja typisch afrika. Zandwegen, groen op de achtergrond, veel mensen in bedrijvigheid, overal kleine kraampjes. Ondertussen probeert mijn chauffeur me af en toe dingen uit te leggen of te vertellen. Door zijn accent is zijn engels soms moeilijk te verstaan (daar zal ik nog aan moeten wennen), maar desalniettemin hebben we het aardig gezellig in de auto.

Na twee uur arriveren we in het Doinggoood Vrijwilligershuis. Hier staat Rita de coordinator in training op mij te wachten. Het huis is leeg aangezien iedereen op weekendtripjes is. Twee meiden zouden eind van de middag terug moeten komen. De andere drie komen morgen terug van safari en twee bedden zijn al leeg. De meeste van de vrijwilligers die er nu zijn, gaan volgende week of de week erna weg. In september komt er dan een nieuwe lading vrijwilligers. Het huis is dikke prima. Er zijn twee slaapkamers waar stapelbedden (met klamboe) instaan, twee badkamers. Er is een woonkamer met zithoek en houten salontafel. En twee kleinere tafels waar je met vieren aan kan zitten. De keuken heeft een grote koelkast en er staat een waterapparaat voor drinkbaar water. In de woonkamer staan verschillende kleine kasten waar nederlandse boeken en films/series instaan, die vorige vrijwilligers hebben achtergelaten. Op de ramen zitten grote tralies voor de inbreekpreventie en er wordt me ook meteen uitgelegd dat ik alle deuren met hangsloten meteen dicht moet doen. Het huis staat op een omheinde compound en het is meer een soort appartementje (op de begane grond). Boven en naast ons zitten nog andere appartementen. Het is duidelijk dat hier niet de ‘echte’ ugandezen wonen. Rijke mensen wonen hier. Ik krijg wel meteen een camping gevoel hier. Buiten is het nooit stil. Ik hoor constant kinderen en moeders buiten. En vanuit de poort van de compound loop je bij ons appartement voorlangs (waar ons balkon/buitenruimtentje is), als je naar een van de andere appartementen moet. Constant lopen er dus mensen voor je ‘tent’ langs, hoor je mensen buiten spelen en kun je lekker op je slippertjes even buiten lopen om wat eten te halen. Samen met het lekkere weer en dat we buiten kunnen zitten, is dit camping gevoel compleet. ’s Avonds lig ik in bed en hoor ik buiten een moeder en kind toybox zingen (“I am a barbie girl...”) Heerlijk.

Rita geeft me bij aankomst een korte rondleiding door het huis en legt me wat korte zaken uit. Samen doen we de eerste inkopen op een martkkraampje vlakbij, zodat ik wat diner kan maken. Ik merk al meteen dat afrikanen lekker indirect zijn. Ze geeft me meerdere keuzes: we kunnen dit doen, of dit of dit. Terwijl ze eigenlijk natuurlijk wel een eigen voorkeur heeft ;) (net britten wat dat betreft). We lopen ook naar het kraampje en sommige mensen beginnen tegen mij te praten, kindjes rennen op me af. Ik heb echt geen idee wat ik tegen ze moet zeggen of hoe ik moet reageren, dus glimlach ik maar een beetje. Rita interpreteert dit echter dat ik bang ben en vraagt me meerdere keren of ik bang ben. Neee dat ben ik niet. Maar ze stelt toch maar dat ik dat wel ben. Ze wil het niet echt van me aannemen dat ik het niet ben. De rest van de middag, hang ik een beetje rondom het huis. Twee andere meiden komen terug van safari, we kletsen wat. Verder heb ik niet zo veel energie en maak ik puzzles, pak mijn tas uit, kijk een filmpje en neem een heeeeeerlijke douche. Ik ga op tijd slapen en het bed is heerlijk!

Zondag 16 augustus.

Vandaag zou Rita om 11.00 bij mij zijn, omdat ze mij de citytour geeft. Inge (de andere coordinator) komt eerder langs om het water bij te vullen en neemt twee afrikaanse kindjes mee. Ze komen bij mij aan tafel staan en pakken mijn bak met noedels af en gaan het opeten. Fijn haha, dat was mijn ontbijt! Rita komt iets later, we hebben een uitgebreid kennismakingsgesprek en ik vind haar een stuk aardiger dan de dag ervoor. Hierna gaan we richting Nakumat, een winkelcentrum en moet ik voor de eerste keer op de bodaboda. Dit is het vervoersmiddel waar ik de komende drie maanden mee moet. Een motor(fiets), waar je achterop gaat. Van Doinggoood krijg ik een helm mee en per rit moet je de prijs onderhandelen. Je gaat achterop zitten en moet je vasthouden aan het rekje achterop de boda. Ze schijnen hard te gaan en eng te zijn, maar het valt me alles mee. Ik zeg hem dat ie langzaam moet gaan en hij luistert braaf naar mij. Het is leuk om te reizen met de bodaboda. Ik kan genieten van het uitzicht en het is ook wel spannend. Net alsof je in de achtbaan zit ;) We komen aan in Nakumat en Rita regelt voor mij een Ugandees nummer en we kopen internetdata en gaan naar de supermarkt. In de supermarkt ga ik helemaal los en Rita is ook positief verbaasd van de hoeveelheid eten die ik naar buiten sleep (ze schijnt me een sterke vrouw te vinden, nu ze weet dat ik sinds mijn 18de op kamers woon. Blijkbaar niet iets typisch Ugandees). De terugreis op de bodaboda is minder fijn. Vanwege de zware rugzak hang ik steeds meer naar achteren, en we gaan ook bergopwaarts, wat niet echt help. Ik denk constant dat ik er vanaf val, maar dat gebeurt gelukkig niet. Het is nu ook drukker op de weg. Ik snap opeens wat mensen eng vinden aan de boda, hier zal ik nog wel even aan moeten wennen.

Terug in het huis, probeert Rita mijn simkaart te activeren, wat totaal niet lukt. Ze is bang dat man in de shop mij een nepding heeft gegeven en raakt zwaar geirriteerd. Ik lees maar rustig een boekje en stoor haar niet. Ze is twee uur bezig, als ze de handdoek in de ring te gooien en besluit naar huis te gaan. Morgen proberen we de simkaart opnieuw en anders gaat ze een nieuwe voor mij halen. Op het moment dat ze weggaat, komen de drie andere meiden terug van safari: Anja en Froukje (twee belgische meiden) en Petra (een 58-jarige Nederlandse vrouw). Het is meteen erg gezellig in huis. Ze kletsen honderd-uit over hun safari, stellen me allerlei vragen en geven me allerlei tips over waar ik naartoe moet. Ik heb uitgebreid boodschappen tijdens de citytour, maar we besluiten om hiervan morgen pasta te maken voor het huis. Petra neemt me mee naar een kraampje verderop de weg waar we een rolex voor me kopen. Dat schijnt echt ugandees ze te zijn: Een chappati (soort crepe) met omelet, ui en tomaat. Erg lekker en niet perse voedzaam, netzoals de rest van het Ugandees eten (ik begrijp van het halfuur durende betoog van Froukje dat Ugandees eten eigenlijk vet kak is en ranzig en voornamelijk uit meel, rijst, water, ui, geprakte banaan en vooral erg veel bonen bestaat. Ze is duidelijk geen fan). Iedereen gaat buiten zitten met zijn eten en we pakken een wijntje erbij ( gelukkig ben ik niet de enige die van wijn houdt) en Petra trakteert op cake. We kletsen en lachen heel wat af en ze plannen zo mijn week vol (ik vind deze meiden echt tof!). Zo hebben we gepland dat we donderdag uiteten gaan bij een plekje hier in de buurt waar ze erg over te spreken zijn, UCI. Blijkbaar gaan ze iedere donderdag uit eten met alle vrijwilligers en de coordinator, dus dat is erg leuk. Verder organiseren Anja en Froukje een fundraiser bij hun project Nafasi (een kindertehuis voor kinderen van 0-5), dus daar ga ik waarschijnlijk ook langs. Ook leuk aangezien mijn project Wakisa nauw samenwerkt met Nafasi. ’s Avonds willen ze gaan feesten in een club hiervlakbij (aangezien het Froukje haar laatste avond zal zijn). We gaan dan met de buurman. Zaterdag gaan we zwemmen bij het zwembad van het Sheraton hotel. Met Anja spreek ik af dat we het laatste weekend van augustus naar Jinja gaan. We zullen dan de enige twee vrijiwlligers zijn die dan nog in het huis zitten en het zal ook Anja haar laatste weekend zijn. Leuk om dan een uitstapje te maken. Jinja is het beginpunt van de nijl en je kunt hier ook raften, quadbiken en massages krijgen. Klinkt super chill dus.

Morgen de eerste projectdag, ik ben heel benieuwd. Ik houd jullie op de hoogte. voornu heb ik genoeg getypt! xxxx

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

marion